สวัสดีค่ะ ชื่อกระทู้มันอาจจะแปลกๆหน่อยนะคะ คือเราโสดมาได้2ปีแล้วค่ะ เมื่อก่อนไม่ได้รู้สึกชอบหรืออยากมีความรักเลยนะคะ แต่แบบพออยู่ในช่วงที่อยากมีเราลืมความรู้สึกตรงนั้นไปเลยอ่ะค่ะว่ามันต้องรู้สึกยังไง อย่างจะชอบใครสักคนเราก็ไม่รู้ว่าการชอบใครสักคนเนี่ยมันต้องเริ่มยังไง อาการแบบไหนที่เรียกว่าชอบเขาจริงๆ
เรามีเพื่อนในสาขาคนนึง เท่าที่เราสังเกต เขาเป็นคนค่อนข้างเงียบ ชอบทำอะไรไปไหนมาไหนคนเดียวแต่ก็มีเพื่อนที่คอยอยู่ด้วยคนนึง ไม่เข้ากลุ่มกับใคร แต่ชอบช่วยเหลือกลุ่มอื่นเวลามีปัญหา เป็นคนเรียนค่อนข้างเก่งเลยค่ะ แต่ไม่ใช่เด็กเนิร์ด เป็นคนตรงไปตรงมา ไม่สนใจคำพูดคนอื่นที่พูดถึงเขาว่ายังไง แล้วก็เข้ากันได้ดีกับเพื่อนกลุ่มอื่น เราติดใจเรื่องของเขามาตลอดเลยค่ะ มันเป็นความรู้สึกแบบเวลานึกถึงแล้วมันคับอกยังไงก็ไม่รู้ เหมือนทำอะไรออกมาไม่สุดเลยค่ะ
บางครั้งเวลาเรานั่งเรียนก็จะรู้สึกว่าเขามองเราอยู่บ้างอ่ะค่ะ บางครั้งก็เห็นเลยว่าเขามองเรา แต่เราก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเยอะ 2-3 วันก่อนหน้านี้ เขากับเพื่อนอีกคนนึงก็มานั่งกินข้าวด้วยกัน ทั้งๆที่เขาไม่เคยมานั่งกินข้าวกับเพื่อนในกลุ่มเราเลยนะคะ เราไม่มีเฟสหรือไลน์เขาเพราะเขาแทบจะไม่เล่นเลยค่ะ ช่วงเปิดเทอมเดือนสิงหาคมจะตามตัวเขายากมากๆเพราะไม่รู้ว่าจะติดต่อเขายังไง รูปอะไรในเฟสหรือไลน์ก็แทบจะไม่มีเลยค่ะ
ช่วงที่มีกิจกรรมที่มหา'ลัยเราก็เคยขอเขาเล่นเนคไท ตอนนั้นเราเห็นเนคไทเขาผูกไม่ค่อยดีเราก็เลยอยากรู้ว่ามันยากมั้ย เขาบอกว่ามันยากมาก เขาใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะผูกได้ ความตั้งแต่เรียนมาไม่เคยมีเพื่อนผูกเนคไทอ่ะค่ะเลยอยากรู้อยากเห็นมากๆ เพราะทรงที่ผูกเนี่ยมันก็มีหลายแบบที่มันยากมากๆถ้าผูกจริงๆ
เขาถอดให้เราเล่นแล้วเราก็ผูกเนคไทออกมาตามที่ในเน็ตบอกค่ะ ตอนนั้นเขาพูดมา2ประโยคได้ที่ทำให้เราเข้าใจผิดว่าเขาอาจจะชอบเรา แต่เราก็พยายามคิดว่าไม่ใช่ เขาใส่เนคไทที่เราผูก แล้ววันต่อมาที่มีสอบคาบบ่าย ทรงเนคไทมันก็ยังเหมือนเดิมเลยค่ะ เราก็เริ่มคิดแล้วนะว่าใช่ที่เราผูกป่ะวะ แต่คาบเช้ามันไม่ได้เรียนเขาคงมีเวลาผูกอีกเยอะ เลยพยายามไม่คิดไรเยอะค่ะ แล้วพอมาอีกวันเราก็แซวเขานะคะว่าผูกเนคไทสวยนะวันนี้
