อะมีเรื่องมาเล่าเรื่องหนึ่งล่ะกัน
เรื่องนี้มีอยู่ว่า มีเพื่อนสองคนชื่อขวัญ กับมิ้ง
ขวัญเป็นคนที่จดจ่อกับสิ่งใดได้เพียงสิ่งเดียวเช่นถ้าขวัญอ่านหนังสือสิ่งที่เกิดขึ้นคือขวัญจะให้ความสำคัญกัลสิ่งนั้นมากที่สุดถึงสิ่งรอบข้างจะดึงดูดเยายวนแค่ไหนก็ตาม แต่ต่างกับมิ้งถ้าเทียบในสถานะการเดียวกัน มิ้งอ่านหนังสืออยู่แต่มิ้งก็จะมีการสังเกตุรอบข้างเสมอว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
 
ในสถานะการณ์ตัวอย่าง ที่ทำให้เห็นชัดขึ้น เมื่อมีคนมาขอนั่งด้วยมิ้งที่เป็นคนสังเกตุรอบข้างเสมอจะพักการอ่านหนังสือเพียงชั่วครู่เพื่อตอบเพื่อนคนนั้น
ว่า"นั่งดิ มีคนนั่งด้วยสบายใจขึ้นเยอะเลย"ในขณะที่ขวัญกลับมองด้วยสายตาแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ
แต่ในขณะที่เพื่อนคนนั้นกำลังจะเดินจากขวัญไปเพราะไม่ได้รับคำตอบในประโยคคำถามนั้น ขวัญกลับถามขึ้นว่า"เอ้า ไปไหนอ่ะ ไม่นั่งด้วยแล้วหรอ"เพื่อนคนเฃยหันกลับมาแล้วยิ้มให้ขวัญเพียงเพราะประโยคนั้น ตัดภาพมาที่มิ้งมิ้งนั่ฃอ่านหนังสือกับเพื่อนอีกคนในขณะเพื่อนคนนั้นมีปัญหาเกิดขึ้นมากมายเช่นลืมปากกาบ้างแหละ ลืมปากกาลบคำผิด ยางลบ ดินสอ บ้างแหละมิ้งเลือกที่จะนั่งคอยรอให้คำตอบและให้ความช่วยเหลือตลอด ในสถานการเดียวกันกับฝั่งขวัญ ทำแค่เพียงมอง แล้วก็ปล่อยให้เพื่อนคนนั้นรอคำตอบ เพียงเพราะตัวเองต้องการใช้สมาธิเพื่อให้อ่านหนังสือที่ตนต้องการอ่านให้จบ เมื่ออ่านจบเพื่อนคนนั้นเลยถามคำถาม แล้วขอช่วยเหลือด้วยประโยคเดิมขวัญจึงช่วยเหลือ แล้วเป็นฝ่ายพยายามชวนเพื่อนอีกคนคุยเนื่องจากตนเองทำในสิ่ฃที่ต้องทำเสร็จแล้ว แต่เพื่อนคนนั้นเพี่ยงแต่ตอบคำถามสั้นๆ ขวัญจึงเปลี่ยนความสนใจไปให้กับอย่างอื่นในขณะที่เพื่อนคนนั้นเริ่มรู้สึกกังวล แล้วจึงมองไปที่ขวัญแล้วคิดในใจ หรือฉันควรจะให้ความสำคัญกับขวัญไปด้วยในขณะที่อ่านหนังสือ เพราะกลัวขวัญเหงา หรือรู้สึกเสียเวลาที่ต้องมานั่งรอ เพื่อนคนนั้นเลยพยายามทำสิ่งเดียวกันกับมิ้ง เพื่อจะได้มีทั้งเพื่อนและอ่านหนังสือไปด้วย แต่ขวัญกับเลือกที่จะนั่งเลนมือถือหรือทำสิ่งที่ขวัญให้ความสนใจใหม่
ในเรื่อเล่านี้เนี่ยคิดว่าเพื่อนคนที่นั่งกับขวัญจะรู้สึกยังไงบ้าง แล้วในคำถามเดียวกันแต่เป็นเพื่อนของมิ้งคิดว่าจะรู้สึกอย่างไร แล้วถ้าเป็นคนอ่านจะรู้สึกอยากนั่งกับเพื่อนคนไหนมากกว่ากัน ระหว่างขวัญกับมิ้ง