เราเข้าใจเค้านะ แต่ก็แอบเสียใจ ที่สุดท้ายทุกอย่างมันดีอยู่แล้ว มันก็ต้องจบลง เพราะคำว่า ติดที่เราอยู่คนละที่ ตอนแรกเราดีใจมากที่รู้ว่าบ้านเค้าอยู่ห่างเราแค่ขับรถไป1ชม เอง เค้าบอกเราว่าถ้าอยากมาเจอก็มาได้ แต่สุดท้ายเค้าทำงานอยู่ กทม.นานๆถึงจะกลับบ้าน เป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้นับไม่ถ้วน ที่เราเฟวแบบนี้ตลอดแพ้ระยะทางตลอด  จนเราไม่อยากเปิดใจให้ใครละ  เราไม่รู้เป็นอะไรกับระยะทางประจำ ใกล้ๆกันก็หาไม่เจอ ดันหาคนไกลๆเจอตลอด มันเลยทำให้เราไปต่อไม่ได้   สุดท้ายก็มานั่งเฟว
      เราเคยถามเค้าเรื่องนี้มีปัญหามั้ย เค้าเคยบอกเราว่าเค้าอยากมีแฟน อยู่จ.เดียวกันที่เดียวกัน พอได้ยินแบบนั้นความตั้งใจทั้งหมดของเรา ความหวังของเราคือจบเลย เราไปต่อไม่ได้เลยทุกอย่างคือเหมือนก้าวขาไม่ออก มันไม่รู้ว่าเราจะก้าวต่อไปทำไมเมื่อเค้าพูดแบบนี้แล้ว เราเลยได้แต่ต้องยอมรับมัน และรู้สึกไม่อยากถอยก็ต้องถอย ถึงแม้เราจะกำลังจะสอบบรรจุ และลงจังหวัดก็ตามแต่ก็ไม่รู้จะได้เจอกันมั้ย เราเลยไม่กล้าบอกเค้าเรื่องนี้ และไม่กล้าที่จะคุยกับเค้าต่อ เราควรถอยออกมาถูกแล้วใช่มั้ยคะ