เมื่อวันที่ผ่านมาเป็นวันเกิดเพื่อนสมัยประถมหนู ซึ่งตอนนี้ก็18-19เตรียมเข้ารั้วมหาลัยกันแล้ว เพื่อนลงสตอรี่พูดถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมามันดี และคอมพลีทแล้วในหลายๆเรื่อง อ่านแล้วมันหวิวๆใจอยู่ เพราะหนูไม่ใช่คนที่ได้คอมพลีทแบบนั้น เฟลมากเลย ที่ไม่ได้เรียนต่อ ขนาดม.3ก็ไม่จบ แค่เพราะครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน มันโคตรจะแย่เลย สังคมก็ไม่มี เพื่อนก็กลายเป็นแค่เพื่อนห่างๆ เพราะเส้นทางชีวิตมันคนละแบบกันคุยกันก็ไม่เข้าใจ มันเลยอัดอั้นมากเลยที่จะต้องเก็บไว้ อัดอั้นที่ต้องฝืนใช้ชีวิตที่ไม่มีจุดหมาย ได้แค่ทำงานใช้แรงงานมีเงินประทังชีวิตไปวันๆ บางคนบอกไม่ไปเรียนกศนแค่เอาวุฒิไป ทำได้ค่ะหนูทำได้ แต่รู้มั้ยในมุมของหนูที่หนูคิดมันเป็นแบบนี้ สุดท้าย มีวุฒิไม่มีความรู้ความสามรถ สุดท้ายมันก็ต้องมาเป็นเด็กเสริฟหรือต่างๆที่ค่าแรงไม่ถึง400ต่อวันอยู่ดี ถามว่าถ้าอยากเป็นสถาปนิกนี่จบกศน.ได้มั้ยอ่ะคะ เพราะอยากเป็นสถาปนิก ตอนนี้ได้แต่สถาปนึกอ่ะค่ะ นั่นแหละค่ะความยากที่หนูรู้สึกว่าหนูต้องเจอกับมัน เศร้าค่ะ เล่าให้แฟนฟัง เค้าก็ไม่เก็ท เค้าเรียนจบม.6 ยังมีเพื่อน มีสังคม ได้เรียนรู้อะไรมาเยอะเเล้วจากรั้วโรงเรียน มันแย่นะคะ 555 ถึงต้องมาระบายในนี้ ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ หนูเหนื่อยละค่ะ อยากพักแบบยาวๆแต่ก็ยังต้องทำงานส่งเงินให้แม่ใช้ แล้วแม่ก็ไม่มีใครแล้วนอกจากหนู เพราะงั้น ก็ต้องทนต่อไปจนกว่าจะหมดสิ้นวิบากกรรมนี้