พี่ค่ะ คือหนูเกิดในครอบครัวที่ ไม่ได้ดีอะไรมาก วันนี้หนูมีเรื่องของหนูจะมาเล่า แล้วพี่ๆช่วยพิจารณาให้หนูหน่อยได้มั้ยว่าหนูต้องพบจิตแพทย์อีกมั้ย???? 

ตอนนี้หนูอายุ15ปีค่ะ หนูเป็นเพศหญิง พ่อแม่หนูก็เป็นลูกครูค่ะ แล้วก่อนหน้านี้หนูต้องพบจิตแพทย์ ระหว่างที่พบจิตแพทย์นั้น หนูเคยคิดที่จะจบชีวิตโดยการกินยาพาราค่ะ  วันนั้นหนูกินไปเกือบ20 เม็ด จริงๆหนูอยากหาวิธีอื่น 
โดยที่ไม่ต้องกินยาพารา แต่เราไม่รู้จะจากไปด้วยวิธีไหนดี แต่ช่หลังๆเราเริ่มรู้สึกดีขึ้น เราเลยพยายามหยุดยา แต่มันก็ดีขึ้น แต่พอมีอะไรมากระตุ้นอาการของเราก็กำเริบ เหมือนคนบ้าเลยค่ะ วันนั้นเราเครียด เครียดจนในหัวคิดว่าเราต้องไปบำบัดแล้ว วันนั้นไม่ต้องอะไรจากคนทร่มีสติเลยค่ะ เราตะโกนสุดเสียงว่ากูๆม่ได้บ้า ปล่อยกู ไอ ปล่อย 
วันนั้นคนพากันจับและล็อคตัวเรา ความรู้สึกตอนนั้นไม่ต่างอะไรจากคนที่ต้องบำบัดแล้วต้องมัดขากับเท้าติดกับเตียง   อาการที่ทำให้เรากำเริบแบบนั้น_เหตุเกิดจากพ่อแม่เลยค่ะ
พ่อแม่ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่  พ่อแม่ของเราสามารถดูแลเด็กนร.เป็ยร้อยได้ แต่พ่อแม่ละเลยความรู้สึกเราตลอดเลยค่ะ 

แล้วเราเป็นคนที่มีปมตอนเด็กๆค่ะ ตอนเด็ก ตอนนั้นเราอายุ5 ขวบ เรายอมรับว่าเราดื้อมาก ตอนเด็กเวลาอยากได้อะไรแล้วถ้าพ่อแม่ไม่ให้เราจะร้องไห้งอแง ขนพ่อแม่ต้องซื้อให้ จนเราติดนิสัยเวลาอยากได้อะไรก็แค่ร้องไห้กรี๊ดกราดเดี๋ยวพ่อแม่ก็ซื้อให้ ใช่ค่ะ เราคิดแบบนั้นมาตลอด จนตอนนี้เราอาย15 เราก็ยังเป็นแบบนั้น  แต่พอโตขึ้นมันก็เริ่มมีเหตุผลมาปลอบใจตัวเอง  พยายามหาเหตุผล มาสอยตัวเอง ผมตอนเด็กๆของเราก็ เราอายุ5ขวบใช่มั้ย แล้วเราดื้อ ยอมรับว่าดื้อ แล้วพ่อก็ตีเราด้วยสายไฟ พี่ๆในพันทิบค่ะ พี่ๆคิดว่าการที่เด็ก5ขวบโดนตีกับสายไฟ จนมีรอยแดงตามน่อง พี่ว่ามันเกิดไปมั้ยค่ะ แต่เราว่ามัยเกิดไปมากจริงๆ บนน่องเรามีแต่รอยสีแดงเป็นลายของสายไฟเลย พี่ว่าเกิยไปมั้ยค่ะ ขนาดเราเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้จิตแพทย์ฟัง จิตแพทย์ยังอ้าปากค้างเลย  จิตแพทย์ตกใจมากพอสมควร มันไปพอแค่นั้นน่ะ เราโดนพ่อตบ พ่อถีบ พ่อตบทีเราหน้าหันเลยค่ะ พ่อเอาไม้แขวนตีเราจนไม่แขวนหัก ตอนสามขวบ แม่ก็ตีด้วยก้านมะยม พี่ค่ะ 3 ขวบ เราเด็กมากๆเลย ขาลายบ่อยมากเลยตอนเด็ก ทุกครั้งที่โดนตี เรามักจะพูดว่า พ่อจา แม่จ๋า พอแล้ว หนูเจ็บ เขาไม่หยุดน่ะพี่ๆ ภาพวันนั้นมันติดตาหนูมันแบบ หลอหหลอนหนูจนถึงตอนนี้ มันผ่านมา10กว่สปีแล้ว แต่หนูไม่สามารถลบภาพนั้นได้เลย จนกลายมาเป็นปมของหนูอ่ะค่ะ 

จนมาถึงตอนนี้ พ่อพูดกับเราว่าเราโง่  แม่ก็เคยพูดว่าเราไม่มีสมอง 
นี่ขนาดคนเป็นพ่อเป็นแม่ยังพูดกับเราแบบนี้แล้วคนอื่นล่ะ  เราเหนื่อยมากๆ  ตอนนี้เราไม่รู้จะใช้ชีวิตทำไม เราแค่รอเวลาที่คนอื่นหมดแล้ว แล้วเราจะหาวิธีไปอย่างสงบในขณะที่คนอื่นหลับ แล้วเราก็จะหลับพร้อมกับคนอื่นๆ แต่การหลับครั้งนี้เราอาจจะไม่ได้ตื่นแล้ว

หนูขอโทษที่พูดอย่างนี้นะคะ แต่หนูไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ แม้กระทั่งพ่อแม่อีกก็ ช่างมันเถอะ 

หนูอยากเป็นพยาบาล และหมอมากๆเลยน่ะ
พี่คนไหนที่กำลังจะสอบเข้าแพทย์หรือพยาบาลได้โปรดทำมันให้ดีน่ะ หนูอยากเป็นสิ่งนั้นมาก แต่ว่าหนูคงไม่มีโอกาสนั้นแล้วแหละ พี่พยาบาลพี่หมอค่ะ ช่วยรักษาคนไข้แทนหนูด้วยน่ะค่ะ  ได้โปรดรักษาเขาเหมือนที่หนูอยากรักษา แต่หนูไม่ได้มีโอกาสนั้น 

 หนูอาจจะพิมพ์ไม่รู้เรื่องน่ะ ตามันเบลอหนูร้องไห้ไปด้วย555555 ช่างมันเถอะ ถ้าหนูมีโอกาสได้กลับมาอ่าน หนูจะกลับมาอ่านน่ะค่ะ แล้วอาการที่เวลามีอะไรมากระตุ้นหนูอาละวาดเหมือนคนที่ไม่มีสตินี่ มันเข้าข่ายแบบต้อวรักษา ที่โรงพยาบาลจิตเวชโดยเฉพาะเลยมั้ยค่ะ😧😓