พระพุทธศาสนาสอนให้เชื่อเรื่อง “กฏแห่งกรรม” ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากการเวียน ว่าย ตาย เกิด ในวัฏสงสารไม่มีที่สิ้นสุดของ “ตัวเรา-ตัวเขา” ย่อมมีเหตุและมีผลเสมอ วัฏสงสารนี้ควบคุมด้วย “กฏแห่งกรรม”

เมื่อ “ตัวเรา-ตัวเขา” ได้ดีเสวยสุขใน ลาภ ยศ อำนาจ สรรเสริญ “ตัวเรา” อย่าหลงระเริงใน ลาภ ยศ อำนาจ สรรเสริญนั้นจนเกินเหตุ และอย่าไปอิจฉา “ตัวเขา” เพราะสิ่งที่ “ตัวเรา-ตัวเขา” เสวยสุขอยู่นั้นล้วนเกิดจาก “กรรมดี” ที่เคยทำมาในอดีต เมื่อเสวยผลของ “กรรมดี” จนหมด ความสุขใน ลาภ ยศ อำนาจ สรรเสริญ ก็จะมลายหายไปจนหมดสิ้น “มีลาภ เสื่อมลาภ มียศ เสื่อมยศ”

และเมื่อ “ตัวเรา-ตัวเขา” เป็นทุกข์ จากโรคภัย ถูกกลั่นแกล้ง ขาดทรัพย์ “ตัวเรา” อย่าโทษใคร ต้องโทษที่ “ตัวเรา” เคยทำกรรมชั่วมาก่อน จึงต้องมาเสวยทุกข์เช่นนี้ ให้คิดว่าได้รับความทุกข์มากเท่าไหร่ยิ่งดี เราจะได้ใช้กรรมชั่วหมดซะที และเราอย่าดูหมิ่น รังแก “ตัวเขา” ที่ยากจน เข็ญใจกว่าเรา เพราะ “ตัวเขา” ก็กำลังเสวยผลกรรมชั่วเหมือนกัน เมื่อ “ตัวเรา-ตัวเขา” ใช้กรรมชั่วหมดแล้ว ชีวิตจะดีขึ้นแน่นอน ดังเช่น “ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส”