สวัสดีค่ะเพื่อนๆพี่ชาวพันทิป
วันนี้เป็นวันที่เราทุกข์หนักมาก
ทุกข์ที่สุดในชีวิต ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟัง
ได้แต่นอนร้องไห้เงียบๆคนเดียว
ตอนนี้เราท้องอยู่ 30 Weeks แล้วค่ะ
เราออกจากงานตั้งแต่ตอนท้องใหม่ๆ
เพราะโดนกดดัน ส่วนสามีก็ทำงาน
เป็นพนักงานโรงงาน เงินเดือนไม่ถึงหมื่น
ตอนแรกเราก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง
กะจะเอาไว้ใช้ตอนคลอดลูก แต่ลำพังเงินเดือน สามีคนเดียวก็คงไม่พอ
เพราะเรามีภาระต้องผ่อนรถยนต์
จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าใช้จ่ายในบ้าน
เราอยู่บ้านสามี มีเราพ่อแม่สามี แล้วก็สามี ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้านจึงตกเป็นหน้าที่ของเรากับสามี จำเป็นต้องเอาเงินเก็บที่มีออกมาใช้จ่าย จนตอนนี้แทบไม่เหลือ เราอยู่บ้านเฉยๆ จะให้นั่งงอมืองอเท้าเฉยๆก็เครียดมาก จึงออกหาทำอะไรขาย ขายหลายอย่างมากทั้งน้ำแข็งไส ไข่ปิ้งทรงเครื่อง ขนมหวาน สุดท้ายก็ไม่เวิร์ค เงินทุนก็จมลงไปทุกวัน เพราะแถวบ้านเป็นชุมชนเล็ก ที่ขายก็ทำเลไม่ดี จึงเปลี่ยนมาขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ทั้งที่ไม่มีความรู้มาก่อน อาศัยหาข้อมูลในกูเกิล นำหลายๆสูตรมาประยุกต์เข้ากัน ตอนนี้เพิ่งเริ่มขาย ก็พอขายได้บ้าง เพราะเพิ่งขายใหม่คนยังไม่รู้ บางทีการขายก็มีอุปสรรคบ้าง จนบางทีอยากจะยืนร้องไห้ตรงนั้นเลยก็มี ก็ได้แต่แก้ปัญหากันไป ทุกวันเราต้องตื่นแต่ตี4 เพื่อเตรียมของ ยอมรับว่าเหนื่อยมาก ต้องยกของเอง ทำทุกอย่างเองก้มๆเงยๆยกของหนักๆ บางทีต้องยกถังแก็สก็มี ทำไงได้ในใจก็เป็นห่วงลูกมาก ได้แต่ภาวนาบอกลูก "ขอให้หนูอดทนนะลูก ขอให้หนูสู้ไปกับแม่ หนูต้องแข็งแรง แม่ทำเพื่อหนู หนูก็ต้องอดทนเพื่อแม่นะ" ได้แต่ขอโทษลูกที่ทำงานหนักเกินไป ตอนนี้เราก็กำลังเล็งอยากขายโจ๊กเพิ่ม รอให้มีคนติดเยอะๆก่อน ส่วนสามีไม่ต้องพูดถึง เค้าถือว่าเค้าทำงานของเค้าแล้ว กลับมาบ้านก็ไม่เคยช่วยหยิบจับอะไร ติดเพื่อนไม่ค่อยอยู่บ้าน เราเสียอีกที่ขายของกลับมาได้นอนพักนิดหนึ่ง ก็ต้องทำกับข้าว หุงหาข้าว ล้างถ้วยล้างจาน ซึ่งสามีไม่เคยช่วยจับอะไรเลย สามีทำเหมือนว่าเราคือคนปกติ เราไม่ได้ท้อง สามีไม่เคยเป็นห่วงเรา เป็นห่วงลูก ไม่เคยถามว่าเราเหนื่อยไหม บางทีเราทำกับข้าว เราใช้ให้ช่วยหยิบอะไร เพราะบางทีเราก็ไม่อยากลุกบ่อยๆเพราะเราท้องใหญ่ลุกยาก ปวดหลัง