สวัสดีค่ะ คือเรามีปัญหาอยากจะปรึกษา และอยากระบายให้ใครสักคนฟัง เรื่องมีอยู่ว่าเรามีสามีและมีลูกด้วยกัน แต่ตอนนี้เลิกกันไปแล้ว ด้วยความที่ไม่เข้าใจกันในหลายๆอย่าง เราทะเลาะกันบ่อยมาก เพราะเขาเป็นคนที่เวลาโมโหแล้วปากไม่ดี พูดง่ายๆก็ปากหมา พูดทุกอย่างที่ทำร้ายจิตใจแต่พอหายโกรธ หายโมโหก็มาขอโทษบอกไม่ได้ตั้งใจจะไม่ทำอีก ตั้งแต่ตอนที่เป็นแฟนกันเราก็เลิกกันหลายครั้ง แล้วก็กลับมาคบกันอีก จนมีลูกด้วยกัน ตอนท้องก็ก็ทะเลาะกันอีก เขาคิดว่าไม่ใช่ลูกเขา ซึ่งเราเสียใจมาก เราก็กลับไปอยู่บ้านกับแม่ ก็ห่างๆกันไป จนตอนคลอดเราก็กลับมาคบกันอีก แต่เราเลี้ยงลูกอยู่บ้านแม่ซึ่งอยู่คนละจังหวัดกับแฟน เขาก็ส่งเงินบ้าง ไม่ส่งบ้าง ก็ทะเลาะกันตลอด เขามาหาลูกตอนลูกได้3เดือน แต่ก็เข้าใจเพราะมันอยู่คนละจังหวัดและช่วงนั้นโควิดก็กำลังระบาดหนัก เราทั้งคู่ก็ผูกข้อไม้ข้อมือกันให้ตามประเพณีไป แต่ก็ยังทะเลาะกันมาตลอดเหมือนเดิม ก็เลิกกันไป เขาก็หายไป เราก็เลี้ยงลูกไปด้วยทำงานไปด้วย ในตอนนั้นเราอยู่ได้ เพราะเรามีลูก ผ่านไปเกือบครึ่งปีเขาก็กลับมา มาขอโทษมาขอทำหน้าที่พ่อ หน้าที่สามี ด้วยความที่เราคิดถึงลูกเราอยากให้ลูกมีครอบครัวที่อบอุ่น ก็กลับมาคบกันอีก แต่อยู่คนละจังหวัดกันตลอด ก็เลยตกลงกันว่าเราจะไปเลี้ยงลูกอยู่บ้านแม่เขา ซึ่งอยู่จังหวัดเดียวกันกับสามี จะได้อยู่ใกล้กันหน่อย สามีทำงานอีกอำเภอนึง เราก็อยู่บ้านแม่สามีอีกอำเภอนึง เขาก็จะมาหาเรากับลูกทุกอาทิตย์ แต่ด้วยความแม่สามีท่านหัวโบราณ วิธีเลี้ยงลูกของท่านก็จะโบราณๆหน่อย แต่เราจะเลี้ยงตามหมอ วิธีเลี้ยงก็จะต่างกัน ซึ่งในจุดนี้เราลำบากใจมาก ก็พยายามอดทน แต่ก็เคยคุยกับสามีนะ ว่าเป็นแบบนี้เราไม่โอเค แต่สามีก็แค่บอกให้อดทน ที่เราไม่โอเคกับวิธีการเลี้ยงลูกของท่านเพราะท่านก็เลี้ยงหลานคนนึง ซึ่งโตแล้วละ 10-11ขวบแล้ว แล้วเด็กคนนั้นเป็นเด็กก้าวร้าว ทำอะไรไม่เป็น เรียกว่าไม่ค่อยทำได้ทำอะไรเองมากว่า แม้กระทั่งอาบน้ำ กินข้าวท่านก็จะทำให้ตลอด(ในจุดนี้ก็เข้าใจว่าท่านรักหลานมาก) แล้วตอนนั้นลูกเราประมาณ1ขวบครึ่ง ลูกเราเริ่มเลียนแบบพฤติกรรมเด็กคนนั้น ก้าวร้าว เอาแต่ใจ เพราะปู่ย่าชอบตามใจ และชอบสอนอะไรผิดๆให้ลูกเรา เช่นท่านชอบพูดคำหยาบลูกเราได้ยินก็พูดตาม ท่านก็หัวเราะชอบใจ ย่าก็สอนให้ตีปู่ ด่าปู่ ปู่ก็สอนให้ตีย่า ด่าย่า พอลูกเราทำพวกท่านก็หัวเราะชอบใจ แต่เราก็จะสอนลูกตลอด  เราก็บอกสามีนะ สามีก็บอกเราว่าอย่าตึงจนเกินไป