เขาก็บอกประมาณว่าไม่ได้ผูก ก็คนเก่าผูกให้ดีแล้วเลยไม่ได้แกะมันออก เรานี่แทบจะเอาหัวโขกกับโต๊ะเพื่อเรียกสติเลยค่ะ เขามักจะชอบพูดให้เราเข้าใจผิดเสมอเลย แล้วเวลาที่เราเอามือทาบหัวใจ หัวใจตัวเองมันเต้นเร็วมากๆเลยนะคะ มันเลยเกิดคำถามกับตัวเราเวลาเราชอบใครสักคนนี่มันเป็นยังไงเหรอคะ เราเคยถามเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนบอกว่าใจจะเต้นแรงและเร็วมาก แต่กับเรานี่แทบไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยอ่ะค่ะ ไม่รู้สึกว่าใจเต้นแรง ถ้าใจเต้นแรงเราจะรู้สึกเหมือนเวลารายงานหน้าชั้นเรียนหรือการสัมภาษณ์งานอะไรแบบนี้มั้ยคะ ใจเต้นแรงในความหมายเราเหมือนรายงานหน้าชั้นเรียนเลยอ่ะค่ะ แต่เวลาอยู่ใกล้เขาหรือได้คุยกันไรงี้เราไม่รู้สึกตัวเองใจเต้นแรงเลยนะคะ
เพื่อนเราก็บอกว่าให้เราลองนึกถึงความรู้สึกตอนที่คบกับแฟนคนแรกดู แต่พอเรานึกถึงเรากลับจำไม่ได้เลยอ่ะค่ะว่ามันรู้สึกยังไง เรามองว่ามันเหมือนความรักเด็กน้อยอ่ะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร เราเพิ่งมามองว่ามันไม่สมควร ยังไม่ถึงเวลาที่จะมีความรัก (ตอนอายุ18ได้) ตอนที่เรามีแฟนครั้งแรกก็ตั้งแต่ป.6ถึงม.3เลยค่ะ ก่อนจะแยกย้ายกันไป เราเลยคิดแบบนั้น อารมณ์เหมือนผู้ใหญ่มองเด็กๆเวลามีความรักเลยค่ะ แทบจะไม่รู้จักความรักดีพอเลยด้วยซ้ำ
แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเขาชอบเรามั้ย เราไม่เคยคุยกันผ่านโทรศัพท์เลยสักครั้ง คุยกันก็แต่เจอกันที่มหา'ลัย ตอนเจอกันก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเยอะ เขาเป็นคนคุยค่อนข้างเก่งแต่เราเป็นคนไม่ค่อยคุยอ่ะค่ะ อาจจะเพราะไม่ได้สนิทกันแบบเพื่อนเราด้วยล่ะมั้งคะ เราก็เลยเล่าให้แม่ฟัง แม่เราก็บอกว่าเราอาจจะแค่ปลื้มเขา แล้วเราก็ไปหาข้อมูลในเน็ตมาบ้างเราก็พอจะเข้าใจตัวเองมานิดว่าอาจจะแค่ปลื้มเขาจริงๆ เวลานึกถึงเขาเราแทบจะไม่ได้นึกว่าถ้าในอนาคตความสัมพันธ์มันเปลี่ยนเราจะไปอยู่จุดไหนกัน ไม่ได้มองว่าถ้าได้คบกันจะคบกันนานแค่ไหน ไม่ได้มองว่าจะได้แต่งงานในตอนที่พวกเราคบกันมั้ย แต่เวลาจะทำอะไรเรามักจะนึกถึงเขาเสมอเลยค่ะ พยายามนึกหน้าเขาเพราะเราไม่มีรูปในโทรศัพท์ของเขา เวลานอนก็มักจะนึกถึงเขาแล้วก็ชอบเผลอยิ้มออกมาทุกทีเลยอ่ะค่ะ
ความรู้สึกมันเหมือนอัดอยู่ในกล่องเล็กๆที่แน่นมากๆอ่ะค่ะ มันอึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก บางครั้งก็เหมือนคนหายใจออกมาไม่สุดอ่ะค่ะ เรารู้สึกแบบนี้มาตลอดเลย แบบนี้เราปลื้มเขาจริงๆใช่มั้ยคะ
เรากำลังปลื้มเขาอยู่ใช่มั้ย?