สามีก็จะบ่น จะหงุดหงิดใส่ ซึ่งคิดถึงเรื่องนี้แล้ว มันทำให้เราน้อยใจ แอบเสียใจที่สามีไม่เคยดูแลเรา ใส่ใจเรา บางทีเรานอนปวดหลัง ปวดขา เค้าก็จะทำท่ารำคาญ ทำเหมือนเราสำออย ปวดนั่นปวดนี่น่ารำคาญ ก่อนนอนเราก็ต้องเตรียมแป้ง นวดแป้งปาท่องโก๋ไว้ เพื่อเตรียมไว้ขายตอนเช้า กว่าจะได้นอนก็ปาไป5ทุ่ม เช้ามาก็ต้องตื่นแต่ตี4 ขับรถไปเปิดร้านขายระยะทางก็เกือบ10 กม. คือตอนนี้ยอมรับเลยว่าเหนื่อย เครียด บางวันก็เครียดมาก จนบางครั้งอยากจะหลับตานอนแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาพบเจอกับอะไรอีก แต่ก็ได้แค่คิด เพราะคิดถึงลูก ลูกที่ยังบริสุทธิ์ เค้าไม่ควรต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ เวลาเค้าดิ้น มันทำให้เรารู้ว่าเราต้องสู้ เราต้องเข้มแข็ง บางทีทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ร้องไห้คนเดียว มันเจ็บปวดมาก ที่เราไม่สามารถพูดให้ใครฟัง ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครได้ยิน มีแต่ลูกที่เค้ารู้
ในหัวตอนนี้มีแต่ค่าใช้จ่ายที่รออยู่ ซึ่งสามีไม่เคยเป็นเดือดเป็นร้อน ไม่เคยสนใจ เค้าเอาแต่ติดเพื่อน อยู่ในสังคมของเค้า มีแต่เราที่คิด ตอนคลอดจะเอาเงินที่ไหน ของใช้ลูกจะเอาเงินที่ไหน ซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้ซื้ออะไรเตรียมไว้สักอย่างตอนนี้เรายังทำได้ เราก็จะทำ ทำงานหนักไปก็ห่วงลูก กลัวลูกจะเป็นอะไร ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมา เราคงทำใจไม่ได้ เราก็คิดไว้ว่าถ้าคลอดมาเราจะเลี้ยงลูกเอง ให้กินนมเราเอง เพราะคงไม่มีใครเลี้ยงให้ จะพยามขายของเก็บเงิน ไว้ให้ลูก เผื่อวันนึงเราทนไม่ไหว เราจะได้พาลูกไปจากที่นี่ ลูกเราไม่จำเป็นต้องมีพ่อก็ได้ ถ้าพ่อเค้าไม่ได้รักไม่ได้สนใจลูก ตั้งแต่เกิดมาเราก็ไม่เคยลำบาก และอดทนกับอะไรได้ขนาดนี้ ชีวิตแต่ก่อนนี้สุขสบายดี อยากกิน อยากเที่ยว อยากทำอะไรก็ทำ แต่ตอนนี้มันต่างกันโดยสิ้นเชิง ด้วยภาวะของคนที่กำลังจะเป็นแม่ มันทำให้เราอดทนได้ขนาดนี้ จนบางครั้งคิดมากจนไม่อยากคิด ทำเป็นลืมๆมันไป รอให้มันถึงเวลาค่อยแก้ปัญหาทีเดียว คิดถึงลูกเข้าไว้อย่างเดียว
ขอบคุณพันทิปที่มีพื้นที่ให้เราระบายความทุกข์ เราไม่ได้ต้องการอะไร ต้องการแค่กำลังใจ และคำแนะนำ จากใครก็ได้ที่เป็นเหมือนมือใครสักคน มาคอยตบไหล่ และบอกให้เราสู้ เพราะกำลังใจจากคนรอบข้างมันไม่มี ขอบคุณค่ะ
