ไม่อยากรับฟังอะไรแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องอยากระบายไม่รู้ว่าเรียกระบายมั้ย แต่ขอพื้นที่หน่อยนะคะ
มันเป็นเรื่องในครอบครัวที่มีแค่เรากับแม่ค่ะ เรากับแม่อยู่ด้วยกันมา2คน ตั้งแต่เราประมาณป.5-6 ผ่านเรื่องราวมาเยอะกันพอสมควร
•ช่วงประมาณอนุบาล เราโดนปู่ทำอนาจาร เราจำได้ลางๆว่าเป็นเรื่องราวแต่เหมือนผู้ใหญ่จะไม่ได้จัดการอะไร
•ช่วงประถมพ่อเลี้ยงก็ทำอนาจารเราตอนเราอาบน้ำ ตอนนอน ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าคืออะไร เราก็เฉยๆ แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว แต่เรื่องที่เกิดไม่มีใครรู้
•พ่อเลี้ยงที่ตีแม่ ทำร้ายร่างกายแม่มาตลอด
[ขยายความนิดนึงนะคะ เขาเป็นพ่อเลี้ยงที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ และเราพึ่งมารู้ว่าเขาเป็นพ่อเลี้ยงตอนเขาเลิกกับแม่แล้ว ปู่ที่ว่าก็คือพ่อของพ่อเลี้ยง]
ตั้งแต่นั้นมาเราก็อยู่กับแม่มาโดยตลอด เพราะฉะนั้นเวลามีอะไร แม่จะบอกเราเกือบทุกเรื่อง เรื่องดีหรือไม่ดี ถึงแม่ไม่บอกแต่เรารับรู้หมดเลย ในส่วนเรื่องไม่ดีก็ส่งผลให้เราต้องอยู่กับความวาดระแวงความกลัวสักพักใหญ่เลย เรื่องที่มีปัญหากันภายในครอบครัวพี่น้อง ทะเลาะกัน เขาแรงใส่แม่เรา เอาเปรียบแม่ เรารู้หมดเลยทุกเรื่อง และด้วยความที่เรารับรู้ทุกเรื่องมาตลอด10ปี (ตอนนี้อายุ20ปีค่ะ) ตอนนี้เราเหนื่อยที่จะรับรู้ปัญหาต่างๆแล้วค่ะ เราไม่อยากรับฟังอะไรแล้ว ตอนนี้ญาติที่อยู่ด้วยกัน ทิ้งภาระหลานมัดมือชกไว้ให้แม่เลี้ยง [น้าที่คอยเอาเปรียบและเคยมีปัญหากันมาก่อน แต่อยู่บ้านเดียวกัน เขาเห็นค่าแค่ตอนมีประโยชน์กับเขา แต่แม่เราก็เห็นเขาเป็นน้องเสมอ] ก็ทำให้เกิดความเครียดและปัญหาขึ้น
ตอนนี้เวลาแม่พูดปัญหาให้ฟัง เราอยากปิดหูปิดตาไม่รับฟังแล้วค่ะ เรารู้สึกเหนื่อย เหมาะกับช่วงนี้เราอยู่ในสภาวะเครียดกับเรื่องเรียนมากๆๆๆ เครียดจนจะบ้า เราอยากหนีทุกอย่างไปอยู่คนเดียว
เรารู้นะคะว่าแม่ก็มีเราคนเดียว (จริงๆมีน้องชายที่เป็นลูกพ่อเลี้ยงแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน) แต่เราเหนื่อยจริงๆ เรารู้สึกเครียด เหมือนเป็นประสาท สภาวะทางอารมณ์เราไม่ดี เราอยากอยู่เงียบๆไม่อยากรับรู้อะไรกับสิ่งรอบตัวเลย เราคิดแบบนี้มันบาปไหมคะ อกตัญญูหรือเปล่า เราเครียดร้องไห้สะสมมาหลายเดือนแล้วค่ะ
การที่ต้องอยู่กับอะไรแบบนี้ ทำให้เรารู้สึกป่วยตลอดเวลา หมดแรง ไม่อยากทำอะไรทั้งนั่น
จิตใจเราอ่อนแอ รักษาน้ำใจหน่อยนะคะ
เรารวบความกล้ามา เพราะไม่กล้าเล่าให้คนสนิทฟังค่ะ
แท็กห้องผิด ขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว
สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องอยากระบายไม่รู้ว่าเรียกระบายมั้ย แต่ขอพื้นที่หน่อยนะคะ
มันเป็นเรื่องในครอบครัวที่มีแค่เรากับแม่ค่ะ เรากับแม่อยู่ด้วยกันมา2คน ตั้งแต่เราประมาณป.5-6 ผ่านเรื่องราวมาเยอะกันพอสมควร
•ช่วงประมาณอนุบาล เราโดนปู่ทำอนาจาร เราจำได้ลางๆว่าเป็นเรื่องราวแต่เหมือนผู้ใหญ่จะไม่ได้จัดการอะไร
•ช่วงประถมพ่อเลี้ยงก็ทำอนาจารเราตอนเราอาบน้ำ ตอนนอน ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าคืออะไร เราก็เฉยๆ แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว แต่เรื่องที่เกิดไม่มีใครรู้
•พ่อเลี้ยงที่ตีแม่ ทำร้ายร่างกายแม่มาตลอด
[ขยายความนิดนึงนะคะ เขาเป็นพ่อเลี้ยงที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ และเราพึ่งมารู้ว่าเขาเป็นพ่อเลี้ยงตอนเขาเลิกกับแม่แล้ว ปู่ที่ว่าก็คือพ่อของพ่อเลี้ยง]
ตั้งแต่นั้นมาเราก็อยู่กับแม่มาโดยตลอด เพราะฉะนั้นเวลามีอะไร แม่จะบอกเราเกือบทุกเรื่อง เรื่องดีหรือไม่ดี ถึงแม่ไม่บอกแต่เรารับรู้หมดเลย ในส่วนเรื่องไม่ดีก็ส่งผลให้เราต้องอยู่กับความวาดระแวงความกลัวสักพักใหญ่เลย เรื่องที่มีปัญหากันภายในครอบครัวพี่น้อง ทะเลาะกัน เขาแรงใส่แม่เรา เอาเปรียบแม่ เรารู้หมดเลยทุกเรื่อง และด้วยความที่เรารับรู้ทุกเรื่องมาตลอด10ปี (ตอนนี้อายุ20ปีค่ะ) ตอนนี้เราเหนื่อยที่จะรับรู้ปัญหาต่างๆแล้วค่ะ เราไม่อยากรับฟังอะไรแล้ว ตอนนี้ญาติที่อยู่ด้วยกัน ทิ้งภาระหลานมัดมือชกไว้ให้แม่เลี้ยง [น้าที่คอยเอาเปรียบและเคยมีปัญหากันมาก่อน แต่อยู่บ้านเดียวกัน เขาเห็นค่าแค่ตอนมีประโยชน์กับเขา แต่แม่เราก็เห็นเขาเป็นน้องเสมอ] ก็ทำให้เกิดความเครียดและปัญหาขึ้น
ตอนนี้เวลาแม่พูดปัญหาให้ฟัง เราอยากปิดหูปิดตาไม่รับฟังแล้วค่ะ เรารู้สึกเหนื่อย เหมาะกับช่วงนี้เราอยู่ในสภาวะเครียดกับเรื่องเรียนมากๆๆๆ เครียดจนจะบ้า เราอยากหนีทุกอย่างไปอยู่คนเดียว
เรารู้นะคะว่าแม่ก็มีเราคนเดียว (จริงๆมีน้องชายที่เป็นลูกพ่อเลี้ยงแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน) แต่เราเหนื่อยจริงๆ เรารู้สึกเครียด เหมือนเป็นประสาท สภาวะทางอารมณ์เราไม่ดี เราอยากอยู่เงียบๆไม่อยากรับรู้อะไรกับสิ่งรอบตัวเลย เราคิดแบบนี้มันบาปไหมคะ อกตัญญูหรือเปล่า เราเครียดร้องไห้สะสมมาหลายเดือนแล้วค่ะ
การที่ต้องอยู่กับอะไรแบบนี้ ทำให้เรารู้สึกป่วยตลอดเวลา หมดแรง ไม่อยากทำอะไรทั้งนั่น
จิตใจเราอ่อนแอ รักษาน้ำใจหน่อยนะคะ
เรารวบความกล้ามา เพราะไม่กล้าเล่าให้คนสนิทฟังค่ะ
แท็กห้องผิด ขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