ปกติไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้อะไรแบบนี้ ส่วนมากจะเข้าห้องโต๊ะเครื่องแป้งกับก้นครัวมากกว่า
แต่วันนี้คืออยากขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆ ว่าคนรักแบบที่เราเจอ มันคือเรื่องปกติที่คนอื่นเขาเจอกันเหรอคะ
เรากับสามีอยู่กินกันมา7ปีแล้วค่ะ
เรา33ปี แฟน 35ปี
มีลูกด้วยกัน1คน 6ขวบค่ะ
ดีเทลมันเยอะมาก แต่ขอเล่าแค่คร่าวๆนะคะ
เราสองคนทำงานทั้งคู่ค่ะ แต่เราจะรายได้มากกว่าแฟน
เราใช้เงินร่วมกัน แฟนอยากได้อะไร เราซื้อให้หมด อยากกินอะไรก็ได้กิน เรายังซัพพอร์ตไปถึงพ่อแม่เขาด้วยนะคะ ตอนหลังเรามีปัญหากัน เพราะเราสั่งของออนไลน์มาแล้วแฟนด่าเรา ว่าเราซื้ออะไรนักหนา สิ้นเปลือง
เราเลยทะเลาะกัน เราเลยขอแยกเงินกันใช้จะได้สบายใจ เธออยากได้อะไรเธอซื้อ ฉันอยากได้อะไรก็ไม่ต้องมาคอยเกรงใจเธอ
ค่าใช้จ่ายของลูกแบ่งคนละครึ่ง
แฟนอยู่บ้านเราค่ะ เราออกค่าไฟ ค่าของใช้ในบ้านคนเดียว เวลาไปกินอะไรด้วยกันเราแทบจะต้องเลี้ยงตลอด บางทีเราขอค่าของใช้หรือค่ากับข้าวบ้าง ก็อิดออดทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หรือไม่ก็บ่น เรื่องนี้ก็เป็นปมในใจเรานะ แต่ปัญหาคือ แฟนเราไม่เคยมีเวลาให้เราเลย เช่นเขาเลิกงานมาถึงบ้าน 6โมงเย็น มาถึงบ้านก็จะขี่รถออกไปบ้านเขา ไปหาเพื่อน กลับอีกทีคือดึกๆกลับมาอาบน้ำนอน ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ใดๆกับเราหรือคนทางครอบครัวเรา แฟนเราเป็นคนเงียบๆไม่พูดด้วยแหละ  ตื่นเช้ามาก็ไปทำงาน ระหว่างวันก็แทบไม่ได้คุยกัน อาจจะมีแชทมาถามบ้าง2-3คำ แต่ส่วนมากไม่มีเลย
เอาง่ายๆคู่เราไม่เคยมีเรื่องให้ปรึกษาหรือปรับทุกข์กัน บางทีเรามีเรื่องเครียดเราทุกข์ เราพยามแชร์ให้เขาฟัง แต่เขาไม่เคยสนใจฟัง บางทีก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์ไม่ฟังเราเลย หรือบางทีก็ฟังแบบผ่าน คำตอบที่ให้คือ "แล้วจะให้ทำยังไง" หรือ "ไม่รู้สิ" เขาไม่เคยมีส่วนในการตัดสินใจในชีวิตของเรา หรือเรื่องใดๆในครอบครัว ไม่เคยให้กำลังใจ หรือคำว่าร่วมทุกข์ร่วมสุข เราไม่เคยเจอ หรือแม้ยามเจ็บป่วยเขาก็ไม่เคยแสดงความเป็นห่วงเป็นใย เราให้พาไปหาหมอบางครั้งก็โมโหปึงปังใส่ เขาไม่เคยช่วยทำงานบ้านเลย ไม่เคยจับไม่กวาด ไม่เคยหยิบจับอะไรดีแต่ทิ้งไว้ให้เราทำ หรือแม้แต่ทิ้งขยะลงถัง แล้วมันเลยถังออกมา เขาก็ปล่อยไว้ ไม่เก็บบางทีเราไม่มีเวลาทำเขาก็ไม่ทำ แถมบางทีก็บ่นว่ารกจัง หรือหาอะไรไม่เจอก็บ่นพึมพำๆ ส่วนในวันหยุดนั้น เขาก็จะใช้เวลาในวันหยุดไปกับการไปบ้านเขา หรืออยู่กับเพื่อนเขา ตื่นมาได้เขาก็จะรีบออกจากบ้านไปบ้านแม่เขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเราเท่าไหร่ประมาณ2กม. ถ้าไม่โทรตามก็จะกลับอีกทีคือดึกๆ กลับมาแล้วอาบน้ำนอน ไม่เคยพาลูกกับเราไปเที่ยวไหน บางทีต้องขอร้องให้พาไปแค่ไปซื้อของ พาไปกินข้าวตามร้านทั่วๆไป หรือถึงกับต้องบังคับให้พาไป หรือบางที เราก็ไม่อยากรอ เราก็จะขับรถไปเองกับลูก ที่เราไม่อยากขับเองเพราะเราสายตาสั้นขับรถไม่เก่ง แล้วบางทีเราก็แยากใช้เวลาอยู่กับเขาบ้าง รถเราเพิ่งออกมา
