เด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่งมีความฝันอยากปีนเขา
 เธอจึงศึกษาด้วยตัวเองและเข้าร่วมชมรมปีนเขา
 เมื่อถึงวันฝึกจริง เธอปีนขึ้นไปพร้อมคณะ 
โดยมีเชือกโยงตัวทุกคนเข้าด้วยกัน

วันนั้นลมแรงมาก ลมพัดเชือกฟาดหน้าเธอ 
จนคอนแท็กเลนส์หลุดออกจากตาทั้งสองข้าง! เธออยู่กลางภูเขา มองเห็นเพียงรางๆ 
แต่ก็แข็งใจปีนจนถึงยอด ก่อนแจ้งให้หัวหน้าคณะช่วยหา ทว่าหาเท่าไรก็ไม่พบ
ท่ามกลางความเหนื่อยล้าและหนาวเย็น เธออธิษฐานต่อพระเจ้า
"ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงสร้างฟ้า สร้างภูเขา ข้ากำลังทุกข์หนัก
 ขอให้พระองค์นำคอนแท็กเลนส์กลับคืนสู่ข้าด้วยเถิด"
เมื่อต้องไต่ลงเขาทั้งที่มองไม่ชัด เธอใช้ความระมัดระวังอย่างถึงที่สุด 
จนถึงกลางทาง มีคณะปีนเขาอีกกลุ่มปีนสวนขึ้นมา ชายคนหนึ่งตะโกนถาม
"พวกคุณมีใครทำคอนแท็กเลนส์หายไหม?"
เธอตกใจสุดขีดเมื่อเขาหยิบคอนแท็กเลนส์ออกมา แล้วเล่าว่า
"ผมเห็นมดหลายตัวคาบมันข้ามโขดหิน จึงช่วยเก็บเอาไว้"

เด็กสาวใส่คอนแท็กเลนส์ ปีนลงจากเขา และกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ
เรื่องนี้คงจบลงไม่ได้ จนกว่าเราจะได้ฟังเสียงของ "มดผู้คาบคอนแท็กเลนส์"
หัวหน้ามดเงยหน้าขึ้นฟ้าพลางบ่นว่า
"ข้าแต่พระเจ้า ทำไมพระองค์มอบภารกิจหนักหน่วงให้พวกข้า? 
เจ้าสิ่งกลมๆ สองแผ่นนี้ ทั้งหนัก ทั้งน่ากลัว กินก็ไม่ได้
 แล้วทำไมข้าต้องคาบมันไปข้ามโขดหินล่ะ?"
บางครั้งเราเองก็อาจเป็นเหมือนมด—ทุ่มเททำบางสิ่ง 
โดยไม่เข้าใจว่าเหตุใดพระเจ้าจึงมอบภารกิจนั้นให้เรา 
แต่ในท้ายที่สุด ภารกิจนั้นอาจเป็นคำตอบแห่งปาฏิหาริย์ของใครบางคน
คุณล่ะ... เป็นมดงานของพระเจ้าอยู่หรือเปล่า?
 #แรงบันดาลใจ #ความศรัทธา #บททดสอบชีวิต #ความพยายาม #ปาฏิหาริย์เล็กๆ