ผมอยากจะถามทุกคนในกระทู้นี้หน่อยครับ
ผมเป็นคนนึงที่เกิดมาก็มีความสุขดีจนตอนอายุ11คือป.5 และแล้วเรื่องผมกับแม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น ครั้งแรกที่ผมจำได้คือผมโดนแม่ตีแล้วโดนไล่ออกจากบ้าน อันนัคือซอฟต์ๆยังไม่รุนแรงแต่ถ้าดูแผลก็เลือดซิบๆอ่ะ สาเหตุที่ผมมองย้อนดูตัวเองก็เข้าใจว่าเรื่องนี้เราผิดที่เราเกเรเองก็ผ่านไปจบไป หลังจากนั้น ผมรู้สึกว่าผมกลัวคนมากๆมีอยู่ช่วงนึง หลังจากที่โดนแม่ดุแม่ตี ก็เลยไม่กล้าไป รร. หมดความมั่นใจ เก็บตัวเงียบในบ้านเพียงลำพัง ไม่กล้าสู้หน้าใคร ไม่กล้าสบตาใคร หลังจากนั้นเราก็อยู่โดยเงียบๆมาโดยตลอด แต่พอเราอายุเริ่มจะเข้า12-13ปี ก็เริ่มดูโตขึ้นนิดนึง หลังจากนี้แม่ผมคือกลายเป็นคนที่น่ากลัวไปเลย เรื่องมันเกิดขึ้นแทบทุกวันหลังจากที่แม่กลับมาจากทำงาน พอแม่มาถึงบ้าน อย่างแรกเลยคือจะเจอเราคนแรก เพราะพี่ๆออกไปเล่นส่วนเราคือเก็บตัวเงียบในบ้านคนเดียวล่ะก็มีลุงอยู่ด้วย แล้วพอแม่กลับมาจากบ้าน แกก็จะพูดว่าไหนไปตายโห_ไหนกันหมด แล้วแกก็จะบ่นจะด่า แล้วบางทีผมอยู่เฉยๆผมก็โดนด่าว่า ลูกเนรคุณช่วยไรไม่ได้วันๆเอาแต่เที่ยวเอาแต่เล่น เมื่อไหร่พวกจะตายๆไปกันหมดสักทีกูจะได้สบายสักที หรือไม่ก็ออกจากบ้านกูไป แล้วทีนี้มีอยู่มาวันนึง ผมมีปากเสียงกับเขานิดหน่อย เพราะตอนนี้ผมจำเปํนต้องเถียงในเรื่องที่มันไม่จริง ต้องอธิบายให้แม่ฟังบ้างแล้วแหละ ว่าสิ่งที่เขาพูดเขาด่าเขาว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมด แต่เขาพูดเพราะความโมโห แล้วเน้นความสะใจแล้วใช้อารมณ์​มากกว่า หลังจากที่ผมพูดไป สิ่งที่ผมโดนกลับมาคือ แม่ด่าทอด้วยถ้อยคำรุนแรงจนผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวก็จุกในใจจุกมากๆแหละแต่เก็บอาการไม่อยากให้ใครเห็น หลังจะนั้นแกก็ร่ายยาวเลย ทั้งสมควรตายไปตั้งแต่เด็กๆ ไม่ใช่ลูกกู ลูกกูมีแค่2คน คือพี่สาวกับพี่ชายผม ใครถามกูก็จะบอกเขาว่ากูมีแค่2คน หลังจากนั้นผมยิ่งพูดยิ่งผิด เขาก็จะพูดต่อว่า ออกไปจากบ้านกู เหี้_เกินไปแล้ว
มันลูกเนรคุณ คนอย่างมันสมควรปล่อยให้ตายตั้งแต่เด็กๆ วันนี้ไม่ต้องมากินข้าวบ้านกูนะ เดี๋ยวกินเสร็จกูจะเทกับข้าวให้หมาให้ไก่กินให้หมด กินเสร็จแม่แกก็เททิ้งเลยครับ สรุปคืนนั้นก็อดกินข้าว แล้วทีนี้เรื่องมันเริ่มแย่ลงๆมากกว่าเดิม
เพราะมันมีแต่เรื่องเดิมๆซ้ำๆที่แม่ผมชอบหาเรื่องด่าผม แล้วผมเถียงหรือพูดอะไรตอบคือผิด แต่เรื่องไหนผมไม่ผิดผมจำเป็นต้องพูดให้เขาฟัง ให้เขาเข้าใจผมบ้าง แต่ทีนี้ยิ่งพูดเหมือนแม่ยิ่งร้อน จับมีดได้ก็ปาใส่ผม แต่ดีที่ผมหลบทัน หลังจากนั้นทำแบบนี้แล้ว ด้วยความที่ผมยังไม่โตแต่ผมว่าความคิดผมก็ดีพอ ที่แม่ควรจะฟังบ้าง สรุปก็ไม่แม่ไม่ฟังอะไรเลย ทีนี้ก็จับอะไรได้ก็ไม่รู้ก็ฟาดที่หลังผมอย่างจัง ตอนนั้นก็ไม่ได้มองว่าเขาใช้อะไรทุบตีเรา เพราะวิ่งหนีแต่ไม่รู้จะหนีไปไหนก็ยอมหยุดให้เขาตีอีก เรื่องวันนั้นก็ผ่านไป