คืนค่ำในเหมันต์

ฝากรักไปกับสายลมหนาว...ฉะอ้อน
ละอองฝันเปียกปอนบนปีกแมลงทับ...วับวิบ
สะท้อนระยิบระยับรับกับแสงจันทร์...สล้าง

ความรัก ความคิดถึง คุกรุ่นรำพึงพากย์อยู่เพียงภายใน...

นกเค้าแมวยังไม่สนิทนิทราจับจ้องมองมา...ข้าเขิน
สายตาหยอกเอินของมวลหมู่ดารา...ข้าอาย
จิ้งหรีดกรีดกรายบรรเลง ท่วงทำนองเพลงแห่งรัก...ข้าชักประหม่า
ดวงจันทร์เพ็ญข้างขึ้นสิบห้ายักคิ้วหลิ่วตา จันทร์เจ้าบ้า...ข้าหน้าแดง
หิ้งห้อยน้อยเปล่งแสง หัวร่อต่อกระซิกนินทา...ข้าว้าวุ่นใจ

สายลมหนาวสายเดิมพัดหวนกลับมาอีกครา พร้อมคำถามที่ว่า

"จะให้ข้าส่งความรักนี้ ไปยังที่ แห่งใด"

หรีดริ่งเรไรโหมประโคมบรรเลง ท่วงทำนองเพลงแห่งรัก...ชะงักงัน
นกเค้าแมวพลันอยากสนิทนิทรา แอบลอบหลับตา...ทอดถอนหายใจ
จันทร์เพ็ญผุดผ่องอำไพ สกาวสุกสดใส บัดนี้หนีหน้าหลบไป...ซ่อนในเมฆา
มวลหมู่ดาราเคยกระจ่างพร่างพราวท้องฟ้า...หม่นฝ้าซีดจาง

ม่านมืดของรัตติกาล คลี่กางครอบคลุมกุมสภาพ...หมดจด 
ฉายชัดปรากฎการณ์ของราตรี ให้ประจักษ์กับใจอย่างแท้จริง...มืดมน

ความมืดมนเยี่ยงนี้ มืดมน อนธกาล

นั่นสินะ 
ความรักที่แม้แต่ข้า 
ก็ยังไม่รู้ว่า จะส่งให้กับผู้ใด

.