.
โดย : ชลัน


              ๑๔
              ________________________


               "พี่ใหญ่หัวหน้าที่ทำงานของตามาเยี่ยมค่ะ" ฉันบอกกับพี่ชาย ทั้งสองคนเคยเจอกันแล้วที่งานประจำจังหวัดในครั้งก่อน ที่พี่ใหญ่ทำงานอยู่ พี่ใหญ่พยักหน้า พยายามยันตัวจะลุกขึ้นเอนหลังเพื่อทักทายแขก สุดท้ายก็ร้องโอ้ยเบา ๆ เพราะความเจ็บ นายภีมต้องรีบเข้าไปช่วยประคอง

              "ไม่เป็นไร ไม่ต้องลุกก็ได้ครับ ผมทีรุฒน์ครับ เราเคยเจอกันแล้วครั้งนึง หวังว่าคงจำได้" พี่ทีรุฒน์พูดกับพี่ใหญ่ เดินเข้าไปใกล้ ๆ เตียง "พอดีทราบข่าวจากกัญตา วันนี้ผมว่างก็เลยถือโอกาสมาเยี่ยมครับ"

               "จำได้ครับ ขอบคุณที่มาเยี่ยม เป็นหัวหน้าที่ใส่ใจสารทุกข์สุขดิบของลูกน้องพร้อมครอบครัวดีจริง ๆ" พี่ใหญ่คล้ายประชด ฉันหน้างอให้พี่ชายอีก ชอบประชดคนอื่นอะไรนักหนา ไม่ชอบขี้หน้าก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกมาก็ได้

             พี่ทีรุฒน์ยิ้ม "แน่นอนอยู่แล้วครับ แผนกเรามีกันไม่กี่คน ไม่ใส่ใจกันจะใส่ใจใคร ปล่อยทิ้งปล่อยขว้างลาออกขึ้นมาล่ะผมแย่เลย" พี่ทีรุฒน์ตอบ ใบหน้าเจือรอยยิ้ม ไม่ได้มีท่าทีไม่ชอบคำพูดของพี่ใหญ่สักนิด

               "อ่อ... เพราะผลประโยชน์ล้วน ๆ"

               "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผมอยากมาเยี่ยมด้วยใจ กัญตาเป็นลูกน้องผม ครอบครัวประสบเหตุผมก็ต้องห่วงใยใส่ใจเป็นเรื่องธรรมดาของหัวหน้า ไม่ใช่เฉพาะกัญตา หากเป็นคนอื่น ๆ ผมก็ทำ" พี่ทีรุฒน์พูด คราวนี้น้ำเสียงดูจริงจัง ฉันชำเลืองมองทั้งคู่ก็นึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย "ว่าแต่อาการดีขึ้นหรือยังครับ ใกล้จะได้กลับบ้านหรือยัง"

                พี่ใหญ่เหยียดยิ้ม "ก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ครับ ขยับตัวได้มากขึ้น เดินได้นานขึ้น ว่าแต่เอ... คุณมาคนเดียวเหรอครับ ภรรยาของคุณไม่ได้มาด้วยหรือ ภรรยาคุณผมก็จำได้" ฉันรู้ว่าพี่ใหญ่ตั้งใจพูดถึงพี่อุ่น ไม่แน่ใจว่าจะตอกย้ำฉันหรือพี่มีรุฒน์กันแน่ หรือเราทั้งสองคน

               พี่ทีรุฒน์เองก็กระตุกยิ้มกับคำถามของพี่ใหญ่ "ไม่ได้มาด้วยหรอกครับ ผมมาคนเดียว มาทำธุระแถวนี้ เสร็จธุระก็เลยแวะมาเยี่ยม เอ่อ... ผมเองก็มานานแล้ว ทราบว่าอาการของคุณดีวันดีคืนผมก็ดีใจและโล่งอกแทนกัญตา" พี่ทีรุฒน์หันมามองฉันก่อนจะพูดต่อ "กัญตาห่วงพี่ชายมากนะครับ งั้นผมลาละกัน กัญตาพี่ขอตัวกลับล่ะนะ"

              "พี่รุฒน์เดี๋ยวตาเดินไปส่งค่ะ" ฉันบอกกับเขา พี่ใหญ่มองหน้าฉันแต่ฉันไม่ยอมสบตาด้วย นายภีมกับกัญญายกมือไหว้ลา จากนั้นฉันก็เปิดประตูเดินนำไปส่งพี่ทีรุฒน์ทีลานจอดรถของโรงพยาบาล

