เรื่องมีอยู่ว่า..เราทำงานอยู่ที่ร้านเบเกอรรี่ร้านนึง ได้เกือบจะ2 ปีแล้ว การทำงานก็โอเค ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่แค่เงินเดือนที่ได้มันไม่พอกับค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือน แล้วพอดี ลูกพี่ลูกน้องที่อยู่บ้านด้วยกันชวนไปทำงานต่างจังหวัดที่เงินเดือนเยอะกว่า เราก็ว่าดีนะเพราะตอนแรกบอกว่าจะไปกัน 4 คน ก็ได้มีการนั่งคุยกันติดต่อที่ทำงานที่จะไปทำด้วยกัน จนตกลงว่าจะไปด้วยกันทั้ง4คน เราจึงได้ตัดสินใจไปบอกเจ้าของร้านที่ทำงานว่าจะออกเดือนหน้า เพราะที่ทำงานถ้าจะออกจากงานต้องแจ้งล่วงหน้า 1 เดือน จนเวลาใกล้จะครบกำหนดที่จะต้องออกจากงาน พี่ที่จะไปด้วยกัน 2 คน บอกว่าตอนนี้ยังไปไม่ได้ ให้เรากับพี่อีกคนไปก่อน แล้วเดี๋ยวจะตามไป เราก็โอเคได้เพราะอย่างน้อยก็ยังเหลืออีกคนที่ไปด้วยกัน พอถึงเวลาครบ 1 เดือนที่จะต้องออก เราก็ได้ออกมาอยู่บ้านเพื่อรอเวลาที่จะเดินทางไปทำงาน แต่ต้องรออีกนิดเพราะที่นู้นกำลังทำเรื่องให้เข้าทำงานอยู่ จนเวลาล่วงเลยมาหลายเดือนอยู่ แต่ทางเราก็ติดต่อทางโน่นตลอดว่าจะได้ไปเมื่อไหร่ พี่เค้าก็บอกเตรียมตัวเลยใกล้จะได้มาแล้ว แต่...พี่อีกคนดันมาบอกว่าไม่ไปแล้ว เพราะเขาจับได้ว่าแฟนเขามีกิ๊ก เขาก็เลยมาบอกเราว่าไม่ไปแล้ว เพราะจะอยู่ดูแฟนเขาไม่ให้ไปยุ่งกับคนอื่น และก็ได้มีการโทรไปยกเลิกกับพี่ที่ติดต่อประสานงานให้ เราก็เลยไม่ได้ไปด้วยเพราะที่บ้านไม่อยากให้ไปต่างถิ่นคนเดียว และประเด็นที่สำคัญก็คือ...พอบอกเราว่าจะไม่ไป พี่เขาก็ติดต่อพี่ที่สนิทกันให้เอาเขาเข้างานหน่อย และเขาก็ได้ทำ ส่วนเราต้องรู้สึกยังไง ที่ต้องเสียงานที่ทำประจำและกลับไปทำไม่ได้แล้วเพราะเขารับคนใหม่แล้ว และตอนนี้ก็ไม่มีงานทำจนต้องหาของมาขายไปวันๆ กำไรยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย ทุกวันนี้ก็คอยด่าตัวเองทุกคืนนะ ว่าทำไมโง่แบนนี้ นอนร้องไห้ทุกคืน ว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับเรา ภาวนาขอให้พรุ่งนี้ตื่นมามีเรื่องน่ายินดี แต่ก็ไม่มีเลย ทุกวันนี้ก็หางานตลอด แต่เศรษฐกิจช่วงนี้ก็นะ ไม่ค่อยมีใครอยากรับเลย ตอนนี้รู้สึกท้อ เหนื่อย จนอยากนอนนิ่งๆ นิ่งแบบหลับยาวไปเลย เพราะแค่คิดค่าใช้จ่ายที่จะต้องจ่ายในแต่ละเดือนที่จะถึงก็ไม่มีแรงที่จะสู้ต่อเลย

เรื่องอาจจะยาวนิดนึง ขอบคุณนะคะที่ทนอ่านจนจบ เราแค่อยากระบายความรู้สึกที่เรารู้สึกออกมา แต่ไม่รู้จะระบายกับใคร🙏🙏🙏