ผมเป็นเด็กจบใหม่คนนึงที่เริ่มทำงานได้ประมณครึ่งปีแล้ว ในช่วงแรกที่ผมได้รู้จักกับคนในสำนักงาน มีแต่คนถามว่ามีแฟนแล้วหรือยัง ผมได้แต่บอกว่าผมยังไม่มี แต่ไม่ได้บอกเหตุผลว่าเพราะอะไร แต่จริงๆคือไม่กล้าจีบใครนั่นแหละ เรียกว่าอ่อนด้อยในเรื่องนี้มาก 5555 จนวันนึงผมได้พี่คนนึงมาสอนงานผมจริงๆก็รุ่นเดียวกันนี่แหละ แต่เขาแก่กว่าผมไม่กี่เดือน ผมได้นั่งทำงานข้างเขา แรกๆผมก็เฉยๆมองเขาในแบบของรุ่นพี่คนนึง แต่พอได้ไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ และก็ได้รู้ว่าเขาเป็นตนที่ชอบเกาหลีมากๆ เรียกได้ว่าไม่เคยพลาดงานอีเว้นของศิลปินเกาหลีเลยสักครั้ง  เวลาว่างเขาก็ชอบเล่าเรื่องของศิลปินที่เขาชอบให้ผมกับพี่คนอื่นๆที่เขาสนิทด้วยให้ฟังประจำ บางครั้งผมก็ถามเรื่องเกี่ยวกับเกาหลีทั้งที่ผมไม่ได้เข้าใจอะไรของวัฒนธรรมเกาหลีเลย บางครั้งก็นั่งคุยบ่นเรื่องหรส.ฝ่ายที่บ้าๆบอๆกัน แต่พอได้คุยได้อยู่ข้างๆกับเขาแล้วมันรู้สึกมีความสุขแบบบอกไม่ถูก ถึงจะถูกหน.ด่าถูกใช้งานสารพัด แต่มันก็มีความสุขที่ได้ทำงานร่วมกับพี่คนนี้  ทำให้ผมรู้สึกว่าการทำงานที่นี่ไปเรื่อยๆคงจะมีความสุขมาก ถึงแม้เงินเดือนจะน้อย แต่ก็มีความสุข   

จนกระทั่ง ด้วยความปสด.ของหน.ฝ่ายทำให้ผมกับพี่เขาถูกจับแยกออกจากกันไม่กี่วันก่อน ตั้งแต่นั้นมาผมรู้สึกเคว้งแบบบอกไม่ถูก ในหัวมีแต่ความเกลียดหน.คนนี้มาก ๆ  ช่วงนี้ผมต้องแอบไปนั่งคุยเล่นที่ห้องที่เขาย้ายไปนั่งเป็นบางครั้ง ตั้งแต่ที่ไม่ได้นั่งทำงานด้วยกันทุกวันที่ผมเลิกงานกลับมาบ้าน ในใจผมมีแต่ความเสียใจบางวันก็ร้องไห้ จากเดิมตอนเช้าผมไปทำงานอย่างมีความสุข ทำให้ผมรู้สึกไม่อยากไป อยากลาออก วันไหนที่มีจังหวะได้ไปหาหรืออยู่ใกล้ๆกับพี่คนนี้มักจะรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก บางครั้งเขาทำตัวงอแงเหมือนเด็กผมชอบมองเขาพร้อมแอบคิดในใจว่าน่ารักดี

ที่ผมทำงานได้คล่องขึ้นก็เพราะพี่เขา ผมได้อะไรหลายๆอย่างจากพี่เขามาก พอถูกจับแยกกันมันเหมือนขาดอะไรไปอย่างนึง ผมรู้สึกสับกับตัวเองมากไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร ลึกๆในใจผมก็แอบปลื้มพี่เขา อีกใจก็รู้สึกเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี คอยดูแลเอาใจใส่เป็นเพื่อนที่ดี  เลยอยากมาปรึกษาทุกคนนหน่อยครับ