คือได้ยินผู้ใหญ่พูดแบบเกิดมาครบ 32 ก็ดีแค่ในแล้วอะไรประมาณนี้ หรือปลอบใจว่าได้เกิดมาเป็นมนุษย์น่ะดีแล้ว 
  ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเราเกิดมาทำไม บางทีมันเหนื่อยมากๆที่ต้องดิ้นรน ที่ต้องแข่งขัน ทำอะไรในสิ่งที่ไม่อยากทำ ต้องปรับตัวบางอย่างก็ต้องฝืนน คือเกิดมาพึ่งจะอายุ 17 แต่ไม่ได้มีความสุขในชีวิตเลย มันเป็นแค่ความรู้สึกเฉยๆธรรมดา จำได้แค่ว่ามีความสุขมากๆแบบไม่ต้องคิดอะไรก็แค่ตอนประถม ตอนเด็กเท่านั้น ตอนนี้แทบจะนับนิ้วได้เลยที่เรารู้สึกว่าเรามีความสุขจริงๆ นอกนั้นแค่ธรรมดา บางทีก็รู้สึกว่า ไม่น่าเกิดมาเลย ไม่รูรุ้เกิดมาทำไม ตายก็ไม่ได้ ฆ่าตัวตายก้ไม่ใช่ทางออก ก็ปล่อยไปตามสังขาร  
  บางทีที่รู้สึกเหนื่อย เบื่อท้อหรือเวลาตัดพ้อก็จะได้ยินคำนี้ว่า เกิดมาครบ 32 ก็ยังดีกว่าเกิดมาพิการนะ แต่เราคิดว่าคนเกิดมาครบ 32 เยอะนะเราไม่ได้วิเศษ หรือมันทำให้เรารู้สึกดี  หรือคำพูดต่างๆนาๆที่ว่าเกิดเป็นมนุษย์นั้นประเสริฐ ประเสริฐตรงไหนมนุษย์เกิดมาเยอะแยะเป็นร้อยๆล้าน (หรืออาจจะแค่บางคน) หรือแบบเกิดมาใช้กรรมไรงี้หรือต้องใช้ต่อไปเรื่อยๆ คือแต่ก่อนเชื่อเรื่องเวรกรรมนะ แต่บางทีมันก็เหมือนเราเพ้อเจ้อ แต่บางเรื่องก็ยังเชื่อบ้าง แต่บางเรื่องก็ดูไม่สมเหตุสมผล ไม่มีเหตุมีผล บางเรื่องก็ใช้ได้ในชีวิตจริง
    สรุปแล้วเราเกิดมาทำไมคะ ทำไมเราถึงจำเป็นต้องมีนั่นมีนี่อยากได้อยากมีแข่งกัน ถ้าเลือกได้อยากเกิดเป็นคนอยู่มั้ย