               "ดูเหมือนพี่ชายตาไม่ค่อยชอบที่พี่มานะ" ระหว่างเดินพี่ทีรุฒน์ถามฉัน

                "พี่ชายของตาเป็นประเภทพี่ชายขี้หวงค่ะ เจอใครมาใกล้น้องสาวไม่ได้ กัญญาก็โดน" ฉันแก้ตัวแทนพี่ชาย พี่ทีรุฒน์ยิ้มเข้าใจ "ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยมพี่ใหญ่"

                "ไม่เป็นไร ก็พี่ชายของตานี่" เราสนทนากันระหว่างเดินไปยังลานจอดรถ "พี่อยากมาตั้งนานแล้ว แต่หาโอกาสไม่ได้น่ะ แล้วทำไมเมื่อวานตาต้องรีบออกจากห้องไปด้วยล่ะ ที่พี่เดินออกมาจากห้องทำงาน เหมือนรังเกียจพี่ โกรธที่พี่พูดวันนั้นเหรอ ที่พี่บอกความรู้สึกกับตาไป"

               ฉันถอนหายใจเบา ๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไร จะให้ฉันอยู่เป็นขี้ปากและเป้าสายตาของพี่ก้อยหรือไร "พี่รุฒน์คะ ตาไม่ได้โกรธพี่รุฒน์เลย ตายอมรับว่าตาก็รู้สึกดี ๆ กับพี่รุฒน์ แต่..."

               "พี่ไม่ใช่แค่รู้สึกดี แต่พี่รัก" พี่ทีรุฒน์จับมือฉัน เราเดินมาถึงรถของพี่ทีรุฒน์ที่จอดอยู่แล้ว ฉันยอมให้เขาจับมือโดยไม่ดึงมือถอยหนี

              "รักแล้วยังไงเหรอคะ" ฉันยิ้มบางให้กับเขา ฉันรู้ ฉันสัมผัสได้ และฉันก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน แต่ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นแน่ ๆ

               "พี่จะหย่ากับอุ่น พี่คิดเรื่องนี้มาโดยตลอด และนานแล้ว"

                 "ไม่! พี่ทีรุฒน์ห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด เพราะอะไรคะ เพราะตางั้นเหรอ ตาไม่อยากถูกตราหน้าว่าแย่งสามีใครหรอกนะคะ อีกอย่างพี่อุ่นเขาผิดอะไร ทำไมพี่ทีรุฒน์ถึงจะทำร้ายพี่อุ่นแบบนั้น ถ้าพี่ทีรุฒน์จะหย่ากับพี่อุ่นจริง ๆ ล่ะก้อ ตาก็จะลาออกค่ะ ตาทนแบกรับคำครหาที่จะเกิดขึ้นไม่ได้หรอก"
                
              ฉันตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน พี่ทีรุฒน์คิดอะไรกันแน่ เราทั้งคู่รู้ว่าความรู้สึกลึก ๆ ของเราตรงกัน แต่เราก็ไม่เคยแสดงออกเลยสักครั้ง นอกจากพูดคุยกันแบบนี้เมื่อมีโอกาสและลับตาคน ส่วนฉันก็พยายามเปิดโอกาสให้ตัวเองมองคนอื่นอยู่บ้าง ทว่าก็ไม่มีใครเข้าตาสักคน
              
              ที่แน่ ๆ ฉันไม่สนับสนุนให้พี่ทีรุฒน์ทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน ฉันไม่อยากขึ้นชื่อว่าทำร้ายผู้หญิงด้วยกัน ฉันพูดจริง ถ้าหากพี่ทีรุฒน์ทำอย่างที่พูด ฉันคงต้องพาตัวเองหายไปจากชีวิตของเขา จะไม่อยู่เป็นเสี้ยนหนามหัวใจของใครแน่

               "มันไม่ใช่อย่างนั้นกัญตา มันไม่ใช่เพราะเรา" เขาเถียง

               "แล้วเพราะอะไรคะ หรือพี่จะบอกว่าเพราะไม่ได้รักกัน แต่โดนบังคับจับแต่งงานกัน" ฉันต่อว่าเขา รู้สึกผิดหวังในตัวเขาขึ้นมานิดหน่อย

                พี่ทีรุฒน์พยักหน้ากับคำประชดของฉัน "พี่กับอุ่นเราอยู่ด้วยกันเพราะข้อตกลง เราไม่เคยรักกันเลย อุ่นก็ไม่ได้รักพี่" เขาอธิบาย แต่ฉันมองว่าเป็นคำแก้ตัวของคนเห็นแก่ตัว

