เราเป็นโรคซึมเศร้าถ้ารวมตอนนี้ก็เข้าปีที่9แล้วช่วงปี61-63 เราเริ่มออกใช้ชีวิตได้ปกติ ถึงจะผิดหวังบ้างแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนเจอผญ.คนนึง เราหลงรักเค้าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในช่วงปลายปี63 เราสภาพไป คุย แล้วสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นมันกับมาพร้อมกัน “ลูกชายเราตายด้วยวัย16ปี”(สุนัขน่ะ) บางคนอาจมองว่าเราเว่อร์ที่ขนาดทำให้เราทรุดได้เลยหรอ แต่เราแย่จริงๆ แต่ไม่ได้บอกผญ.คนนั้นว่าแย่ขนาดไหน เราพยายามเดินหน้าต่อจนคบกัน มาวันนึงเราจำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เราทะเลาะกัน แล้วคำที่เค้าพูดว่าอย่าเอาเค้ามาเป็นตัวแทนหมาที่ตาย เค้าพูดว่าเค้ามีค่าน้อยกว่าหมาอีกหรอ แต่เรารู้ตัวดีอย่างนึงคือไม่มีใครแทนที่ใครได้ สิ่งที่เราพูดออกไปคืออยากให้เค้าเข้าใจเราว่าตอนนี้เราทรมาน เราอยากเข้มแข็งขึ้น”ได้โปรดอยู่ข้างๆเราเถอะ” 
  เราขอพูดสภาพแวดล้อมของเรา2คนคือตั้งแต่คบกันเราทำงานช่วงกลางคืน เราต้องคอลสายทิ้งไว้ กลับถึงบ้านช่วงเช้าเค้าก็ตื่นมาดูร้าน(ต่างคนต่างอยู่บ้านตัวเอง)เราต้องรอวีดิโอคอลทุกครั้งให้เห็นว่าเราอยู่ในหัองนอน เราถึงนอนแล้วเค้าจะวางเมื่อไรก็แล้วแต่เค้า เราต้องบอกเค้า ถ่ายรูปทุกอย่างให้เค้าเห็นว่าเราพูดความจริง วันหยุดก็ไปหาเค้า…เราไม่ได้เริ่มให้มันเป็นแบบนี้ แต่เราอยากให้เค้าสบายใจเพราะเค้าพูดว่าเค้าโดนนอกใจมาตลอด เราเข้าใจเพราะเราก็โดนมาเยอะ ขนาดที่เกือบทุกคนที่คบทำร้ายร่างกายเรา เราเลยหวังว่าครั้งนี้มันจะดี เราก็แค่หวังเพราะเราเสียสิ่งที่รักมันยังเจ็บไม่พออีกหรอ เวลาจะร้องไห้หรืออยู่กับตัวเองยังไม่มี เราพยายามมากให้ถูกต้องและดี แต่กลับกันเค้าไม่เคยบอกหรือไม่พูดความจริง แล้วก็มีคำพูดเดียวคือ”เค้าไม่จำเป็นต้องบอกเราทุกเรื่อง”ด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจ
   เราพยายามเรียนรู้ว่าอะไรที่เค้าไม่ชอบให้ทำเราก็ปรับ เราไปบ้านเค้าโดยที่ไม่ได้บอกเพราะบล็อค บล็อคทุกอย่างทุกครั้งที่มีปัญหา นั่นคือครั้งแรกและครั้งเดียวแล้วตลอดเวลาเค้าก็ยังยกเรื่องนี้มาพูด เราปรับให้เค้าทุกเรื่อง ยกเว้นแค่เรื่องเดียวที่เรากลับมาทำอีกคือฆ่าตัวตาย บางคนอาจมองว่าเราปัญญาอ่อนหรือเราอาจจะเป็นคนที่ผิด เรื่องนี้เรายอมรับมาตลอดนะว่าเราผิด 2ครั้งแรก สิ่งที่เก็บกดไว้ตั้งแต่ลูกเราตาย ความเศร้าเสียใจ แล้วก็มาโดนคำพูดแย่ๆ(ไม่ขอพูดประโยคของเค้า)มันทำให้เราดิ่งไปเลย เราติดต่อไม่ได้ไปหาไม่ได้มันยิ่งทำให้เราคิดว่าเราไม่มีค่าพอที่จะอยู่ต่อจาก2ครั้งก็พยายามไม่คิดอะไรทั้งที่ยังโดนเรื่องเดิมซ้ำๆ เราต้องเงียบรอ ถึงเราจะรู้ว่าเค้าออกไปไหน ช่วงที่ดีๆทุกอย่างก็เป็นแบบที่เล่าตอนต้นทำงาน วีดิโอคอลทิ้ง รายงาน โดยที่เราได้แค่สิ่งที่เค้าอยากจะบอก เราไม่ได้พูดอะไรในสิ่งที่เรารู้
