เป็นครั้งแรกที่โพวันเจอเขาและดูเหมือนว่าเขาก็อยากเจอโพวัน
โพวันเดินไปใกล้ชายหนุ่มคนนั้นมากขึ้น
ชายหนุ่มก็ไม่ถอยหนี แถมยังถามขึ้นก่อน
"นายไม่กลัวฉันเลยเหรอ"
"ไม่กลัวหรอก หล่อขนาดนี้ ใครจะกลัว"
"นายเองก็น่ารักมากนะโพวัน"
"นายจะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอ"
"ฉันเป็นภูต"
"ฉันพอจะเดาออก"
"เดาออก?"
"ใช่ แล้วนายตามฉันมาทำไม"
"มีบางสิ่งขอร้องให้ฉันตามมาคุ้มครองนาย"
"อะไรเหรอ"
"จอมไง"
"เจ้าแมวนั่นน่ะเหรอ"
"ฉันเป็นภูตอภิญญา 227 ใช้อำนาจจิตสื่อสารกับแมวได้"
"โหสุดยอด"

"มีเรื่องสุดยอดกว่านั้นอีก"
เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เอามือไพล่หลัง
แล้วเอาจอมมาให้โพวันหายคิดถึง

"จอมลูกพ่อ นายเอามาได้ยังไงเนี่ย 
คุณป้าข้างบ้านแกไม่โวยเหรอ"
"ต้องร่ายมนต์ให้แกหลับก่อน"
"นายนี่เจ๋งเนอะ"
"กอดให้หายคิดถึงเลยนะ"
"กอดใคร กอดนายเหรอ"
"นายนี่มัน ..."
โพวันกอดจอมจนหายคิดถึง จึงให้ภูตหนุ่ม
พาจอมกลับไปหาคุณป้าก่อนที่คุณป้าจะตื่น

หลังจากนั้น โพวันพูดกับภูตว่า
"ได้กอดจอมแล้ว แต่ยังไม่ได้กอดนายเลย
คืนนี้หนาวมาก ขอกอดหน่อยนะ"
"ได้ดิ"
ภูตหนุ่มยืนกอดกับโพวัน
โพวันกล่าวว่า "ตัวนายอุ่นมาก 
เป็นภูตต้องตัวเย็นไม่ใช่เหรอ"
"ฉันทำให้ตัวเองอุ่นก็เพื่อนาย จะได้ให้ความอบอุ่นกับนายได้ไง"
"นายน่ารักจัง"
"แต่นายน่ารักกว่าเยอะ"

หลังจากนั้น ทั้งคู่ได้ไปนั่งคุยกัน ภูตหนุ่มถามโพวันว่า
"ทำไมนายถึงอยากเป็นทหารล่ะ"
"ที่บ้านบอกว่ามั่นคงดี"
"แล้วมั่นคงจริงไหม"
"ไม่จริง"
"อืม"
"โลกมันโหดร้ายเนอะ"
"เรารู้จักกันแล้ว ฉันจะปกป้องนายจนถึงที่สุด
จอมชมว่านายเป็นคนดีมาก คนดีที่จะปล่อยให้เจ็บปวดทรมานไม่ได้"

"นายต้องระวังให้ดีนะ ทหารจากสิริคิมาจาโรและโสฬส
ที่กำลังมา มันโหดมาก"
"พอเดาได้"
"นายพอจะเผชิญกับมันได้ไหม"
"ได้"
"ช่วงแรกคงต้องปล่อยให้เป็นธรรมชาติไปก่อน
เพราะเราอยากรู้ว่าใครเป็นอย่างไรจริง ๆ"
"แล้วหลังจากนั้นล่ะ"
"ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว"

โพวันภามภูตหนุ่ม "นอนกอดกันได้ไหม"
"ได้ แต่กอดเฉย ๆ นะ"
"อืม ตัวนายอุ่นดีจัง"
"ตัวนายก็อุ่นนะ"
"เวลานอนกอดกันแบบนี้ มันดีจังเลยนะ"
"แล้วตอนที่นายต้องฝึกโหดล่ะ"
"ฉันก็โอเคนะ ฉันทนได้"
"มิน่าละ นายถึงเป็นทหารได้"

หลังจากนั้น โพวันกับภูตหนุ่มก็แยกจากกันไป
โพวันกำลังจะเดินกลับไปที่ค่าย
แต่ดันเห็นชายหนุ่มนายหนึ่งนอนอยู่บนต้นไม้

โพวันทักไป "ภูตอีกเหรอ"
"ไม่ใช่ ฉันเป็นแวมไพร์"
"แวมไพร์? มีจริงเหรอเนี่ย"
"ถ้าแบคทีเรียกับไวรัสมีจริง ฉันก็มีจริง"
"แล้วนายมานอนตรงนี้ทำไม"
"มาแอบดูนายกับไอ้ภูตหนุ่มพลอดรักกันไง"
"หึงหรือชอบถ้ำมอง"
"ไม่ใช่ทั้งคู่"
"อืม"
"แต่อาจใช่ทั้งคู่ก็ได้นะ"
"อ้าว"

"แล้วนายจะมาดูดเลือดฉันรึเปล่า"
"ไม่หรอก ฉันอิ่มแล้ว"
"ธุระของนายคืออะไร"
"มาสังเกตการณ์"
"เรื่องอะไร"
"เรื่องสงครามที่กำลังเกิดขึ้นนี้ไง"
"เพื่อ"
"ฉันคิดว่ามันอาจไม่แย่หรือเลงลงกว่าเดิมก็ได้"
"แล้วตัวแปรคืออะไร"
"นาย จอม และบุษบาบัณ"
"บุษบาบัณคือใคร"
"จิตจักรวาล"
"อืม พอเข้าใจ แต่ก็ยังงง ๆ อยู่"
"เดินไปทางโน้นดิ แล้วนายจะเข้าใจมากขึ้น"

โพวันเดินไปในทิศทางที่แวมไพร์หนุ่มแนะนำ
เขาเดินไปเรื่อย ๆ จนพบร้านขายดอกไม้
"เอ๊ะ มีร้านขายดอกไม้อยู่กลางป่าตรงนี้ด้วย"