อันนี้เกริ่นก่อนนะคะ เราเคยมีรูมเมทตอนมัธยมปลายตั้งแต่ตอนม4เทอม1ค่ะ ตอนแรกเราโอเคมากค่ะแบบดีทุกอย่าง จนมาช่วงอยู่กับเขาเทอมที่3ก็คือม.5 เขาเริ่มมีแฟนและเล่นเกมเสียงดังยันตี1-2 แถมไม่พอชอบปลุกนาฬิกาเช้าๆด้วย หออยู่ใกล้รรมากแต่วันเปิดเทอมเขาตั้งนาฬิกาปลุกตี4-5 เพราะเขาบอกว่ากลัวไม่ทันไรงี้ จนเราไม่โอเคแต่ก็ไม่กล้าพูด แต่ก็ไประบายให้เพื่อนที่ห้องฟังไรงี้ค่ะ ยังรู้สึกผิดที่ไปว่าเขาจนะึงทุกวันนี้เพราะว่าจริงๆแล้วเรามองเขาว่าดีแทบทุกอย่างเลยแต่ติดเรื่องนี้เรื่องเดียว จนสุดท้ายเราปรึกษาแม่เราว่าเราน่าจะอยู่แบบนี้ไม่ได้ แม่เราก็เลยอนุญาตให้อยูาคนเดียว แล้วเราก็ไม่กล้าบอดเหตุผลเขาแค่บอกเขาไปว่าอยากอยู่คนเดียว อันนี้ไม่เกี่ยวกัน แต่คือเราฝังใจมากๆ เราเป็นคนที่นับชั่วโมงนอนจนตัวเองเครียดซึ่งเราไม่อยาดเป็รงี้หรอกแต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ คือประมาณไม่เกิน3ทุ่มเราจะพยายามเฟดตัวเองออกมาจากตรงอื่นคือ3ทุ่มต้องอยูาห้องแล้วไรงี้ เราเสพติดการอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เมทเราย้ายออกไป จนตอนนี้ขึ้นมหาลัยเราต้องมาอยู่หอกับพี่แท้ๆของเราเพราะว่าเราติดมหาลับเดียวกับเขา แล้วพี่เราเป็นคล้ายไเมทเก่าคือกลับหอดึกอาบน้ำดึกไรงี้ แล้วเราเป็นคนที่นอนหลับยากมาก(กอได่ล้านตัว คือปกติเราพยายามจะนอนไวแล้วก็คือนอนไม่ค่อยหลับอยู่แล้วเราเลยเครียดกับเรื่องนี้มากเกินไป) แล้วคือเราก็ไม่โอเคและก็อยากอยู่คนเดียวอีกครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ เราก็เลยมีอารมณ์เหวี่ยงใส่พี่เราบ่อยๆ เพราะเราชอบอยู่คนเดียว เรารู้สึกผิดอยู่นะที่อยากอยู่คนเดียวมากเลย แบบขอร้องว่าช่วงตอนหลางคืนให้ชั้นได้อยู่เงียบๆสงบๆแล้วพยายามนอนไปตั้งแต่หัวค่ำก็ยังดี  อาจจะงงกับปัญหาของเราหน่อยนะคะ 
'ใดๆคือถ้าขี้เกียจอ่านก็จะสรุปค่ะ เราชอบอยู่คนเดียวตอนกลางคืนมากแต่เราต้องอยู่หอกับพี่เราเราควาทเปลี่ยนทัศนะคติยังไงให้ตัวเองไม่รู้สึกว่าพี่เราคือส่วนเกินที่น่าลำคาน'