ชีวิตตกต่ำที่สุด ในวันที่ตั้งท้อง
วันนี้เป็นวันที่เราทุกข์หนักมาก
ทุกข์ที่สุดในชีวิต ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟัง
ได้แต่นอนร้องไห้เงียบๆคนเดียว
ตอนนี้เราท้องอยู่ 30 Weeks แล้วค่ะ
เราออกจากงานตั้งแต่ตอนท้องใหม่ๆ
เพราะโดนกดดัน ส่วนสามีก็ทำงาน
เป็นพนักงานโรงงาน เงินเดือนไม่ถึงหมื่น
ตอนแรกเราก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง
กะจะเอาไว้ใช้ตอนคลอดลูก แต่ลำพังเงินเดือน สามีคนเดียวก็คงไม่พอ
เพราะเรามีภาระต้องผ่อนรถยนต์
จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าใช้จ่ายในบ้าน
เราอยู่บ้านสามี มีเราพ่อแม่สามี แล้วก็สามี ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้านจึงตกเป็นหน้าที่ของเรากับสามี จำเป็นต้องเอาเงินเก็บที่มีออกมาใช้จ่าย จนตอนนี้แทบไม่เหลือ เราอยู่บ้านเฉยๆ จะให้นั่งงอมืองอเท้าเฉยๆก็เครียดมาก จึงออกหาทำอะไรขาย ขายหลายอย่างมากทั้งน้ำแข็งไส ไข่ปิ้งทรงเครื่อง ขนมหวาน สุดท้ายก็ไม่เวิร์ค เงินทุนก็จมลงไปทุกวัน เพราะแถวบ้านเป็นชุมชนเล็ก ที่ขายก็ทำเลไม่ดี จึงเปลี่ยนมาขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ทั้งที่ไม่มีความรู้มาก่อน อาศัยหาข้อมูลในกูเกิล นำหลายๆสูตรมาประยุกต์เข้ากัน ตอนนี้เพิ่งเริ่มขาย ก็พอขายได้บ้าง เพราะเพิ่งขายใหม่คนยังไม่รู้ บางทีการขายก็มีอุปสรรคบ้าง จนบางทีอยากจะยืนร้องไห้ตรงนั้นเลยก็มี ก็ได้แต่แก้ปัญหากันไป ทุกวันเราต้องตื่นแต่ตี4 เพื่อเตรียมของ ยอมรับว่าเหนื่อยมาก ต้องยกของเอง ทำทุกอย่างเองก้มๆเงยๆยกของหนักๆ บางทีต้องยกถังแก็สก็มี ทำไงได้ในใจก็เป็นห่วงลูกมาก ได้แต่ภาวนาบอกลูก "ขอให้หนูอดทนนะลูก ขอให้หนูสู้ไปกับแม่ หนูต้องแข็งแรง แม่ทำเพื่อหนู หนูก็ต้องอดทนเพื่อแม่นะ" ได้แต่ขอโทษลูกที่ทำงานหนักเกินไป ตอนนี้เราก็กำลังเล็งอยากขายโจ๊กเพิ่ม รอให้มีคนติดเยอะๆก่อน ส่วนสามีไม่ต้องพูดถึง เค้าถือว่าเค้าทำงานของเค้าแล้ว กลับมาบ้านก็ไม่เคยช่วยหยิบจับอะไร ติดเพื่อนไม่ค่อยอยู่บ้าน เราเสียอีกที่ขายของกลับมาได้นอนพักนิดหนึ่ง ก็ต้องทำกับข้าว หุงหาข้าว ล้างถ้วยล้างจาน ซึ่งสามีไม่เคยช่วยจับอะไรเลย สามีทำเหมือนว่าเราคือคนปกติ เราไม่ได้ท้อง สามีไม่เคยเป็นห่วงเรา เป็นห่วงลูก ไม่เคยถามว่าเราเหนื่อยไหม บางทีเราทำกับข้าว เราใช้ให้ช่วยหยิบอะไร เพราะบางทีเราก็ไม่อยากลุกบ่อยๆเพราะเราท้องใหญ่ลุกยาก