ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะอึดอัดมากก ก่อนอื่นจะเล่าถึงนิสัยเราก่อนนะคะ ว่าเป็นยังไง?
(ก็เท่าที่จำความได้ตั้งแต่ตอนเด็กๆ นิสัยเราจะค่อนข้าง โกรธง่าย ขี้น้อยใจ อ่อนไหวง่าย แล้วก็ไม่ค่อยพูดกับใครเวลาโกรธโมโหหรือไม่พอใจอะไร) แต่มักจะหน้าบึ้งบูดหรือมักจะทำอะไรเสียงดังปึ้งปั้ง
เวลาเสียใจมากๆ คิดแค่เรื่องอยากตายอยากหนีจากจุดๆนี้.(นิสัยตัวเองแบบนี้ ก็ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ😭)
- ตัดมาที่ปัจจุบัน 
ก่อนที่เราจะทะเลาะกับแม่เพราะเหตุผลที่ว่า แม่ชอบบ่นเรา บ่นอะไรไม่รู้ บ่นทุกครั้งถ้าทำไม่ถูกใจหรือไม่ได้ดั่งใจแก มีเรื่องใหม่มาบ่นก็วนเอาเรื่องเก่ามาอีก แต่เราก็เงียบมาตลอดไม่เคยเถียง ด้วยความนิสัยเราอะเนอะ ไม่ค่อยชอบพูดและมักหน้าบึ้งบูดอยู่ตลอด เวลาที่แกถามหรือพูดด้วยก็มักจะทำเสียงอึมครึม แต่พอเราไม่ตอบแกก็โมโหใส่ พูดด่าสาระพัด ส่วนเราได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งโมโห ทำอะไรปึงปั้งเสียงดัง พอแกได้ยินแกก็ด่าอีก แล้วชอบพูดว่า "กูเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต ไม่คิดว่ากูลำบากเลยหรอ " แล้วก็ไล่เรา "จะไปไหนก็ไป ไปตายที่ไหนก็ไป เวลากูตายก็ไม่ต้องมาดู " คือคำพูดเล่านี้ทำให้เราเจ็บที่สุด เสียใจที่สุด และด้วยความที่เสียใจบวกโมโห เราก็พูดกับสามีว่า ออกไปอยู่ที่อื่นสักพักเนอะ ก็หอบเอาลูกไป อยู่ที่อื่น ก็ปิดโทรศัพท์ปิดเน็ตนอนไม่ได้เปิดหรืออะไร พอตื่นเช้ามา พี่ไปทักแชทมาบอกว่าแม่ป่วย อยากให้เราเข้าไปดูอาการแกหน่อย ตอนแรกก็ว่าจะไม่ไป พอพวกพี่ๆขอ ก็เลยยอมไป (ตอนนั้นที่ไปดูแกก็ไม่ได้มีการขอโทษหรืออะไรกันนะ อยู่ไปเรื่อยๆ ก็คุยกันเปันปกติ)  - หลังจากนั้นมา1-2เดือนก็มาทะเลาะกันอีก เรากับสามีและลูกมาหาแกที่ไร่สวนมัน (เพราะถึงฤดู การถอนมัน) วันนั้นก็มาสายประมาณ8-9โมง ก่อนมาก็แวะหาแม่สามีก่อน มาถึงไร่ก็ทำอะไรกินเพราะยังไม่ได้กินข้าว พอกินเสร็จแล้วก็นั่งพักนึง ตอนนั้นก็น่าจะประมาณ10โมงกว่าๆ แกก็เดินมา แล้วก็ทำอะไรปึ้งปัง แล้วก็บ่นๆ ว่าเราอะสบาย ก็บ่นๆไปสาระพัด แกก็ทำอาหารกิน เสร็จแล้วก็ไม่ได้เรียกเรากินเรียกแต่สามีเรา. สามีเราก็ไปทำงานทำการแกกินเสร็จก็ไปเล่นกับหลาน แล้วกะพูดแซะๆว่า "ไปอยู่กับย่านะ อยากมาหากูวันไหนก็มา " พอเล่นกับหลานเสร็จสักพักแกก็จะลงไปไร่ต่อ แกก็บ่นต่ออีกว่า"  น้ำกินนี้ถ้าตักตั้งนานก็คงเต็มละสองถัง เพราะมัวแต่นอนตะวันเที่ยงแล้วยังไม่ตื่นอีก " ปกติเรากับสามีจะตื่นประมาณ5-6โมงเช้า เพราะด้วยความที่ลูกมักจะร้องไห้กลางดึกด้วยจนต้องตื่นมาตลอด  ส่วนแกกับพ่อ*เลี้ยง จะตื่นประมาณตี3กว่าๆเกือบตี4 เพราะพ่อมักจะลุกมานึ้งข้าว / พอถึงตกเย็นแกขื้นมาแต่ไร่ก็จดหวยให้สามีเราไปชื่อ (พอถึงพรุ่งนี้แกก็มาถามหวยออกอะไร ตอนนั้นเรายังไม่ได้ตอบเพราะลูกร้องก็เลยเอากินนม แกก็พูดขื้นมาด้วยความโมโหอีกว่า " หนักปากมากรึไงวะ ถามอะไรไม่เคยตอบ แกก็บ่นๆตามเคย เราก็เฉยๆนิ่งๆ แกก็พูดต่อว่า ถ้าไม่อยากอยู่ก็ไป ไปไหนก็ไป ตัดแม่ตัดลูกเลย เราก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้แกบ่นไป . บ่นเสร็จแกก็บอกให้เราลงไปถอนมันเราก็ลงไปให้แกอยู่กับหลาน พอถึงเวลากินข้าวแกก็ทำอาหารไว้ เราก็ขึ้นมา แต่เราไม่ได้กิน เพราะแกเคยบอกว่าเนื้อวัวมันจะผิดกรรม (เราเป็นแม่ลูกอ่อนกินไม่ได้) ก็เลยไม่กิน ตกเย็นมาพ่อกับสามีมาแต่ตัดไม้ เขาก็กิน พอค่ำๆแม่รู้ว่าเราไม่ได้กิน แกก็พูดว่า " อะไรที่แม่ทำมันไม่กินหรอก "แล้วก็บ่นตามเคย ส่วนเรากับลูกนอนอยู่ข้างบน จนใจมันเริ่มท้อเริ่มเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้เตัมทนเพราะสะสมมานานเราก็เริ่มร้องไห้สามีก็นอนปลอบใจจนผลอยหลับไป ดึกๆมา ประมาณเที่ยงคืน ลูกเราก็ร้องไห้เราก็ตื่นด้วยความงัวเงีย ตื่นมาก็เปลี่ยนแพมเพิสให้ลูก ลูกก็ร้องๆ สามีเราก็โอ๋ๆ เรากับสามีและลูกนอนข้างในแม่กับพ่อนอนข้างนอก (แ ม่ก็พูดโด่ขื้นมาว่า แม่มันไปไหนทำไมชอบใหเลูกร้องตอนดึก แล้วก็บ่นๆ) จนเราเริ่มโมโหก็พูดออกไปว่า 'อะไรกันหนักกันหนา 'ด้วยเสียงที่โมโห แล้วแกก็เงียบ.จนถึงพรุ่งนี้เช้า แกก็ไม่คุยไม่อะไรอีกเลย จนถึงวันนี้ก็ถามแกว่าจะเอาหลานหรือจะลงไปถอนมัน แกก็ไม่ตอบแต่ก็หยอกกับหลานเฉย เราก็ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่คุยอะไรต่อ (อึดอัดอยากหนีแต่กลัวลูกลำบากเลยจำใจต้องอยู่)🥲