เราไม่อยากให้ลูกโตมาเป็นแบบนี้ หรืออยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ก็เลยคุยกันกับสามีว่าจะกลับไปอยู่บ้านแม่ ตอนแรกเขาก็ไม่อยากให้กลับ เพราะมันไกลกัน ก็คุยกันหลายครั้ง จนครั้งสุดท้ายเราตัดสินใจว่ายังไงก็จะกลับ เขาก็เลยโอเค แต่กลับช่วงสิ้นเดือนนะ เขาจะได้มีเงินให้ เราก็อดทนอยู่ๆไป อีก2อาทิตย์ก็สิ้นเดือน เราก็เลี้ยงลูกของเราไป แล้วเราอ่ะแชร์โพสในเฟซบุ๊คเรื่องการเลี้ยงลูกอ่ะแหละ ประโยคที่แชร์ก็ประมาณว่า"กว่าจะทำให้ลูกหลับได้มันยากแค่ไหน ช่วยเห็นใจแม่หน่อย เข้าใจว่าเอ็นดู รักลูก รักหลาน เด็กนอนไม่พอก็จะงอแง แม่ก็ไม่ได้พักกกก" เป็นโพสที่แม่ๆในกลุ่มเฟซบุ๊คเขาแชร์กัน เราก็แชร์ ซึ่งเราอะไม่ได้คิดอะไรเลย แต่สามีโกรธให้เรามาก หามาว่าโพสแขวะครอบครัวเขา เราก็ว่าเราไม่ได้แขวะอะไรเลย แค่แชร์โพสเกี่ยวกับการเลี้ยงลูก ซึ่งเราอะแชร์ตลอด อันไหนโดนใจ อันไหนเป็นประโยชน์เราก็แชร์เก็บไว้ ก็ทะเลาะกัน เขาก็ว่าพูดครอบครัวเขาอะก็ดีกับเรานะ ถ้าคิดว่าคนอื่นดีกว่านี้ก็ไปเลย(ซึ่งอันนี้เราไม่เถียงนะ เพราะทุกคนดีกับจริง) อะโอเคก็ทะเลาะกันไป จนเสาร์อาทิตย์
เขาก็กลับมาหา โดยให้เราไปรับที่สถานีรถไฟ ซึ่งเราอะก็ไปรับ พอไปถึงก็โทรหาเขา แต่เขาบอกว่าพึ่งออกจากห้อง ตอนนั้นเฟลมาก แต่ก็คิดว่าเราผิดเองที่ไม่ถามเขาให้แน่ใจว่ามาถึงแล้วรึยัง เราก็กลับบ้านไป พอช่วงเที่ยงๆเขามาถึงก็ให้เราไปรับ แต่ตอนนั้นเราอะกล่อมลูกนอนอยู่ ซึ่งปู่ย่าก็ไม่อยู่บ้าน เราเลยให้เขานั่งวินมา จากสถานีรถไฟมาบ้านไม่ไกลเลย ขี่มอ'ไซต์แค่5นาทีเองมั้ง เขาก็โกรธ บอกว่าถ้าไม่มารับเขาจะกลับห้อง เราก็เริ่มมีอารมส์หน่อยๆ คนกล่อมลูกนอน จะให้ทิ้งลูกไปยังไง ก็เลยบอกเขาไปว่าแล้วแต่เลย เขายิ่งโกรธไปใหญ่ ก็ไล่เรากลับบ้าน บอกว่า"จะกลับบ้านก็กลับเลย รีบๆไปเลย หาเงินกลับเอง จะไม่ได้เงินกูซักบาท อะไรของกูอย่าเอาไป" แล้วเราจะอยู่ทำไมอ่ะ เขาไล่ขนาดนี้แล้ว เราก็โทรหาแม่ เหมารถกับบ้าน ได้คิวอีก2วัน ก่อนจะกลับวันนึงปู่กับย่าก็คุยกับเรา ว่าเก็บของทำไม จะไปไหน ก็เลยบอกไปว่าจะกลับไปอยู่บ้าน ปู่ย่าอ่ะไม่ให้เรากลับ บอกเราว่า"อย่าไปสนใจ เลี้ยงลูกไป ถ้ามันไม่ส่งเงิน ไม่ดูแล ท่านจะดูแลเอง" แต่ใจเราไม่อยู่แล้วไง ท่านก็ให้เรารับปากกับท่านว่าจะไม่กลับ เราก็รับปาก พอถึงวันที่นัดรถไว้ ปู่ย่าท่านไม่อยู่บ้าน เราเลยพาลูกเราหนีกลับ พาหนีไปเลยอะ (จุดนี้อะเราผิดมาก เรายอมรับ)ระหว่างเดินทางเขาก็ส่งข้อความมาขอโทษเรา