สวัสดีครับ ผมขอไม่เปิดเผยข้อมูลส่วนตัวแล้วกันนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า แม่ของผมทิ้งผมไปตอนผมยังเด็ก ตอนนั้นประมาณ4-5ขวบเองครับ ผมมีน้องชาย2คนแต่ญาติฝั่งแม่เลี้ยงอยู่ ผมเลยอยู่กับปู่ย่ามาตลอด เพราะพ่อแม่แยกทางกัน แต่แม่ไม่ได้อยากอยู่อะไรกับผมหรอกนะ เค้าทิ้งผมไปแบบทิ้งเลย ไปอยู่กับคนใหม่เค้าครับ และผ่านมาตอนนี้กว่า12-13ปีอยู่ๆเค้าก้มาอ้างสิทธิความเป็นแม่ เค้าอยากให้ผมไปอยู่ด้วยเพราะเค้าป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง จริงๆผมไม่อยากไป แต่เพราะปู่กับย่าของผมจะ70แล้ว ตลอดมาท่านทำงานเลี้ยงผมมา10กว่าปี เร่ขายของมั่ง ทำก่อสร้างมั่ง ผมก้ไม่อยากให้ลำบาก ผมเลยไปเพราะอย่างน้อยไปอยู่นั่นผมหางานทำเรียนไปด้วยง่าย แต่กลายเป็นว่าผมไปอยู่ ผมไม่ได้เรียนเลย เหมือนไปอยู่เป็นทาสให้เค้าใช้งาน ทำงานพาร์ทไทม์เสจ ก้ต้องถูกเค้าชี้นิ้วสั่งนั่นสั่งนี่ บางครั้งเดือนนึงทำงานได้ไม่กี่วัน เพราะต้องตอยดูแลเค้า เราก้ไม่ได้ส่งเินให้ปู่กับย่าอย่างที่ควรเป็น (เค้าอยู่โรงบาลมาก่อนหน้านี้ แต่อาการดีขึ้น ระหว่างรอผลตรวจหมอเลยให้กลับมาดูแลที่บ้าน) ผมใช้ชีวิตอย่างนี้วนไปหลายเดือนมาก แล้วมาวันนึง เค้าเหมือนทรุดตัวลง เลยต้องไปโรงพยาบาลอีก ครั้งนี้เหมือนหนักเลยต้องนอนโรงบาลยาว ญาติหลายๆคนก้มาดู (ผมอยู่กับปู่ย่าญาติฝั่งพ่อนะครับ ที่มาคือญาติฝั่งแม่) รวมถึงน้องผมด้วย เค้าก้มาคุยกันมาดู แล้วก้ร้องไห้ให้กำลังใจกัน แต่ผมไม่
ผมอยากรู้ว่าผมผิดมั้ยที่ไม่รู้สึกเสียใจเลย ไม่ได้ดีใจแต่ก้ไม่ได้เสียใจเลยสักนิด แม้ญาติหลายคนจะเศร้า จะร้องไห้กัน พูดคุยเรื่องราวอะไรกันที่ผ่านมา แต่มันผิดมั้ยล่ะ ที่ผมไม่รู้สึกอะไรเลย
ปล.ผมพยายามเล่าให้กระชับแล้วนะครับ ถ้าใครไม่เข้าใจต้องขอโทษด้วย ผมแค่อยากเล่าสิ่งที่ผมเจอแล้วผมก้แค่อยากรู้ว่าสิ่งที่ผมคิดมันผิดมั้ย คนอื่นคิดยังไง กับแค่ว่าแค่เค้าคลอดเรานั่นก็มีบุญคุณกับเรามากพอแล้ว เพราะสำหรับผมมันแทบจะไม่มีความหมายอะไรกับผมเลย