เเม่เราติดเหล้าเบียร์มาตั้งเเต่เลิกกับพ่อเราค่ะ ซึ่งเเม่เราเลิกกับพ่อน่าจะตอนที่เราเป็นเด็กเเรกเกิด เรารู้ว่าเเม่ติดเหล้าก็ตอนป.5 เพราะสังเกตจากเขาชอบไปสังสรรค์กับเพื่อนเเล้วก็กินหลังเลิกงานเกือบทุกวัน เมื่อก่อนเราคิดว่าเเม่เป็นคนที่เข้มเเข็งมากถึงจะเลี้ยงเราคนเดียวเเต่ก็ไม่เคยทำให้เรารู้สึกว่าขาดพ่อ เราได้ยินเพื่อนของเเม่เราตอนเด็กๆพูดว่าถึงเเม่เราจะชอบกินเบียร์หนักๆตอนไปสังสรรค์เเต่ก็ยังมีความรับผิดชอบพาลูกเเละก็ตัวเองกลับบ้านได้ เราก็เลยไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นปัญหาอะไรในเมื่อเเม่ยังรู้หน้าที่เเล้วรับผิดชอบเราอยู่  

  เเต่พอเราเริ่มโตขึ้นประมาณม.2เราก็รู้ว่าฐานะทางการเงินของบ้านเรามันไม่ได้ดีก็เลยทำให้เขาเครียดเเล้วกินเหล้าเบียร์ตลอด(ส่วนหนึงก็น่าจะเครียดเรื่องพ่อ) ตอนนี้คนที่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายเราก็เลยมียายเพิ่มมาเพราะเงินเดือนเเม่คนเดียวมันไม่พอกับค่าใช้จ่าย เเม่กับเราเริ่มทะเลาะกันบ้างเเต่ก็ไม่ได้หนัก เบียร์ไม่ได้ทำให้เเม่เราเปลี่ยนไปเท่าไหร่เขายังเป็นคนเดิม เเต่พอขึ้น.4-5 เเม่เราเริ่มเปลี่ยนไป ถ้าเราชวนเขาคุยตอนไม่เมาเขาก็จะหงุดหงิดใส่ถ้าคุยตอนเมาก็จะอารมดีเป็นพิเศษทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกับเขา ห่างเหินกันมาพักหลังๆเพราะคุยกันทีไรก็ทะเลาะกันตลอด เราเริ่มสังเกตุว่าพฤติกรรมเขาเเปลกไปทั้ง มือสั่น ใจร้อน ทำอะไรไม่ค่อยมีสติ ชอบดึงผมตัวเอง เเล้วเเม่เราก็เปลี่ยนที่ทำงานเขามีสังคมใหม่เป็นพวกวัยรุ่นๆเลยเริ่มหันมารักสวยรักงาม มีเเฟน เเต่ก็คบๆเปลี่ยนๆไปเรื่อย ชอบไปเที่ยวกลางคืน เริ่มไม่รับผิดชอบเราตอนนี้เลยมีเเค่ยายที่รับผิดชอบเราคนเดียวตอนที่เงินเดือนออกเเม่ก็จะจ่ายคืนเเต่พอเงินหมดก็จะยืมตังค์ยายไปกินเบียร์ หรือ ไปทำงาน ทำให้หนี้เพิ่มขึ้นไปอีกจากเเค่ค่าใช้จ่ายเรื่องเรียนเรา เราเริ่มรู้สึกว่าเรากับเขาเป็นคนเเปลกหน้าต่อกัน ก็คุยกันอยู่เเต่ทะเลาะกันทุกทีส่วนใหญ่ก็เรื่องยืมตังค์ยายไปกินเบียร์ ไม่มีตังค์ให้ลูกเเต่มีตังค์ไปเที่ยวไปหาผู้ชายที่ตจว. บางทีก็ทะเลาะกันเพราะเราน้อยใจที่เขานใจลูกของเเฟนใหม่เเต่ไม่เคยเป็นห่วงเป็นใยเรา

  เรื่องของเรื่องคือคนรอบข้างบอกเราว่าให้ปล่อยเขาไป เเต่เราทำไม่ได้ เวลาที่ทะเลาะกันเขาชอบทุบอกตัวเองบอกว่าตัวเองเป็นเเม่ พูดประชดประชันชอบบอกว่าให้กุกราบมั้ยมีครั้งนึงเขากราบเราจิงๆ เราไม่ได้บอกให้เขาทำเเต่เขาทำเองเขาด่าตัวเอง เราได้เเค่ปล่อยวางเพราะเราคงทำอะไรไม่ได้เเล้วเหล้าเบียร์มันทำให้ไม่มีเเม่ที่เรารู้จักอีกเเล้ว เขาด่าตัวเองทำให้รู้สึกผิดว่าเหมือนเราไปว่าเขาเพราะเขาบอกคนอื่นว่าเเบบนั้น ครั้งหลังๆเราเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้เราทนไม่ไหวเเล้ววเชาชอบพูดประชดประชัน เราเลยพูดบ้างเขาจะได้รู้ว่าเรารู้สึกยังไงที่เขาทำใส่เราเเบบนั้นเราขอร้องเขาครั้งเเล้วครั้งเล่าให้เขาหยุดเหล้าเบียร์สะเเต่มันไม่เคยได้ผล เพราะคนรอบตัวเรา(น้ากับยายมีปัญหาทะเลาะกันเเยกบ้านกันอยู่บอกว่าจะฆ่ากันให้ตายเหมือนกันน้า,ป้าเป็นโรคซึมเศร้า)  มีเเต่คนที่ไม่ปกติเเละมันทำให้เราซึมซับจนเราคิดว่าตอนนี้เราน่าจะไม่ปกติไปด้วย ครั้งที่ทะเลาะกันหลังๆเราเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้พอเขาพูดประชดเราก็ประชดกลับพอเขาพูดเเต่ว่าให้กุกราบตีนมั้ยตอนเเรกเราเงียบเเต่เขาก็พูดซ้ำๆจนเราทนไม่ไหวบอกว่า จะทำอะไรก็ทำ เขาก็มากราบเราจริงๆ เขาคงอยากให้เราตกนรกเเต่มันก็เหมือนว่าตอนนี้เราตกนรกทั้งเป็นอยู่ก็เพราะเขา ตอนเเรกนึกว่าจะจบเเล้วเเต่อยู่ดีๆเขาก็ทำพฤติกรรมเเปลกๆวิ่งไปหยิบมีดเเล้วมาชี้หน้าเราเเล้วบอกว่าฆ่ากุให้ตายเลยสิ ตอนก่อนหน้านี้เราควบคุมตัวเองไม่ได้เเต่พอเห็นมีดที่มือเขาเราก็ร้องให้ออกมา นี่มันไม่ใช่เเม่ที่เรารู้จักอีกเเล้ว ยังดีที่เราดึงสติกลับมาได้เลยไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเเต่ เหตุการครั้งนั้นทำให้เราคิดว่าถ้าในอนาคตเราทะเลาะกันโดยที่เราไม่ปกทั้งคู่เเบบนี้อีกมันอาจจะมีเรื่องร้ายกว่านี้เกิดขึ้นก็ได้ เรารู้ว่าตัวเองผิดเเล้วเราก็จะไม่บอกว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูกต้องเเล้วเราควรพาเเม่กับตัวเราไปพบเพทย์มั้ยเเต่เเม่คงไม่ยอม