เราเป็นคนดาวน์ทั้งหมด ส่วนแฟนช่วยผ่อน30%น้ำมันผลัดกันเติมแต่ส่วนมากวันหยุดแฟนจะเอาไปใช้มากกว่า บางทีก็ขับพาเพื่อนไปธุระบ้าง เราเองก็ไม่ค่แยโอเคนะ แต่ไม่อยากทะเลาะด้วยเดี๋ยวหาว่าเราใจแคบ เลือกจะเงียบดีกว่า ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเราไม่เคยคิดนอกใจแฟนสักครั้ง ส่วนแฟนเคยมีแอบคุยแล้วเราจับได้ก็เลิกไป หลังจากนั้นก็ไม่มีอีก ซึ้งเราก็เชื่อใจเขา แต่เขาจะติดเพื่อนมากกว่า เขาไม่ดื่มเหล้านะคะ ชอบตีไก่มากกว่า ชอบเป็นชีวิตจิตใจ
ชีวิตคู่ของเราขาดการสื่อสาร เขาเป็นคนไม่พูด บางทีเราจะเป็นฝ่ายพูดคนเดียว เขาจะเงียบ คิดยังไง ต้องการอะไรเขาไม่เคยอ้าปาก เราเดาทางไม่ถูกเลย อยู่ด้วยกันไม่เคยเป็นคู่คิด เขาให้เราตัดสินใจทุกอย่าง ทุกเรื่อง แทบจะนับคำพูดได้เลย อีกนิดเดียวแทบจะเป็นใบ้แล้วค่ะ เราเคยบอกให้เขาปรับตัว สนใจเรากับลูกบ้าง เขาก็บอกจะพยาม แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม แย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ พอเราพูดว่าเขา คนในครอบครัวเขาก็บอกว่า เขาก็ไม่ได้ไปนอกลู่นอกทางที่ไหน ก็ต้แงอยู่กับเพื่อนบ้าง ถึงเวลาก็กลับบ้าน จะให้ตัวติดกันตลอดเลยหรือไง แต่เราไม่ได้เรียกร้องขนาดนั้นไง เราแค่ต้องการความใส่ใจบ้าง มีเวลาให้เราบ้าง วันหยุดอยู่ด้วยกันบ้าง กินข้าวด้วยกัน คุยกัน ปรับทุกข์กัน แชร์กันว่าชีวิตแต่ละวันเป็นยังไง แต่ไม่เลย เราเหมือนเราพยามอยู่คนเดียว ทำให้เขาอยู่ฝ่ายเดียว เวลาเจอหน้าเขาเวลาเลิกงานก็หน้าตึงใส่ตลอดจนเดาอารมณ์ไม่เคยถูก เขาเป็นคนหน้านิ่ง นิ่งเกินไปจนเราเดาใจไม่ออก เขาหรือคนในครอบครัวมักจะบอกว่า ก็เขาเป็นคนแบบนี้ ไม่ยิ้ม ไม่พูด จนบางทีเราดูเป็นคนเรียกร้องมากเกินไป แต่นี่มันคือสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนควรได้รับจากคนเป็นแฟนไม่ใช่เหรอ คนที่ใส่ใจกันบ้าง มองเห็นกันบ้าง แบ่งเบาความทุกข์กันบ้าง แต่เขาคนนี้ไม่เคยเลย อะไรที่เป็นความลำบากเขาจะไม่เอาเลย
อะไรที่เป็นความเหนื่อย ความลำบาก เลี่ยงได้เขาจะเลี่ยง ปล่อยให้เราทำ โยนมาให้เราก่อน จนวันนี้เราท้อ จนพูดไม่ไหวแล้ว เราร้องไห้มาเป็น100ครั้ง แต่เขาไม่เคยเข้าใจอะไรสักอย่าง กบายเป็นเราที่วี่เง่า เราไม่อยากรอให้เขาเปลี่ยนอะไรแล้ว เราจะขอห่างกับเขา ขอแยกออกไปอยู่คนเดียวไปทำงานที่อื่นคนละจังหวัด แต่เราไม่คิดจะมีใหม่นะคะ แต่อยู่ด้วยกันไม่รู้จะมีประโยชน์อะไร
ที่ผ่านมาเราอดทนเพื่อลูกมาตลอด จนเราเหลือตัวเล็กลงๆๆ ไม่มีพลังใจในการใช้ชีวิต เราเคยเตือนเขาแล้วว่าเราจะทนต่อไม่ไหวแล้ว แต่ทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลง เราตัดสินใจจะถอยออกมาเอง เราขอเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง แม้วันนี้ใครจะมองว่าเราไม่อดทนมากพอ มองว่าเราเห็นแก่ตัว แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าหัวใจเรามันแตกสลายแค่ไหน เขาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวเกินไป เราไม่ผิดใช่ไหมที่จะเดินออกมา แต่เรามั่นใจว่าเขาไม่ได้มีคนอื่นแน่นอน เพียงแต่เขาไม่เห็นค่าเรา ไม่เห็นในสิ่งที่เราทำให้เขาตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยขอบคุณหรือซึ้งใจสักนิด เขามองว่ามันคือหน้าที่ที่เราต้องทำ  เขามองเราแค่ของตายหันมาเมื่อไหร่ก็เจอเท่านั้นเอง😢😢😢