ก็พอเข้าใจค่ะว่าพ่อที่มีลูกสาวแค่คนเดียวลูกคนเดียวก็ต้องรักและหวงเป็นธรรมดาแต่บางครั้งก็เกินไปมั้ยหนูไม่รู้ค่ะว่าครอบครัวอื่นเป็นมั้ย?แต่เล่าตั้งแต่เด็กจนโตได้13ปีมานี้'พ่อ'ชอบทำให้หนูกลัวเขาทำผิดเล็กน้อยก็ด่าเอาเท้าถีบเอาไม้ฟาดบ้างจนถึงทุกวันนี้หนูก็ยังกลัวเขาพ่อเป็นคนหนึ้งที่ทำอะไรพูดอะไรไม่เคยคิดหน้าคิดหลังไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของหนูเลยไม่เคยห่วงความรู้สึกแถมเอาแต่ซ้ำเติมด่าทอยิ่งหนูโตขึ้นมากเท่าไหร่ยิ่งหนักกว่าเดิมพ่อไม่ไว้ใจไมาเคยเชื่อใจหนูเอาแต่ใจบังคับให้หนูทำในสิ่งที่ตนเองต้องการมีหลายๆครั้งที่พอหนูอธิบายพูดหรือบอกกล่าวอะไรก็ไม่เคยฟังไม่เคยฟังเหตุผลอะไรเลยพ่อเป็นคนไม่มีเหตุผลเลยค่ะทั้งขี้ระแวงอธิบายบอกอะไรก็บอกว่าเถียง"อย่ามาเถียงมาเหลือคำกู"นั่นคือสิ่งที่พ่อพูดกับหนูมีครั้งนึงที่คุณปู่หนูได้เสียชีวิตไปเหลือแต่คุณยายหนูและพ่อแค่3คนคุณยายหนูถ้าวันไหนที่พ่อหรือหนูไม่อยู่บ้านแก2คนจะอยู่ด้วยกันตลอดแต่พอคุณปู่เสียไปแกก็ต้องอยู่คนเดียวปิดเทอมหนูแทบไม่ได้ก้าวท้าวออกจากบ้านไปไหนเลยพาอบอกแค่ว่า"อยู่เป็นเพื่อนยายเขา"โกหกไปทั่วว่ายายเป็นซึมเศร้าร้องไห้บลาๆสารพัสอย่าง
จนวันนี้วันที่หนูแข่งทักษะวิชาการที่เวียงฝางหนูไปรถกับครูแล้วในระหว่างแข่งก็ทีโทรมาหาบ้าง2-3ครั้งแต่ตั้งแต่3โทงเย็นพ่อก็เริ่มโทรมาบ่อยขึ้นๆเพราะเริ่มค่ำแล้วหนูเคยบอกกับพาอแล้วค่ะว่าจะกลับกับครูและกลับค่ำกลับมืดหน่อยระหว่างกลับก็แวะเที่ยวกินข้าวซื้อของนิดๆหน่อยก่อนกลับพ่อก็โทรมาอีกบอกว่าอยู่ไหนถึงบ้านรึยังแล้วตอนนั้นหนูเหลือแบตในโทรศัพแค่2%ก็รีบพูดรีบวางสายแล้วท่านก็โทรมาอีกคราวนี้โทรยังไม่ทันได้พูดอะไรมาเครื่องก็ดับไปเลยพอถึงบ้านพ่อก็ออกไปกอนเหล้าตามประสาแกนั้นแหละค่ะอาบน้ำอะไรเสร็จก็โทรมาพอหนูรับก็ด่าเลยค่ะแล้วถามว่าอยู่ไหนหนูก็บอกว่าอยู่บ้าน"แล้วปิดเครื่องทำไม"หนูก็บอกไปว่าระหว่างแข่งทักษะก็ต้องมีเล่นฆ่าเวลาบ้างพ่อก็บอกว่า"พูดไม่หมดเป็นแบบนี้จะไม่ให้ไปไหนเลย"หนูก็ได้แต่งงเอ้ากูผิดอะไรอะก็บอกไปแล้วว่าจะกลับดึกจะกลับค่ำแวะเที่ยวนิดหน่อยเปิดหูเปิดตาบ้างแบะไอ้ที่ไม่เคยเชื่อใจกับเอาแต่ใจไม่ฟังใครเลยเอาตัวเองเป็นใหญ่แบบนี้ชีวิตในครอบครัวจะมีความสุขหรอ?ที่ต้องอยู่แบบระแวงกันเองไมาเชื่อใจกันแบบนี้