เราแต่งงานกับสามีมา 6 ปีแต่คิดอยากเลิกเพราะเป็นโรคซึมเศร้า แต่ยังทำใจเลิกไม่ได้ ไม่ใช่เพราะยังรักแต่กลัวการอยู่คนเดียว ไม่อยากเริ่มใหม่และเสียดายทุกอย่างที่ผ่านมาด้วยกัน อาการของเราคือเครียดง่าย วิตกกังวล พบแพทย์ตามนัด ทานยารักษาแล้วอาการดีขึ้น แต่มันเริ่มแย่ลงเรื่อยๆเพราะสามี สามีชอบเห็นเราเป็นที่ระบาย เวลาเค้ามีปัญหาเค้าจะชอบโยนมาที่เรา ทั้งที่เราเองสภาพจิตใจแย่มาก เครียดง่ายมาก อ่อนไหวตลอดเวลา ข้อนี้สามีเรารู้ดีแต่ก็ยังเลือกที่จะโยนปัญหามาที่เราเสมอ พอเค้าทำแล้วเค้าเองสบายใจ ส่วนคนที่แย่ต่อจากเค้าคือเรา พอเราเครียดจนร้องไห้เค้าก็ดันเกลียดน้ำตาเราแถมบอกว่าเราอ่อนแอ เค้าโทษตัวเองว่าไม่น่าเล่า พอครั้งต่อไปเค้าก็ทำอยู่ดี เหตุผลเค้าคือ แค่อยากปรึกษาแต่ทำไมเราไม่รับฟัง มันจะไม่มีปัญหาถ้าเราเป็นคนปกติที่ไม่ได้ป่วยทางจิต เราก็ฟังเค้าทุกครั้งนะ แต่การฟังของเราเหมือนเราเป็นฟองน้ำที่ดูดซับความทุกข์มาจากเค้าเต็มๆ แล้วก็มานั่งทุกเอง เครียด ร้องไห้ แล้วก็จบลงด้วยการทะเลาะกัน เราเหนื่อยมาก เราออกจากความทุกข์ในหัวไม่ได้เลย ดิ่งแต่ละครั้งใช้เวลาหลายวันกว่าจะดีขึ้น อาการตามมาคือไมเกรนเพราะร้องให้หนักและนาน เราคิดอยากฆ่าตัวตายเพื่อหนีทุกอย่าง แต่ก็นึกสงสารลูก เลยทำไม่ได้สักที สามีเราเป็นคนขี้บ่น บ่นเรื่องเล็กน้อย บ่นไปซะทุกอย่าง เค้าโตกว่าเรา 6 ปี ทำไมเวลามีปัญหาเค้าเหมือนเด็กคนนึงที่ฟาดงวงฟาดงา เอาปัญหามาเผื่อให้คนรอบข้างทุกข์ไปด้วยตลอด แต่เวลาเรามีปัญหาบ้าง เรากลับต้องแก้ปัญหาเอง เพราะเคยเล่าแล้วเค้าเครียดเลนไม่อยากเล่าให้เค้าหรือคนรอบข้างต้องทุกไปกับเราด้วย

การมีเค้าอยู่ในชีวิตมันก็ดีในบางครั้ง แต่พอเจอปัญหาเราสองคนกลับเป็นที่พึ่งทางจิตใจให้กันไม่ได้เลย เศร้ามากค่ะ