เราเป็นคนหนึ่งโสดมาได้2ปีแล้ว ไม่ได้อยากมีแฟน ไม่ได้มองว่าการไม่มีแฟนแล้วเพื่อนในกลุ่มมีกันหมดมันจะเป็นปัญหา ชอบทำอะไรไปไหนมาไหนคนเดียว อิสระสุดๆ จนเรารู้สึกแปลกๆกับคนคนหนึ่งเขาเป็นเพื่อนในสาขา เป็นเพื่อนในกลุ่มเราเอง เราเริ่มรู้สึกมาตั้งแต่8-9เดือนแล้ว แล้วเรามักจะชอบนึกถึงเขาตลอดเวลา บางครั้งอยู่ๆก็พูดชื่อเขาออกมาเฉยๆโดยที่ในตอนนั้นไม่ได้คิดถึงเรื่องของเขา บางครั้งก็นึกถึงเขา บางครั้งก็ไม่ได้นึกถึงเขา เวลาเพื่อนผู้หญิงอยู่ใกล้เขาคุยกับเขา เราก็มักจะรู้สึกแบบไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ใกล้เขาเลย แต่เราทำอะไรไม่ได้ เลยทำเป็นมองไม่เห็นไป แต่ก็รู้สึกเหมือนจะน้อยใจขึ้นมา

เวลาอยู่ด้วยกันก็ไม่ค่อยพูดคุยอะไรกับเขามากนัก เขาเองเหมือนกัน ตอนนั่งเรียนเราก็ชอบมองเขา เวลาคุยกันเรามักจะชอบจ้องตาเขาบางครั้งก็รู้สึกว่าเขาก็พยายามมองตาเราเวลาคุยกัน บางครั้งเราก็ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงเวลาคุย ไม่เคยแชทคุยกันนอกเหนือจากเรื่องของงาน บางครั้งก็ใจเต้นเวลาที่จะต้องเจอเขา บางครั้งก็รู้สึกเฉยๆ เวลานอนแล้วนึกถึงเขาก็นอนยิ้มเกือบจะทั้งคืน เวลาเขาทำอะไรที่เขาไม่มั่นใจเราก็อยากช่วยเขา อยากซัพพอร์ตเขาในหลายๆเรื่อง อยากเห็นเขายิ้ม อยากทำให้เขาหัวเราะ เราชอบเวลาที่ได้อยู่ใกล้เขา

เวลาไม่ได้เจอกันในวันหยุดเราก็จะชอบคิดถึงเขา แต่เราก็อยู่ได้แบบไม่ได้รู้สึกว่าที่ไม่ได้เจอกันมันเป็นปัญหาในชีวิตหรือปัญหาเรื่องอื่น บางครั้งเราก็ไม่ค่อยโอเคกับการกระทำของเขา แต่พอมาคิดๆดูเราก็เข้าใจแต่ไม่ใช่ว่าเราจะเข้าใจเขาทุกเรื่องจนไม่สนว่าเรื่องไหนผิดหรือถูก ผิดเราก็ว่าผิด เรารู้สึกว่าเราไม่จำเป็นต้องแฟนกันก็ได้แค่อยู่คุยด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆก็พอ ไม่ต้องรีบไปไหน ค่อยเป็นค่อยไป เรารู้สึกว่าที่เราสาธยายมาทั้งหมดมันเป็นความสุขเล็กๆที่ทำให้เรายิ้มได้

สรุปแล้วเราชอบ ปลื้ม หรือว่ารัก กันแน่คะ??