คือ เรามีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งค่ะ  อืม จะเรียกว่าสนิทดีมั้ย ก็สนิทมากค่ะ แต่เรายังไม่ถือว่าเป็นเพื่อนสนิท  เพราะเราไม่ได้เล่าเรื่องทุกอย่างของเราให้เค้าฟัง เช่นเวลาเราไม่สบายใจ หรือไปเจอเรื่องอะไรมา  เพราะเรารู้ว่าเขาคงไม่ได้อยากจะรู้ และคงจะรำคาญหน่อยๆด้วยมั้ง? แต่เขาเป็นฝ่ายพูดว่าเขาสนิทกับเรานะ
เรื่องมีอยู่ว่า เพื่อนคนนี้เขาขี้บ่นค่ะ บ่นเราแทบทุกวัน ทุกครั้ง เช่นเราซุ่มซ่ามก็จะบ่นๆๆๆๆ  บ่นอยู่สอง สามรอบ กับคนอื่นเราไม่เห็นเขาบ่นแบบนี้นะคะ  เหมือนบ่นให้เราอยู่คนเดียว  เรารู้สึกเหมือนเราทำอะไรก็ผิดไปหมด  เรารู้สึกช่วงนี้เราน้อยใจเขาบ่อยมากๆ  แต่น้อยใจไปก็เท่านั้นค่ะ เพราะเขาไม่ง้อ เราก็ต้องหายเอง ไม่ใช่เขาไม่รู้นะคะ ว่าเราโกรธ เขารู้ค่ะ แต่ก็บ่นเรื่องที่เราโกรธ ก็คือไม่ง้อ ไม่ประนีประนอมอะไรเลย บางสิ่งที่เขาบอกว่าไม่ชอบ เราก็ไม่ทำ แต่บางสิ่งที่เราบอกว่าไม่ชอบ เขาก็ยังทำอยู่ หรือเราแคร์เขาฝ่ายเดียวเกินไปหรือเปล่า
แต่ข้อดีของเขาก็มีนะคะ เช่น พาเราไปนู้น ไปนี่ เวลาเรามีธุระไกลๆ เขาก็ขับรถพาไป   กินข้าวก็มีชวนเราไปกินบ้าง
แต่เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าเขาจะบ่น จะดุอะไรเราขนาดนั้น  บางทีเราก็เหนื่อยค่ะ  ตอนนี้ก็เหนื่อยอยู่  หรือเราใกล้ชิดกันเกินไป เราควรเว้นระยะห่างออกมาสักก้าวก่อนดีมั้ยคะ