ทีนี้ก็ผ่านมาเรื่อยๆก็เป็นแบบเดิม แต่แม่จะใช้ความรุนแรงเยอะขึ้นและมากขึ้น ตอนนี้ถ้าผมไม่ผิดผมก็จะเถียงแล้วแหละ แล้วมีอยู่วันนึง เรื่องมันก็เกิดจากที่แกบ่นๆแล้วผมก็บอกว่า ที่แม่พูดๆมาแม่เป็นอะไร ทำไมต้องด่าทำไมต้องแช่งด้วย แกก็บอกว่ากูอยากให้ตายไง ตายวันไหนกูจุดประทัด1000นัดเลย แล้วอย่าเอาศพเข้ามาในบ้านนะ ปล่อยให้นอนเป็นผีตายโ_งข้างถนนั้นแหละ หลังจากแกพูดผมก็พูดตามความรู้สึกของผมนั่นแหละ ก็ไม่ได้พูดไรมากมาย แต่สุดท้ายแม่ก็ไม่รู้เป็นไร แกพูดว่าไปตายไหนก็ไป จับเสื้อผ้าผม ที่นอนผม ให้พี่ช่วยหยิบช่วยโยนออกจากนอกบ้านก็คือโยนลงบนดินบนทรายเลย สุดท้ายก็ต้องนอนนอกบ้านคนเดียว ด้วยความเป็นเด็กแล้วอีกอย่างตอนนั้นบแถวบ้านก็ดูเหมือนจะบ้านนอกด้วยมันก็จะมีแต่ความมืด มีต้นไม้เยอะๆ กลัวก็กลัวนอนไปร้องไห้ไป สิ่งที่คิดคือแม่ใจร้ายกับผมได้ขนาดนี้เลยหรอ.. ผมก็นอนตั้งแต่2ทุ่มจนถึงเที่ยงคืนได้มั้ง สุดท้ายแล้วผมทนความกลัวไม่ไหว ผมก็ต้องทำใจเดินไปปลุกขอร้องให้เขาเปิดประตูให้ผมเข้าไป เพราะคือยังไงถ้าเราไม่ปลุกคือเขาปล่อยให้เรานอนถึงเช้าแน่นอน นี่คือเหตุการณ์​ที่ผมจำไม่ลืมเลย แล้วก็เรื่องเดิมๆเกิดขึ้นอีก แต่แม่จะเปลี่ยนมารุนแรง ถึงขั้น ใช้ขวานไล่ฟันหรือไล่ปาผมก็ไม่แน่ใจ เพราะวันนั้นเขาจับขวานได้เขาบอกจะฟัน ผมก็วิ่งหนีออกจากบ้านก็วิ่งออกไปร้องไห้ไป เขาก็วิ่งไล่ตามแล้วก็พูดขู่ตลอดที่วิ่งว่า หยุด ถ้าไม่หยุดกูจับติดกูฟันตายแน่ แล้วทีนี้ผมก็หยุดก็โดนแม่เขากระชากคอเสื้อ แล้วเหมือนเขาจะทุบหลังดังตุ๊บแล้วก็ด่าตลอดทาง ทั้งแช่งทั้งด่าสาระพัด ผมก็ทำไรไม่ได้ คิดแค่ว่านี่หรอแม่ผม ผมได้แค่ปลอบใจตัวเองตอนนั้นว่าอยากมีแม่บุญธรรม​ใจดีสักคนนึง ที่ดูแลผมได้ดีกว่านี้ ไม่ใช่ทำร้ายผมเหมือนหมาเหมือนหมู
ผมส่องกระจกมองตัวเองทุกครั้งว่าผมอาจจะไม่ได้มีดี แต่ผมก็รักเขามาก ผมอาจจะเถียงเขาเลยเป็นแบบนี้ แต่ที่ผมเถียงเพราะที่เขาพูดมันไม่ได้ส่งผลดีอะไรเลย แค่อยากอธิบาย แต่อย่างว่าแหละ เราอาจจะไม่ใช่ลูกเขาแท้ๆก็ได้ เพราะมันไม่มีเหตุผลมากกว่านี้แล้ว ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ยังโดนอยู่นะครับ แต่แค่ไม่แรงเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้ผมก็เหมือนคนอาศัย​บ้านเขาอยู่ เพราะความเป็นแม่ลูกมันแทบไม่มีแล้วครับ ตั้งแต่อายุ11จนถึงตอนนี้แม่นิสัยไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะครับแล้วมันมีแย่กว่านี้อีกผ่านมา10ปีเรื่องราวผมแทบจะแย่ทั้งชีวิต เพราะสิ่งที่ผมกลัวคือคนในครอบครัวทั้งนั้นที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ ทุกวันนี้ทุกอย่างดูมืดมนไปหมดความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นมันลบไม่ได้อยู่แล้ว มันยิ่งเกิดขึ้นมาอีกเรื่อยๆ ในเมื่อคนในครอบครัวเป็นแบบนี้ชีวิตผมก็คงไม่ต้องมีอะไรให้หวังอีกแล้วแหละ ผมอยากถามเพื่อนๆหน่อยครับถ้าเพื่อนๆเจอครอบครัวแบบนี้จะทำยังไงครับ