เรามีเพื่อนในสาขาคนนึง เท่าที่เราสังเกต เขาเป็นคนค่อนข้างเงียบ ชอบทำอะไรไปไหนมาไหนคนเดียวแต่ก็มีเพื่อนที่คอยอยู่ด้วยคนนึง ไม่เข้ากลุ่มกับใคร แต่ชอบช่วยเหลือกลุ่มอื่นเวลามีปัญหา เป็นคนเรียนค่อนข้างเก่งเลยค่ะ แต่ไม่ใช่เด็กเนิร์ด เป็นคนตรงไปตรงมา ไม่สนใจคำพูดคนอื่นที่พูดถึงเขาว่ายังไง แล้วก็เข้ากันได้ดีกับเพื่อนกลุ่มอื่น เราติดใจเรื่องของเขามาตลอดเลยค่ะ มันเป็นความรู้สึกแบบเวลานึกถึงแล้วมันคับอกยังไงก็ไม่รู้ เหมือนทำอะไรออกมาไม่สุดเลยค่ะ
บางครั้งเวลาเรานั่งเรียนก็จะรู้สึกว่าเขามองเราอยู่บ้างอ่ะค่ะ บางครั้งก็เห็นเลยว่าเขามองเรา แต่เราก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเยอะ 2-3 วันก่อนหน้านี้ เขากับเพื่อนอีกคนนึงก็มานั่งกินข้าวด้วยกัน ทั้งๆที่เขาไม่เคยมานั่งกินข้าวกับเพื่อนในกลุ่มเราเลยนะคะ เราไม่มีเฟสหรือไลน์เขาเพราะเขาแทบจะไม่เล่นเลยค่ะ ช่วงเปิดเทอมเดือนสิงหาคมจะตามตัวเขายากมากๆเพราะไม่รู้ว่าจะติดต่อเขายังไง รูปอะไรในเฟสหรือไลน์ก็แทบจะไม่มีเลยค่ะ
ช่วงที่มีกิจกรรมที่มหา'ลัยเราก็เคยขอเขาเล่นเนคไท ตอนนั้นเราเห็นเนคไทเขาผูกไม่ค่อยดีเราก็เลยอยากรู้ว่ามันยากมั้ย เขาบอกว่ามันยากมาก เขาใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะผูกได้ ความตั้งแต่เรียนมาไม่เคยมีเพื่อนผูกเนคไทอ่ะค่ะเลยอยากรู้อยากเห็นมากๆ เพราะทรงที่ผูกเนี่ยมันก็มีหลายแบบที่มันยากมากๆถ้าผูกจริงๆ
เขาถอดให้เราเล่นแล้วเราก็ผูกเนคไทออกมาตามที่ในเน็ตบอกค่ะ ตอนนั้นเขาพูดมา2ประโยคได้ที่ทำให้เราเข้าใจผิดว่าเขาอาจจะชอบเรา แต่เราก็พยายามคิดว่าไม่ใช่ เขาใส่เนคไทที่เราผูก แล้ววันต่อมาที่มีสอบคาบบ่าย ทรงเนคไทมันก็ยังเหมือนเดิมเลยค่ะ เราก็เริ่มคิดแล้วนะว่าใช่ที่เราผูกป่ะวะ แต่คาบเช้ามันไม่ได้เรียนเขาคงมีเวลาผูกอีกเยอะ เลยพยายามไม่คิดไรเยอะค่ะ แล้วพอมาอีกวันเราก็แซวเขานะคะว่าผูกเนคไทสวยนะวันนี้