ไม่ให้เรากลับ(ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเรากลับแล้ว)เราก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแค่อ่านเฉย ก็มาอยู่บ้านแม่ได้2วัน เขาก็ส่งข้อความมาด่าว่า"นี่จะเป็นข้อความสุดท้ายนะ พอดีพึ่งรู้ข่าว ทำไมทำกลับพวกเขาแบบนี้ ทำให้พวกเขาร้องไห้ทำไม ทั้งที่เขาดีกับทุกอย่าง คนเอาแต่ใจอย่างอยู่กับใครไม่ได้หรอกจำไว้ จบกันแค่นี้ อย่ากลับมาอีก" ก็จบกันไป เราก็เลี้ยงลูกอยู่บ้านไป พฤติกรรมลูกเราก็ดีขึ้น ไม่ก้าวร้าว ไม่พูดหยาบคาย เราคิดว่าเราตัดสินใจถูกแล้ว แต่ลูกเราก็ยังถามถึงพ่อเขาอยู่เรื่อยๆ ซึ่งเราก็จะบอกลูกตลอดว่าคุณพ่อไปทำงาน หาเงินซื้อนมให้หนู ลูกเราก็โอเค เวลาที่นึกถึงเขาก็จะถาม เราก็บอกแบบนี้ตลอด เวลาเห็นใครที่เป็นผู้ชายดูคล้ายพ่อเขา เขาก็จะเรียกคุณพ่อ เราก็จะบอกว่าไม่ใช่นะคะ คุณพ่อหนูไปทำงาน แต่ในใจนี่น้ำตาตกในเลย สงสารลูก ก็เกิดคำถามขึ้นมาว่าที่เราทำนี่มันถูกมั้ย แต่ลูกเราร่าเริงนะ เล่นได้กินข้าวได้ปกติ เพราะพี่ๆเยอะ แม่เรา ญาติพี่น้องก็บอกว่าเดี๋ยวก็ลืมไปเอง จนตอนนี้เขาไม่ถามถึงพ่อแล้ว แล้วปัญหามันเกิดตรงที่ว่า พ่อของเขาทักมาบอกว่า"ปู่กับย่าจะไปหาลูก ให้ไปมั้ย?" เราก็โอเค "อยากมาก็มา" เราไม่ห้ามให้พ่อลูกเขาเจอกันหรอก ถึงพ่อกับแม่จะเกลียดกัน แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อลูกกัน แต่พอคิดไปคิดมาก็ไม่อยากให้พวกเขามา เพราะมาแล้วก็หายไปอีก ลูกเราก็จะถามหาอีก เราสงสารลูก เลยตัดสินใจว่าไม่ต้องมาหาลูกหรอก ไว้ลูกโตกว่านี้ ให้เขาตัดสินใจเองได้ ว่าอยากเจอพ่อมั้ยดีกว่า อีกหนึ่งปัญหาคือเราคิดอยู่ตลอดว่าเราเกลียดสามีเก่ามาก แต่เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ คอยส่องเฟซบุ๊คเขาอยู่ตลอด จนเมื่อสองวันที่ผ่านมาเราเห็นเขามีแฟนใหม่ น้ำตาเราไหลออกมาเอง เราทำใจไม่ได้ที่เห็นเขามีคนใหม่ เราไม่รู้ว่าเรารักเขาหรือเกลียดเขากันแน่ ในใจก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เขาทำกับเรา พูดกับเรา สิ่งแย่ๆที่เกิดขึ้น แต่พอคิดถึงว่าที่ตรงนั้นที่ของเรา มีคนอื่นมาแทนแล้ว น้ำตาเราก็ไหลออกมาตลอด เห็นหน้าลูกก็ร้องไห้ เราไม่รู้ว่าเราต้องการอะไรกันแน่ เราควรจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังดี ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ จริงๆไม่อยากปรึกษาอะไรหรอก แค่อยากหาที่ระบายให้ใครสักคนฟัง แต่ถ้าใครมีคำแนะนำอะไรก็ขอบคุณนะคะ