(เขียนไปเขียนมา ออกแนวระบาย) 

เรารู้สึกว่า ชีวิตช่วงนี้มันเหนื่อยจัง
ใน 1 อาทิตย์ เรามีวันหยุด 1 วัน
แต่มันไม่ได้หยุด เพราะต้องทำงานบ้าน
และดูแลคนในครอบครัว (ขนาดไม่มีลูกนะ)
เช่น พาไปส่งทำธุระ ฯลฯ ... หมดไปเลย วันไม่ได้หยุด

ยิ่งช่วงวิกฤติของครอบครัว ไม่มี vacation เลย (ไม่เคยลาเกิน 2 วัน) ในระยะเวลา 5-6 ปี
ยกเว้นป่วย การนอนโรงบาลนั่นแหละคือเวลาพัก

เราเลยคิดว่า โหหห ขนาดเราไม่ได้แต่งงาน ไม่มีลูก ยังเครียดขนาดนี้
(ปกติเราเป็นคนไม่เครียดนะคะ แต่นี่คงสะสม)
แล้วคนที่เค้ามีลูก มีสามี มีภรรยา แล้วต้องคอยฟังเสียงต่างๆ ทุกวัน
ไม่มีเวลาส่วนตัวเงียบๆ ให้ตัวเอง เค้าไม่เหนื่อยแย่หรอ

สิ้นปีนี้ ว่าจะไปเปิดห้องเงียบๆ คนเดียว 2-3 วัน
ปิดโทรศัพท์ ... เพื่อชาร์จแบตตัวเอง (แต่ก็เป็นห่วงครอบครัวและกิจการ)
แม้ใจเราจะเข้มแข็งแค่ไหน
แต่พอร่างกายมันล้า อะไรๆ มันก็เหมือนจะขาดผึงจริงๆ

ขอกำลังใจหน่อยได้ไหมคะ