    เวลาผ่านไปทุกๆวันเราก็ยังโดนเหมือนเดิมว่าเราไม่เคยเปลี่ยน เราไม่เข้าใจจริงๆเราไม่ได้ทำอะไรแล้ว ทั้งที่เรารู้ว่าโดนโกหก หลอก เราก็เลือกที่จะนิ่ง ให้ใจมันเจ็บทรมานเข้ามาให้หมด เราจะรับ เราจะทน…เรื่องนึงที่เค้าไม่รู้ว่าทำไมเราถึงบอกว่าเค้าโกหกในวันที่ใกล้จบ มันเป็นเรื่องที่เราก็รู้สึกแย่คือเราจ้างคนแถวนั้นให้ดู เราไม่อยากโง่ แต่เราไม่เคยเอามาทำให้เป็นปัญหาเพราะเราบอกตัวเอง ถ้าเราพยายามๆๆๆๆมากกว่านี้มันจะดีขึ้นเอง จนสุดท้ายเราฉีดไซยาไนด์เข้าเส้น เราเหนื่อยมากแล้ว แต่ตอนที่กลับมา ร่างกายเรามันก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่ร่างกายแต่จิตใจเราทรุดแต่ก็ยังลุกขึ้นเพื่อรั้งเค้า ทั้งที่รู้ว่าเค้ามีคนคุย
   เราเฝ้าถามเค้าว่าที่เราพยายามทำมาทุกอย่างมันไม่มีค่าเลยหรอ เป็นคำพูดที่เค้าไม่ชอบ บอกเราทวงบุญคุณ ใครจะคิดยังไงเราไม่สนใจ แต่เราแค่อยากรู้ว่ามันไม่มีค่าขนาดต้องเหยียบเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วเราต้องพยายามทำอีกแค่ไหน แล้วเค้าก็บล็อคทุกอย่างเราก็ยังไม่ไปเหยียบบ้านเค้า พยายามหาช่องทางอื่น ทางใหม่เพื่อคุย เค้าก็บล็อค มันทำให้เรายิ่งคิดๆๆๆว่าทำไมเราต้องให้เค้าใช้มือถือที่เราซื้อถึงเค้าจะช่วยจ่าย1/4เพื่อคุยกับคนอื่น เราก็เลยทำเรื่องไม่ดี ไปคอมเม้นท์เพราะมันเป็นทางเดียวที่เค้าจะตอบและยอมคุย ทั้งที่รู้ผลลัพธ์ด้วยเหมือนกัน
    สุดท้ายเค้าก็ยอมคุย ถึงมันจะไม่ได้ดีอะไรมากมาย เราก็แค่ยังหวัง พอเราได้คุยเราก็บอกไม่ต้องคืนมือถือ แต่เค้ายืนยันที่จะคืน โดยคืนอย่างอื่นมาด้วย เราก็เสียใจแหระ แต่ก็ไม่ได้ขาย ยังเก็บไว้เหมือนเดิม ดีกันจะได้ค่อยๆพูดให้เค้ารับคืน แต่มันมาถึงจุดที่เราเหมือนระเบิดเวลาเราหาซื้อปืนเถื่อน พยายามแล้วที่จะฆ่าตัวตายอีกรอบแต่ดันใช้ไม่ได้แต่เราเริ่มมีอาการชักทรมานลุกไม่ได้ พูดก็ไม่ไหว เรากลายเป็นที่โกหก เชื่อไม่ได้ทั้งที่เราไม่เคยจะโกหกเลย เรากลับมาคุยกัน แต่เค้าไม่เข้าใจว่าเราเป็นขนาดไหน เค้าต้องการให้เราดีขึ้นตามที่เค้าต้องการ ซึ่งมันไม่ได้ ให้เราทำไง เราทำอะไรไม่ได้และกลายเป็นคนเพราะออกมาแก้ไขไม่ได้ในตอนนั้น
   วันที่เราเริ่มดีขึ้น ถึงยังไม่100%เราก็กลับไปพยายามต่อ เรายังทำเหมือนเดิมวีดิโอคอลเมื่อไรก็ได้ เราอยากให้เค้าสบายใจ เวลาผ่านซักพักเค้าพล่ามบอกเราไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่คนเดิม ไม่ใส่ใจ เราไม่ได้รักเค้าแล้ว สุดท้ายเราก็รู้จากคำพูดของเค้าว่าเราออกมาดีกว่า แล้วเราก็ออกมาปลายเดือนกันยายน 65 
   สุดท้ายเรากลายเป็นแฟนที่ไม่เคยเอาใจใส่และขี้โกหก มีคนอื่น แล้วก็ทิ้งเค้าให้อยู่ในวันที่แย่ แต่ที่เรารู้คือหลังจากที่เราออกมา เค้าก็ชวนคนใหม่ไปกินข้าวและก็โพสต์ว่าตัวเองแย่ขนาดไหน แล้วจะอยู่คนเดียวไปอีกพักใหญ่
   ส่วนเราไม่เคยก้าวเท้าออกจากบ้านจนถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่เรามีความสุข เราคงอธิบายออกมาไม่หมด ในหัวเรามีแต่คำถาม เราเหนื่อยมาก ทรมาน สงสาร รังเกียจตัวเองที่เป็นภาระ คิดถึง รัก และก็อาลัย สับสนปนไปหมด เราอยากรู้จริงๆนะว่า”เราไม่มีค่าพอเลยหรอ ถึงต้องทำกันขนาดนี้”

เราอยากตะโกนว่าช่วยด้วย ช่วยให้เราเข้มแข็งแล้วลุกหรือไม่ก็ช่วยฆ่าเราที เราฆ่าตัวเองไม่ไหวแล้ว