เขาก็บอกประมาณว่าไม่ได้ผูก ก็คนเก่าผูกให้ดีแล้วเลยไม่ได้แกะมันออก เรานี่แทบจะเอาหัวโขกกับโต๊ะเพื่อเรียกสติเลยค่ะ เขามักจะชอบพูดให้เราเข้าใจผิดเสมอเลย แล้วเวลาที่เราเอามือทาบหัวใจ หัวใจตัวเองมันเต้นเร็วมากๆเลยนะคะ มันเลยเกิดคำถามกับตัวเราเวลาเราชอบใครสักคนนี่มันเป็นยังไงเหรอคะ เราเคยถามเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนบอกว่าใจจะเต้นแรงและเร็วมาก แต่กับเรานี่แทบไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยอ่ะค่ะ ไม่รู้สึกว่าใจเต้นแรง ถ้าใจเต้นแรงเราจะรู้สึกเหมือนเวลารายงานหน้าชั้นเรียนหรือการสัมภาษณ์งานอะไรแบบนี้มั้ยคะ ใจเต้นแรงในความหมายเราเหมือนรายงานหน้าชั้นเรียนเลยอ่ะค่ะ แต่เวลาอยู่ใกล้เขาหรือได้คุยกันไรงี้เราไม่รู้สึกตัวเองใจเต้นแรงเลยนะคะ
เพื่อนเราก็บอกว่าให้เราลองนึกถึงความรู้สึกตอนที่คบกับแฟนคนแรกดู แต่พอเรานึกถึงเรากลับจำไม่ได้เลยอ่ะค่ะว่ามันรู้สึกยังไง เรามองว่ามันเหมือนความรักเด็กน้อยอ่ะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร เราเพิ่งมามองว่ามันไม่สมควร ยังไม่ถึงเวลาที่จะมีความรัก (ตอนอายุ18ได้) ตอนที่เรามีแฟนครั้งแรกก็ตั้งแต่ป.6ถึงม.3เลยค่ะ ก่อนจะแยกย้ายกันไป เราเลยคิดแบบนั้น อารมณ์เหมือนผู้ใหญ่มองเด็กๆเวลามีความรักเลยค่ะ แทบจะไม่รู้จักความรักดีพอเลยด้วยซ้ำ
แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเขาชอบเรามั้ย เราไม่เคยคุยกันผ่านโทรศัพท์เลยสักครั้ง คุยกันก็แต่เจอกันที่มหา'ลัย ตอนเจอกันก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเยอะ เขาเป็นคนคุยค่อนข้างเก่งแต่เราเป็นคนไม่ค่อยคุยอ่ะค่ะ อาจจะเพราะไม่ได้สนิทกันแบบเพื่อนเราด้วยล่ะมั้งคะ เราก็เลยเล่าให้แม่ฟัง แม่เราก็บอกว่าเราอาจจะแค่ปลื้มเขา แล้วเราก็ไปหาข้อมูลในเน็ตมาบ้างเราก็พอจะเข้าใจตัวเองมานิดว่าอาจจะแค่ปลื้มเขาจริงๆ เวลานึกถึงเขาเราแทบจะไม่ได้นึกว่าถ้าในอนาคตความสัมพันธ์มันเปลี่ยนเราจะไปอยู่จุดไหนกัน ไม่ได้มองว่าถ้าได้คบกันจะคบกันนานแค่ไหน ไม่ได้มองว่าจะได้แต่งงานในตอนที่พวกเราคบกันมั้ย แต่เวลาจะทำอะไรเรามักจะนึกถึงเขาเสมอเลยค่ะ พยายามนึกหน้าเขาเพราะเราไม่มีรูปในโทรศัพท์ของเขา เวลานอนก็มักจะนึกถึงเขาแล้วก็ชอบเผลอยิ้มออกมาทุกทีเลยอ่ะค่ะ
ความรู้สึกมันเหมือนอัดอยู่ในกล่องเล็กๆที่แน่นมากๆอ่ะค่ะ มันอึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก บางครั้งก็เหมือนคนหายใจออกมาไม่สุดอ่ะค่ะ เรารู้สึกแบบนี้มาตลอดเลย แบบนี้เราปลื้มเขาจริงๆใช่มั้ยคะ