อายุ 15 ปีค่ะ กำลังเรียนอยู่ ม.3 หนูคิดว่าควรบอกไว้เพื่อพิจารณาในการอ่านนะคะ..
โดยปกติแล้วตัวตนตอนที่อยู่โรงเรียนกับบ้านต่างกัน ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องปกติของเด็กๆ ค่ะก็ด้วยความที่เป็นคนใจดี ปฏิเสธเพื่อนไม่ค่อยเป็น ชวนไปไหนก็ไปตลอดถึงแม้จะเหนื่อย เพราะคิดว่าถ้าเราไม่ทำเพื่อนจะไท่ชอบ เพราะเหตุนี้หนูจึงมักจะโดนเอาเปรียบอยู่บ่อยๆ
อย่างเรื่องเวรประจำวัน มี 8 คน มีหัวหน้าห้องอยู่ด้วยค่ะ ทั้งที่เวรมี 8 คนแต่คนที่ทำนั้นมีเพียง 2 คนทุกวัน และใช่ค่ะหัวหน้าห้องไม่ทำ ไม่สน ไม่แคร์ว่าห้องจะเป็นยังไง พอห้องสกปรกก็โดนที่ปรึกษาตำหนิ หัวหน้าห้องคุณสมบัติที่ต้องมีนั้นมีอย่าง และใช่ค่ะความรับผิดชอบต้องดีเลิศ แต่เค้าคนนั้นไม่มีเลย วันที่เลือกหัวหน้าห้องเค้าเป็นคนเสนอตัวเอง คงเพราะเค้าสวย รวย เพื่อนเลยไม่ว่าอะไร ปฏิเสธไม่ได้เลยนะคะว่าสังคมไทยยังยึดเรื่อง สวย รวย เก่ง เป็นที่ตั้ง หนูอาจจะอคติหัวหน้าเกินไปรึเปล่าไม่รู้ แต่เค้าแย่งเพื่อนสนิทหนูไปค่ะ.. เริ่มออกนอกประเด็นแล้ว ขอโทษนะคะ
เป็นคนใส่ใจและแคร์เพื่อนมากๆ รอเพื่อนคิดถึงเพื่อนก่อนตลอด แต่กลับกัน เพื่อนไม่เคยนึกถึงหนูเลย ก็แอบน้อยใจนะคะ รู้ทั้งรู้ว่าหนูยังเก็บของไม่เสร็จแต่ก็พากันวิ่งกรูกันออกไปโดยไม่รอ ทั้งที่หนูรอเค้าตลอดไม่สนว่าจะเข้าเรียนสายหรือไม่ เป็นความน้อยใจเล็กๆน้อยๆที่สะสมมาตั้งแต่ ม.1 จนถึงตอนนี้ จากที่เคยบ่นอยากมาโรงเรียนอยากมาเจอเพื่อน ตอนนี้หนูอยากย้ายออกไปให้ไกลที่สุดเลย หลายๆอย่างเริ่มไม่เหมือนเดิม ทั้งเพื่อนและสังคมที่โรงเรียน ทั้งที่หวังไว้ว่าการจบ ม.3 ครั้งนี้จะเป็นไปอย่างมีความสุข..
ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไรกับกระทู้นี้คะ ใครเคยเจอแบบนี้บ้าง มีวิธีการจัดการตัวเองอย่างไร
พอใจดีก็โดนเอาเปรียบ
โดยปกติแล้วตัวตนตอนที่อยู่โรงเรียนกับบ้านต่างกัน ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องปกติของเด็กๆ ค่ะก็ด้วยความที่เป็นคนใจดี ปฏิเสธเพื่อนไม่ค่อยเป็น ชวนไปไหนก็ไปตลอดถึงแม้จะเหนื่อย เพราะคิดว่าถ้าเราไม่ทำเพื่อนจะไท่ชอบ เพราะเหตุนี้หนูจึงมักจะโดนเอาเปรียบอยู่บ่อยๆ
อย่างเรื่องเวรประจำวัน มี 8 คน มีหัวหน้าห้องอยู่ด้วยค่ะ ทั้งที่เวรมี 8 คนแต่คนที่ทำนั้นมีเพียง 2 คนทุกวัน และใช่ค่ะหัวหน้าห้องไม่ทำ ไม่สน ไม่แคร์ว่าห้องจะเป็นยังไง พอห้องสกปรกก็โดนที่ปรึกษาตำหนิ หัวหน้าห้องคุณสมบัติที่ต้องมีนั้นมีอย่าง และใช่ค่ะความรับผิดชอบต้องดีเลิศ แต่เค้าคนนั้นไม่มีเลย วันที่เลือกหัวหน้าห้องเค้าเป็นคนเสนอตัวเอง คงเพราะเค้าสวย รวย เพื่อนเลยไม่ว่าอะไร ปฏิเสธไม่ได้เลยนะคะว่าสังคมไทยยังยึดเรื่อง สวย รวย เก่ง เป็นที่ตั้ง หนูอาจจะอคติหัวหน้าเกินไปรึเปล่าไม่รู้ แต่เค้าแย่งเพื่อนสนิทหนูไปค่ะ.. เริ่มออกนอกประเด็นแล้ว ขอโทษนะคะ
เป็นคนใส่ใจและแคร์เพื่อนมากๆ รอเพื่อนคิดถึงเพื่อนก่อนตลอด แต่กลับกัน เพื่อนไม่เคยนึกถึงหนูเลย ก็แอบน้อยใจนะคะ รู้ทั้งรู้ว่าหนูยังเก็บของไม่เสร็จแต่ก็พากันวิ่งกรูกันออกไปโดยไม่รอ ทั้งที่หนูรอเค้าตลอดไม่สนว่าจะเข้าเรียนสายหรือไม่ เป็นความน้อยใจเล็กๆน้อยๆที่สะสมมาตั้งแต่ ม.1 จนถึงตอนนี้ จากที่เคยบ่นอยากมาโรงเรียนอยากมาเจอเพื่อน ตอนนี้หนูอยากย้ายออกไปให้ไกลที่สุดเลย หลายๆอย่างเริ่มไม่เหมือนเดิม ทั้งเพื่อนและสังคมที่โรงเรียน ทั้งที่หวังไว้ว่าการจบ ม.3 ครั้งนี้จะเป็นไปอย่างมีความสุข..
ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไรกับกระทู้นี้คะ ใครเคยเจอแบบนี้บ้าง มีวิธีการจัดการตัวเองอย่างไร