เซียนโกะ เป็นวรรณกรรมที่ได้รับรางวัลโนเบลอีกเล่มที่ผมชื่นชอบมากที่สุด เป็นงานเขียนของ ยาสุนาริ คาวาบะตะ เล่มนี้รู้สึกว่าเป็นเล่มที่ related กับตัวเองมากๆ ครับ
วรรณกรรมเล่มนี้มี symbol เยอะมาก เป็นเรื่องราวของการแข่งโกะของเซียนโกะวัยชรากับชายหนุ่มที่มุ่งหวังแค่ชัยชนะ การเขียนเรื่องราวเล็กๆที่สะท้อนภาพใหญ่ของสังคมได้เด่นชัดมาก เป็นการปะทะระหว่างสองสิ่งที่อยู่ตรงกันข้ามกัน เสมือนโลกคู่ขนานที่กำลังดำเนินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นสีของเบี้ยหมากสีขาวกับดำ คนวัยชรากับวัยหนุ่ม สังคมยุคเก่ากับยุคใหม่ ความเจ็บป่วยทางร่างกายกับการมีสุขภาพที่ยังแข็งแรง ความสงบและความวุ่นวาย ท้องฟ้าที่มืดครึ้มกับท้องฟ้าที่สดใส ความสงบเยือกเย็นกับความรุ่มร้อนกระวนกระวาย การปะทะกันระหว่างทัศนคติในมุมมองความสวยงามในงานศิลปะกับความคับแคบ ความเห็นแก่ตัว การหักเหลี่ยม และความดิบเถื่อน… การเผชิญหน้ากับสองสิ่ง ด้านหนึ่งเต็มไปด้วยปรัชญาที่มีความหมายต่อการดำเนินชีวิต และอีกด้านคือการแข่งขันที่มีปลายทางคือความว่างเปล่า ไร้ความหมาย และเปล่าเปลี่ยว เป็นมายาคติแห่งความจอมปลอม
ผมเพิ่งตระหนักรู้ว่าคำว่า เซียน ไม่ได้มีความหมายแค่การเป็นผู้ที่เก่งหรือชำนาญการเฉพาะด้าน โดยไม่เคยแพ้ใคร แต่เซียนตัวจริงยังสามารถขับเคลื่อนให้คู่ต่อสู้มาเติมเต็มสนามของการแข่งขันให้สวยงามได้ เหมือนกับการชวนให้คู่ต่อสู้มารวมสร้างสรรค์งานศิลปะด้วยกัน การวางเบี้ยสลับดำขาว ขาวดำก่อรูปร่างในกระดานอย่างมีศิลปะในเชิงสร้างสรรค์ ความคิดที่พรั่งพรูออกมาจากผู้เล่นผสมกลมกลืนราวกับท่วงทำนองที่ไพเราะ สุดท้ายแล้ว ชัยชนะไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรเท่ากับส่ิงที่ได้งอกเงยระหว่างการแข่งขัน แต่แล้วเมื่อคู่ต่อสู้ของเซียนในเล่มนี้ หวังเพียงแค่ชัยชนะ และชื่อเสียง ตลอดจนสร้างกฎแบบใหม่ๆเพื่อให้เอื้อต่อผลประโยชน์ของตัวเอง และเรียกร้องความเสียหายทันที อาจรู้สึกว่าฝ่ายตนเสียเปรียบ โดยไม่ได้คำนึงถึงองค์ประกอบอื่นๆในภาพรวม มีความเด็ดขาด รุนแรง พร้อมปะทะอย่างหนักหน่วง และฉวยโอกาส ชิงดีชิงเด่นตามแบบฉบับสมัยใหม่ โดยไม่ได้คำนึงถึง การให้เกียรติ การประนีประนอม และบางครั้งก็จำเป็นต้องมีความยืดหยุ่น หากจำเป็น ท้ายที่สุดจากภาพวาดที่ถูกรังสรรค์อย่างสวยงามกลับถูกป้ายสีด้วยหมึกดำ สิ่งนี้ทำให้เซียนวัยชราโกรธมาก และตายจาก พร้อมๆกับบทสรุปในหนังสือที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง…
ในวรรณกรรมเล่มนี้ได้ถ่ายทอดการแข่งขันโกะเพียงแค่หนึ่งกระดานเท่านั้น แต่ใช้เวลาเกือบครึ่งปี แข่งกันหลายวาระ เป็นการแข่งขันยาวนานและทรหดมากๆ ไม่ใช่แค่ความเข้มข้นของการแข่งในกระดานโกะ แต่การแข่งขันกับสิ่งที่อยู่นอกกระดานกลับมีความเข้มข้นยิ่งกว่า ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแรงด้านสภาพร่างกายและความทรหดของสภาพจิตใจ ความอดทน ความรอบคอบที่คิดแล้วคิดอีก เพียงเพราะเบี้ยหมากธรรมดาๆเพียงแค่ตาเดียวเท่านั้น หากมันได้ถูกวางถูกจุด ถูกตำแหน่ง ในเวลาที่เหมาะสมที่สุด มันจะสร้างพลังและการเปลี่ยนแปลงได้ทั้งกระดาน….
เล่มนี้ดี ผมแนะนำครับ ❤️
-ริฎวาน ศอลิห์วงศ์สกุล-
รีวิวหนังสือ เซียนโกะ
วรรณกรรมเล่มนี้มี symbol เยอะมาก เป็นเรื่องราวของการแข่งโกะของเซียนโกะวัยชรากับชายหนุ่มที่มุ่งหวังแค่ชัยชนะ การเขียนเรื่องราวเล็กๆที่สะท้อนภาพใหญ่ของสังคมได้เด่นชัดมาก เป็นการปะทะระหว่างสองสิ่งที่อยู่ตรงกันข้ามกัน เสมือนโลกคู่ขนานที่กำลังดำเนินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นสีของเบี้ยหมากสีขาวกับดำ คนวัยชรากับวัยหนุ่ม สังคมยุคเก่ากับยุคใหม่ ความเจ็บป่วยทางร่างกายกับการมีสุขภาพที่ยังแข็งแรง ความสงบและความวุ่นวาย ท้องฟ้าที่มืดครึ้มกับท้องฟ้าที่สดใส ความสงบเยือกเย็นกับความรุ่มร้อนกระวนกระวาย การปะทะกันระหว่างทัศนคติในมุมมองความสวยงามในงานศิลปะกับความคับแคบ ความเห็นแก่ตัว การหักเหลี่ยม และความดิบเถื่อน… การเผชิญหน้ากับสองสิ่ง ด้านหนึ่งเต็มไปด้วยปรัชญาที่มีความหมายต่อการดำเนินชีวิต และอีกด้านคือการแข่งขันที่มีปลายทางคือความว่างเปล่า ไร้ความหมาย และเปล่าเปลี่ยว เป็นมายาคติแห่งความจอมปลอม
ผมเพิ่งตระหนักรู้ว่าคำว่า เซียน ไม่ได้มีความหมายแค่การเป็นผู้ที่เก่งหรือชำนาญการเฉพาะด้าน โดยไม่เคยแพ้ใคร แต่เซียนตัวจริงยังสามารถขับเคลื่อนให้คู่ต่อสู้มาเติมเต็มสนามของการแข่งขันให้สวยงามได้ เหมือนกับการชวนให้คู่ต่อสู้มารวมสร้างสรรค์งานศิลปะด้วยกัน การวางเบี้ยสลับดำขาว ขาวดำก่อรูปร่างในกระดานอย่างมีศิลปะในเชิงสร้างสรรค์ ความคิดที่พรั่งพรูออกมาจากผู้เล่นผสมกลมกลืนราวกับท่วงทำนองที่ไพเราะ สุดท้ายแล้ว ชัยชนะไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรเท่ากับส่ิงที่ได้งอกเงยระหว่างการแข่งขัน แต่แล้วเมื่อคู่ต่อสู้ของเซียนในเล่มนี้ หวังเพียงแค่ชัยชนะ และชื่อเสียง ตลอดจนสร้างกฎแบบใหม่ๆเพื่อให้เอื้อต่อผลประโยชน์ของตัวเอง และเรียกร้องความเสียหายทันที อาจรู้สึกว่าฝ่ายตนเสียเปรียบ โดยไม่ได้คำนึงถึงองค์ประกอบอื่นๆในภาพรวม มีความเด็ดขาด รุนแรง พร้อมปะทะอย่างหนักหน่วง และฉวยโอกาส ชิงดีชิงเด่นตามแบบฉบับสมัยใหม่ โดยไม่ได้คำนึงถึง การให้เกียรติ การประนีประนอม และบางครั้งก็จำเป็นต้องมีความยืดหยุ่น หากจำเป็น ท้ายที่สุดจากภาพวาดที่ถูกรังสรรค์อย่างสวยงามกลับถูกป้ายสีด้วยหมึกดำ สิ่งนี้ทำให้เซียนวัยชราโกรธมาก และตายจาก พร้อมๆกับบทสรุปในหนังสือที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง…
ในวรรณกรรมเล่มนี้ได้ถ่ายทอดการแข่งขันโกะเพียงแค่หนึ่งกระดานเท่านั้น แต่ใช้เวลาเกือบครึ่งปี แข่งกันหลายวาระ เป็นการแข่งขันยาวนานและทรหดมากๆ ไม่ใช่แค่ความเข้มข้นของการแข่งในกระดานโกะ แต่การแข่งขันกับสิ่งที่อยู่นอกกระดานกลับมีความเข้มข้นยิ่งกว่า ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแรงด้านสภาพร่างกายและความทรหดของสภาพจิตใจ ความอดทน ความรอบคอบที่คิดแล้วคิดอีก เพียงเพราะเบี้ยหมากธรรมดาๆเพียงแค่ตาเดียวเท่านั้น หากมันได้ถูกวางถูกจุด ถูกตำแหน่ง ในเวลาที่เหมาะสมที่สุด มันจะสร้างพลังและการเปลี่ยนแปลงได้ทั้งกระดาน….
เล่มนี้ดี ผมแนะนำครับ ❤️
-ริฎวาน ศอลิห์วงศ์สกุล-