               "พี่รุฒน์อย่าดูถูกพี่อุ่น พี่รุฒน์รู้ได้ไงว่าพี่อุ่นไม่ได้รัก อยู่ด้วยกันนอนด้วยกันมาเป็นปี ๆ ถ้าผู้หญิงเขาไม่รักเขาไม่ทนหรอกค่ะ ตาขอย้ำเลยนะคะว่า ตาไม่เห็นด้วยที่พี่รุฒน์จะทำแบบนั้น ตาสงสารคนดี ๆ อย่างพี่อุ่น ถ้าพี่รุฒน์ทำจริง ตาจะหนีพี่รุฒน์ไปไกล ๆ เลย" ฉันพูดด้วยความใจเย็น  คลี่ยิ้มมองหน้าเขาด้วยความรัก ฉันรักเขาก็จริง แต่จะไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาด "ตัดใจเถอะนะคะ เรื่องของเราไม่มีวันเป็นไปได้หรอก" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงทำให้มันเกิดขึ้นได้ แต่สำหรับฉัน ทำแบบนั้นไม่ได้จริง ๆ จะไม่มีวันทำโดยเด็ดขาด

                 "กัญตาพี่กับอุ่นเราไม่..."

                  "พี่รุฒน์คะ" ฉันพูดแทรก ไม่ยอมให้เขาพูดจบประโยค ฉันรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร "ตาว่าพี่รุฒน์กลับได้แล้วค่ะ ตาจะกลับเข้าตึกไปหาพี่ใหญ่ รู้สึกว่าออกมานานเกินไปละ ป่านนี้พี่ใหญ่คงคิดว่าตาแอบหนีกลับบ้านไปกับพี่รุฒน์แล้วแน่ ๆ" ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย

                พี่ทีรุฒน์มีรอยยิ้มเจือบนใบหน้า ไม่ซีเรียสกับสิ่งที่เราคุยกัน "ได้ครับ เจอกันวันทำงาน" เขาตอบก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป ส่วนฉันก็เดินกลับเข้าตึก มาถึงก็โดนพี่ใหญ่มองค้อนให้อีก

               "ไปส่งกันถึงไหน นานเชียว" พี่ใหญ่ว่าฉัน

                "ก็เราคุยกันเพลินไปหน่อยค่ะ ก็เลยนานนิดนึง" ฉันแก้ตัว ยิ้มให้พี่ชาย

                "อย่าลืมนะว่าเขามีเมียมีครอบครัวแล้ว" พี่ใหญ่ก็ยังไม่หยุดต่อว่าฉัน "ถ้าจะมีแฟนสักคน ก็หาคนที่ปลอด ๆ หน่อย มีลูกติดไม่ว่านะ มีเมียติดนี่รับไม่ค่อยได้ว่ะ"

                "พี่ใหญ่! ตารู้น่า ตาไม่ทำอะไรเสียหายมาถึงครอบครัวหรอก ไม่ต้องห่วง" ฉันหน้าบึ้ง จะว่าโกรธก็ไม่เชิง

                "รู้ตัวก็ดีจะได้ไม่ทำอะไรผิดพลาด พลาดมาคนที่เสียหายคือผู้หญิงนะกัญตา พี่เตือนด้วยความหวังดี เพราะเป็นน้องพี่ พี่ถึงบอก ถ้าเป็นคนอื่นพี่ก็ไม่พูด" พี่ใหญ่หยุดพูด ชำเลืองมาทางกัญญากับนายภีมด้วย กัญญาหลบสายตา ส่วนนายภีมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จากนั้นทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ ไม่มีใครถือสาความห่วงใยของพี่ใหญ่สักคน เพราะเข้าใจดี

              บ่ายสองคุณย่ากับคุณอาภูริมาเยี่ยมพี่ใหญ่ วันนี้แม่ลูกมากันเพียงสองคน คุณอาบุหลันติดธุระมาด้วยไม่ได้ ส่วนคุณป้าก็ไปสมาคมกับเพื่อน ๆ เหมือนเดิม ไม่นานคุณพ่อก็ตามมาด้วยคน ไม่ได้มาเพียงคนเดียว พาภรรยากับลูกอีกสองคนมาด้วย
              
             ไม่แปลกเพราะวันนี้เป็นวันหยุด ทุกคนจึงมาเยี่ยมพี่ใหญ่กันหลายคน ส่วนคุณแม่กับคุณยายไม่ได้มา เพราะฉันแอบส่งข้อความไปบอกคุณแม่ว่าคุณย่าจะมาเยี่ยมพี่ใหญ่วันนี้ คุณแม่กับคุณยายจึงไม่มา ดีแล้วฉันนึก คุณแม่จะได้ไม่ต้องเจอกับคุณพ่อ แถมไม่ได้มาคนเดียวด้วย ฉันห่วงความรู้สึกของคุณแม้ แม้ผ่านไปหลายสิบปี แต่ฉันไม่รู้เลยว่าลึก ๆ คุณแม่คิดเช่นไร หากมาเจอครอบครัวของคุณพ่อแบบนี้ อดีตมันก็คืออดีต ปัจจุบันอย่างคุณลุงสินว่ารักษามากกว่า

