"พ่อขา"
# สองมือกุมนุ่มลึกรู้สึกได้
ประคองไว้แผ่วเบาเอาใจฉัน
กระซิบเพลงไพเราะเสนาะกรรณ
นกเขาขันกล่อมเรายามเข้านอน
# สื่อสายตาปรานีที่อบอุ่น
ยังคงคุ้นสองแขนหนุนแทนหมอน
แก้มนุ่มนุ่มแนบเนื้อเอื้ออาทร
ยามปวดหัวตัวร้อนคอยป้อนยา
# สอนสวดมนต์ขอพรเมื่อตอนค่ำ
ยังจดจำได้ดีทุกทีท่า
เล่านิทานให้ฟังเรื่องนางฟ้า
ฉันหลับตาทุกครั้งเมื่อยังเยาว์
# โอ้ว่าอกอุ่นเอยก่อนเคยหนุน
อกอุ่นอุ่นอกใครไม่เหมือนเขา
คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งห่วงเรา
เมื่อมีทุกข์รุกเร้าเข้าสุมทรวง
# น้ำตาลูกจึงตกบนอกพ่อ
อกนี้รอรับได้แม้ใหญ่หลวง
จึ่งชอกช้ำชายโฉดโหดมาทวง
พ่อเป็นห่วงลูกยาเป็นอาจิณ
# พ่อขาพ่อสอนทำไมให้ใจอ่อน
ใยไม่สอนลูกให้หัวใจหิน
ถ้ามีลูกจะสอนให้ใจทมิฬ
จะไม่ชินเหมือนพ่อใครที่ใจบุญ
"ครูเปี๊ยก"
18 มกราคม 2566
พ่อขา