สวัสดีค่ะ
คือเราเพิ่งเรียนจบมาได้1ปี ตอนนี้ทำงานประจำค่ะเเต่รายได้ก็ไม่ได้เยอะมากนัก เเต่ปัญหาที่ว่ายายกับเเม่เราชอบยืมเงิน (เเม่เราทำงานประจำ ยายเราขายพวกอาหารตามสั่ง)พอเราไม่มีให้เค้าจะอารมณ์เสีย ไม่คุยกับใครเลย พอนึกภาพตามออกมั้ยคะ ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นเพราะตอนได้เงินกับตอนปฏิเสธ เค้ากลายเป็นคนละคนเลยค่ะ ยายเราเป็นหนี้บังอ่ะ่ค่ะ เรางงมากตอนบังมาที่บ้านครั้งเเรกเป็นช่วงโควิดเเรกๆเลย เเรกๆก็มีเจ้าเดียว พักหลังๆเริ่มเยอะเจ้า ส่งไม่ไหว เคยถึงขนาดที่ให้เราไปหายืมคนอื่นเพื่อที่จะเอามาให้ตัวเองปิดหนี้ เดราะลำพังเราเองคงให้เค้าทั้งหมดไม่ได้ ในชีวิตเราจ่ายเองทุกอย่างตั้งเเต่เรียน พ่อกับเเม่เราแยกทางกัน แม่เราก็มีลูกใหม่ค่ะ เค้าก็จะอ้างคชจ.น้อง ภาระทางครอบครัวใหม่ จนบางทีเราก็คิดอะไม่พร้อมก็ยังจะให้มันเกิดมาเนอะ ส่วนยายเราถึงขนาดให้เราไปยืมเงินพ่อ บางทีเค้าไปคุยกันเองพ่อก็ไม่เคยเอาคืนเพราะยายคงไม่มีจริงๆ พักหลังๆเห็นไม่ได้คืนเลยไม่กล้ายืมเอง ใช้เราเป็นคนยืมให้ เเต่เราก็บอกยายนะว่าแบบพ่อเค้าก็มีคชจ. ถึงเค้าจะไม่ได้มีครอบครัวใหม่เเต่เค้าก็ยังต้องดูเเลปู่เราอยู่ อีกอย่างเราคิดว่าพ่อกับแม่เลิกกันเเค่เป็นคนอื่น ให้เค้าทำหน้าที่พ่อก็พอ เราเลยไม่อยากให้เค้าต้องมารับผิดชอบในส่วนครอบครัวฝั่งแม่เราอีก บางทีเราก็แอบไปร้องไห้คนเดียวก็มี มันท้อมากกับควาทรู้สึกที่มันอึดอัดขนาดนี้ื เราเก็บเรื่องนี้ไม่เคยปรึกษากับใครมาก่อน เราก็อยากจะใจร้ายนะ เเต่เหมือนคนที่บ้านเราจะยึดติดกับคำว่าบุญคุณต้องทดแทนยังไงก็ไม่รู้ ..