อยากจะมาระบายความในใจจากการทำงานที่นี่มาร่วมจะ3ปีหน่อยค่ะ
ทุกวันนี้เราทำงาน จ-ศ08:00-20:00 ส-อา 07:00-20.00 ยืนทั้งวันนะคะ เรากลับถึงบ้าน3ทุ่มกว่าทุกวัน อาน้ำนอนเล่นมือถือได้ไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องรีบนอนเพื่อรีบตื่นไปทำงานวันต่อไป ปีแรกๆเราไม่แย่แบบนี้ค่ะ เราเลิกงานไว แต่พอมาเปลี่ยนผู้จัดการครัวคนใหม่ชีวิตเราก็มีแต่แย่ลงทุกวัน เราไม่มีความสุขเลย สภาพเรากับเพื่อนแต่ละคนก็คือล้าเต็มที แต่ที่พวกเราทนอยู่ก็เพราะเรื่องเงินเท่านั้น เราไม่อยากต้องไปเริ่มเงินเดือนใหม่ที่อื่น แล้วที่นี่มิตรภาพเพื่อนร่วมงานคือดีมากๆค่ะ หัวหน้าครัวของเราไม่มีภาวะผู้นำ ใช้อารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่ละวันโอทีของเรา3ชั่วโมงทุกวัน
ส-อา4ชั่วโมง เราเหนื่อยมากๆเลย ถ้าเราไม่มีภาระหนี้สินเราคงลาออกไปแล้ว บางวันเราเหนื่อยจนไม่อยากพูดคุยกับใคร อารมณ์เราไม่คงที่ เรากลัวจะเป็นไบโพลาห์ด้วยซ้ำ พูดเรื่องงานทีไรเราก็จะร้องไห้ออกมาทุกที เราพึ่งอายุ25เอง เราไม่คิดว่าเราต้องมาทำงานเหนื่อยอะไรขนาดนี้ เราอยากรีบเลิกงานออกไปกินหมูกระทะแบบไม่ต้องกลัวรถเมล์หมด เราอยากไปเดินเล่นตลาดนัดแบบไม่ต้องกลัวว่าต้องกลับบ้านดึก ทุกวันนี้อิระเราหายไปหมดแล้ว ที่ทำงานเรามีเบี้ยขยัน แต่เมื่อไหร่ที่ใช้วันลาพักร้อนก็ต้องโดนหารเฉลี่ยเบี้ยขยัน จะขาดลามาสายก็โดนหักเบี้ยขยัน เราถึงเหนื่อยที่ว่าจะใช้พักร้อนประจำปีเรายังโดนหักเงิน ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน ทุกวันนี้เราอยากจะไปแจ้งกรมแรงงานด้วยซ้ำ
ปล: ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ เราแค่อยากมาระบายความเหนื่อยของเราให้ฟังเท่านั้นเองค่ะ