                 หลังจากการมาเยี่ยมของญาติฝั่งคุณพ่อ ดูเหมือนกัญญาจะอึดอัด ฉันดูอาการน้องสาวออก กัญญาจึงเอ่ยลาขอกลับ

               "ญามานานแล้วตั้งแต่เมื่อเช้า ญาว่าญากลับบ้านดีกว่า พี่ใหญ่ญาขอตัวกลับนะคะ" กัญญาเดินไปคุยกับพี่ใหญ่ที่เตียง พี่ใหญ่ก็ให้กลับเพราะเห็นด้วยที่ กัญญามานานแล้ว สมควรกลับไปพักผ่อน กลับมาจากมหาวิทยาลัยก็ยังไม่ทันได้เข้าบ้านเลย "คุณอา คุณลุง และก็คุณย่า ญาขอตัวนะคะ" กัญญาเอ่ยลาคุณพ่อคุณอาและคุณย่าของฉัน

               "แล้วหนูกัญญากลับยังไง" คุณพ่อถาม คุณพ่อรู้ว่ากัญญาไม่มีรถส่วนตัว และฉันก็รู้ว่าคุณพ่อเปิดทางให้นายภีมหลานชาย

               "นั่นสิ กัญญามายังไงเมื่อเช้า แล้วจะกลับบ้านยังไงเนี่ย" คุณอาภูริพูดเสริม ฉันรู้ว่าสองพี่น้องรวมหัวกัน จะเปิดทางให้นายภีมเห็น ๆ

               "จะยุ่งยากอะไร รถประจำทางก็มี ไม่มีก็เรียกคุณลุงมารับ" พี่ใหญ่รู้ทัน ฉันแอบขำให้กับทั้งสามคน และคอยลุ้นว่าเกมนี้ใครจะชนะ "ไม่ก็กัญตาขับรถกลับไปส่งไป ค่อยกลับมาพรุ่งนี้ คืนนี้พี่นอนคนเดียวได้" พี่ใหญ่พูด

               "ไม่ได้ซี พ่อก็อยากอยู่กับกัญตา ใจคอจะใจดำกับพ่อหรือไงใหญ่ อีกอย่างจะให้คุณลุงขับรถกลับไปกลับมาทำไม เจ้าภีมก็มีรถส่วนตัว ไปส่งน้องสิ" คุณพ่อพูดหน้าตาเฉย ฉันกระตุกยิ้ม และแอบเห็นคุณอาภูริยิ้มด้วย

                "นั่นสิ! เมื่อเช้าภีมขับรถมานี่" คุณย่าว่า

                "ภีมกลับบ้านไปกับน้องไป แต่อย่าเถลไถลล่ะ ส่งน้องให้ถึงบ้านด้วย และอย่าทำให้น้องต้องเดือดร้อน" คุณอาภูริกำชับ

               "ครับคุณพ่อ" นายภีมรับปาก ปรายตามองกัญญาว่าจะเอาอย่างไร

               กัญญาเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ฉันรู้ว่ากัญญาเกรงใจและแคร์พี่ใหญ่มาก ส่วนฉันอนุญาตให้น้องสาวกลับไปกับญาติผู้น้องได้ เพราะไว้ใจในระดับหนึ่ง กัญญามองหน้าฉันก่อนจะมองพี่ใหญ่ ทุกคนเงียบ

             "เถอะน่า พ่อว่าให้หนูกัญญาติดรถไปกับเจ้าภีมน่ะดีแล้ว นี่ก็จวนจะบ่ายสาม ไม่รู้จะยังเหลือรถประจำทางอยู่หรือเปล่า ถ้าจะให้คุณพ่อหนูกัญญามารับ พ่อว่าจะเป็นการเสียเวลาเปล่า ๆ นะใหญ่" คุณพ่อช่วยพูดให้กัญญา "อีกอย่างพ่อไม่อยากให้กัญตากลับ พ่อก็อยากอยู่กับลูก" คุณพ่อว่า พร้อมมองหน้าฉัน

                "อือ... กัญญากลับไปเถอะ กลับไปกับนายภีมนั่นแหละ" สุดท้ายพี่ใหญ่ก็ยอม ทุกคนเผยยิ้มที่ช่วยพูดให้กัญญากับนายภีมสำเร็จ และฉันเห็นแววตาแห่งความสุขและดีใจของน้องสาวด้วย จากนั้นทั้งสองคนก็ลาพวกฉันกลับบ้านไป

จบบทที่ ๑๔