ฉันคิดว่าการมีชิวตอยู่ไม่ตอบโจทย์ รู้สึกไม่อยากอยู่แต่ก็ไม่ได้อยากตาย

เมื่อมองย้อนไปข้างหลังฉันยังมีคนที่รักฉันนั้นคือครอบครัว แต่บางครั้งก็มีอะไรหลายๆ อย่างมากระทบจิตใจ

จนฉันไม่อยากอยู่ไม่รู้สิมันบอกไม่ถูก อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกมันบอกไม่ถูก รู้สึกว่าบางครั้งชีวิตมันก็เหนื่อยเกินไป อะไรๆ ก็ไม่เป็นอย่างที่คิด

ฉันเคยทำร้ายตัวเองจนเข้ารพ.มาครั้งหนึ่ง แต่ฉันก็รอดมาได้จากห้อง ICU  ตอนนั้นที่ทำไปเพราะมันรู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีใครสนใจหรือเข้าใจฉัน และยอมรับตรงๆว่าอยากเรียกร้องความสนใจ 

ฉันป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามาหลายปี แล้วก็รักษามาเรื่อยๆ ตั้งแต่เรียน จนเรียนจบมาได้ 3ปีละ ก็ยังต้องรักษาอยู่

สำหรับคนที่เป็นมันน่าเบื่อมากกับการที่ต้องมานั่งกินยา แต่เรารู้สึกว่าก็เราไม่ได้เป็นอะไร ทำไมต้องมานั่งกินยาด้วยวะ ไอ้โรคนี้หลายคนก็ชอบบอกว่าเองอะคิดไปเอง หัดเข้าวัดเอาธรรมะช่วยสิ

อยากบอกคนเหล่านั้นจังว่าลองมาเป็นดูสิธรรมะ บางที่ก็เยียวยาทุกสิ่งไม่ได้ 

ไม่ได้ต้องการให้ใครมาสงสารคนที่เป็นนี้ เพราะความสงสารมันทำให้เรารู้สึกสมเพสตัวเอง เราอยากมีชีวิตที่ปกติ เหมือนกับหลายๆ คนทั่วๆไป แต่จิตใจเราแค่ไม่เข้มแข็งพอเท่านั้นเอง

เราจะมาดูว่ารอบนี้เราจะเอาชนะตัวเองได้ไหม หรือต้องกลับเข้าไปนอน ICU ให้เป็นภาระให้คนในครอบครัวอีก เราไม่รู้จะพูดจะคุยกับใคร เราเครียดจากหลายๆอย่างรวมกันไปหมด 

เราไม่ต้องการให้ใครมาบอกว่าเข้าใจเรา แต่เราต้องการคนที่มาคุยเป็นเพื่อน และพร้อมจะรับฟังเราอย่างเต็มใจ

เพราะหลายครั้งที่เราต้องการระบายเราหาคนในเฟซคุยแต่เราก็รู้ว่าเค้าคงไม่ได้อยากที่จะมารับฟังปัญหาเราอย่างเต็มใจหรอ

เฮ้อ!!!

ชีวิต........

ทำไมเราไม่เข้มแข็งเหมือนกับคนอื่นๆเค้านะ

จะมีใครไหมที่อยากเป็นเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษาเราอย่างจริงใจและไม่รำคาญเรา

หรือคนอย่างเราไม่ควรอยู่ต่อไป