ปวดหลัง สามีก็จะบ่น จะหงุดหงิดใส่ ซึ่งคิดถึงเรื่องนี้แล้ว มันทำให้เราน้อยใจ แอบเสียใจที่สามีไม่เคยดูแลเรา ใส่ใจเรา บางทีเรานอนปวดหลัง ปวดขา เค้าก็จะทำท่ารำคาญ ทำเหมือนเราสำออย ปวดนั่นปวดนี่น่ารำคาญ ก่อนนอนเราก็ต้องเตรียมแป้ง นวดแป้งปาท่องโก๋ไว้ เพื่อเตรียมไว้ขายตอนเช้า กว่าจะได้นอนก็ปาไป5ทุ่ม เช้ามาก็ต้องตื่นแต่ตี4 ขับรถไปเปิดร้านขายระยะทางก็เกือบ10 กม. คือตอนนี้ยอมรับเลยว่าเหนื่อย เครียด บางวันก็เครียดมาก จนบางครั้งอยากจะหลับตานอนแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาพบเจอกับอะไรอีก แต่ก็ได้แค่คิด เพราะคิดถึงลูก ลูกที่ยังบริสุทธิ์ เค้าไม่ควรต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ เวลาเค้าดิ้น มันทำให้เรารู้ว่าเราต้องสู้ เราต้องเข้มแข็ง บางทีทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ร้องไห้คนเดียว มันเจ็บปวดมาก ที่เราไม่สามารถพูดให้ใครฟัง ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครได้ยิน มีแต่ลูกที่เค้ารู้
ในหัวตอนนี้มีแต่ค่าใช้จ่ายที่รออยู่ ซึ่งสามีไม่เคยเป็นเดือดเป็นร้อน ไม่เคยสนใจ เค้าเอาแต่ติดเพื่อน อยู่ในสังคมของเค้า มีแต่เราที่คิด ตอนคลอดจะเอาเงินที่ไหน ของใช้ลูกจะเอาเงินที่ไหน ซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้ซื้ออะไรเตรียมไว้สักอย่างตอนนี้เรายังทำได้ เราก็จะทำ ทำงานหนักไปก็ห่วงลูก กลัวลูกจะเป็นอะไร ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมา เราคงทำใจไม่ได้ เราก็คิดไว้ว่าถ้าคลอดมาเราจะเลี้ยงลูกเอง ให้กินนมเราเอง เพราะคงไม่มีใครเลี้ยงให้ จะพยามขายของเก็บเงิน ไว้ให้ลูก เผื่อวันนึงเราทนไม่ไหว เราจะได้พาลูกไปจากที่นี่ ลูกเราไม่จำเป็นต้องมีพ่อก็ได้ ถ้าพ่อเค้าไม่ได้รักไม่ได้สนใจลูก ตั้งแต่เกิดมาเราก็ไม่เคยลำบาก และอดทนกับอะไรได้ขนาดนี้ ชีวิตแต่ก่อนนี้สุขสบายดี อยากกิน อยากเที่ยว อยากทำอะไรก็ทำ แต่ตอนนี้มันต่างกันโดยสิ้นเชิง ด้วยภาวะของคนที่กำลังจะเป็นแม่ มันทำให้เราอดทนได้ขนาดนี้ จนบางครั้งคิดมากจนไม่อยากคิด ทำเป็นลืมๆมันไป รอให้มันถึงเวลาค่อยแก้ปัญหาทีเดียว คิดถึงลูกเข้าไว้อย่างเดียว
ขอบคุณพันทิปที่มีพื้นที่ให้เราระบายความทุกข์ เราไม่ได้ต้องการอะไร ต้องการแค่กำลังใจ และคำแนะนำ จากใครก็ได้ที่เป็นเหมือนมือใครสักคน มาคอยตบไหล่ และบอกให้เราสู้ เพราะกำลังใจจากคนรอบข้างมันไม่มี ขอบคุณค่ะ