ตามนั้นครับ ผม อายุ 28 แล้วครับ ไม่มีประการณ์อะไรเลย ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ทั้งไม่มีความมั่นใจ (เพราะ อายุมาก แต่เพิ่งเรียนจบเนี่ยล่ะ) ผมไม่รู้จะหางานยังไง เพราะ คณะที่เรียน หางานสายตรงแทบไม่มีเลย

เรื่องของเรื่องคือ ผมมาฝึกงานสหกิจ 3 เดือนครึ่ง หน้าที่ความรับผิดชอบของผมคือ ดูแลความเรียบร้อยภายในฟาร์ม ตัดเหล็ก แบกปูน เหมือน คนงานทุกอย่าง แต่จนแล้วจนรอด ตั้งแต่ วันที่ผมมาฝึกงาน จนถึงตอนนี้ ยังไม่

เวลาที่พยายามจนประสบความสำเร็จไม่มีใครมายินดีด้วย แต่เวลาพลาดนิดๆหน่อยๆทำไมซ้ำเติมกันจัง ท้อมากๆ ไม่อยากอยู่แล้วอะ เหนื่อย🥺

พักนี้หันมา ปฏิบัติ โดยการลืมตาสมาธิแทน ก็กำหนดรู้สีแสง ผัสสะ อายตนะไปตามเรื่อง แต่ว่า การภาวนาก็ยังผลิกไปมา คือเมื่อจิตจับไปที่สภาวะไหน จนเกิดอาการหน่ายคลาย สมาธิก็เกิด อากาสาก็ปรากฏขึ้นมาทันที จิตก็

ผมแท็ก โรงเรียนด้วย  เพราะคืออนาคตของประเทศ  แต่ยังไม่ได้เหมารวมคนทั้งประเทศนะ  ผมสอนเด็กใน รร. เห็นสภาพแล้วน่าเป็นห่วง  ทางกระทรวงก็ปล่อยอิสระกันสุดแล้วสมัยนี้   แต่ก

แฟนก็ไม่มี เพื่อนก็เหมือนไม่มี กลายเป็นว่าต้องตัวคนเดียวโดยสถานการณ์บังคับ บางทีก็อยากถูกรัก ได้เป็นที่รักบ้าง อยากได้ความอบอุ่นอะไรทำนองนั้น พอความต้องการไม่ถูกตอบสนองก็เลยมักจะฟุ้งซ่านไปไกล จนเครียด

ห้วงเวลาแห่งการก้าวย่างปี 2568 เวลาผ่านแล้ว ผ่านเล่า วนไป เวียนมา ชนเดือนมกราคม ขึ้นปีใหม่ หลากหลายเปลี่ยนแปลง ไปตามกาลเวลา สภาพร่างกาย สิ่งแวดล้อม เริ่มเสื่อมถอย สิ้นปีแล้ว สิ้นปีเล่า ความหวัง ความฝั

ส่วนตัวที่เจอเองคือของนำส่งช้ามากกกกกกกก เลยกำหนดหลายวัน แถมสถานะสินค้าไม่ขยับ บางรายการไม่มีการอัพเดตใดใด ของค้างที่ศูนย์คัดแยก ดองอยู่นั่น คือผมก็ได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างมาบ้างแหละ แต่ก็ไม่

แล้วถ้าจักรวาลเป็นสีขาวเราจะมองเห็นสิ่งต่างๆในจักรวาลมากขึ้นมั้ยครับ จักรวาลมันสีดำแล้วดาวเคราะก็เปร่งแสงผมไม่รู้พิมถูกมั้ยนะ แบบว่าเราวางสิ่งของไว้จุดนึงแล้วตอนกลางคืนไม่มีแสงเรามองไม่เห็นห