เวลาที่เราใช้ชีวิตประจำวันเราแทบไม่นึกถึงความผิดที่เราทำต่อศาสนาเลยคิดได้นะแต่ไม่ทำและไม่สนใจด้วยบางครั้งสมองและจิตใจของเรามันปั่นป่วนไปด้วยความคิดความรู้สึกต่างๆมากมายมันไม่สงบแต่พอเราได้อยู่คนเดียวในสถานที่ที่เงียบและสงบพอเราได้ยินหรือนึกถึงอาจจะเป็นเสียงของการอ่านอัลกุรอานการอ่านซูเราะห์รวมไปถึงสื่อเกี่ยวกับถึงพระเจ้าพอเรานิ่งแล้วจิตใจเราไม่วอกแวกถึงเรื่องอื่นจะรู้สึกเศร้าและจะร้องไห้ตลอดพอไม่รู้ว่าทำไมก็นึกไม่ออกแต่เป็นแบบนี้ทุกครั้งยิ่งเริ่มอ่านตามหรือท่องตามสิ่งที่เราได้ยินมันยิ่งทำให้เรารู้สึกเศร้าและน้ำตาไหลความรู้สึกมันต่างกับตอนที่ตอนเราไม่สงบมากอยากรู้คำตอบค่ะว่าที่เป็นแบบนี้เพราะอะไร