คือเราเครียดเรื่องที่บ้านมาก อยู่รร.เราเป็นคนที่ครูทุกคนจะจำเราในภาพที่ชอบหัวเราะ เราอยู่รร.มีความสุข พอ
กลับบ้านมา เราก็จะเก็บตัวขึ้นห้องมาอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอหน้าพ่อเเม่พี่น้อง เราเป็นเเบบนี้มา2-3ปี เเต่ช่วงหลังๆเราจะหนักหน่อย ชอบออกนอกบ้านไปทำกิจกรรมเช่น เเข่งเต้น ลงเเข่งกีฬา เเต่คนที่บ้านเราก็ไม่ค่อยสนับสนุนเเถมด่าบอกเราติดเพื่อน ใจเเตกเเอบมีเเฟน ทั้งที่เราก็ไม่เคยมีเเฟน พ่อชอบให้เราไปทำงาน จนเราไม่มีเวลาชีวิต จันทร์-ศุกร์เราเรียน เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำงาน จนเรื่องการบ้าน เรื่องการสอบเข้าที่อื่นของเราที่เราวางไว้ เราไม่มีเวลาได้อ่านได้ทำเลย เรากลายเป็นคนเกลียดกลัวพ่อตัวเอง เค้าชอบทำเสียง เห้อๆๆตลอด เราได้ยินเเล้วเราอยากจะกรี้ดออกมา บางคนได้ยินคงไม่รู้สึกอะไรเเต่เราที่ต้องทนฟังเสียงเเบบนี้มานาน มันไม่เฉยๆเลยอะไรไม่ถูกใจเค้า เค้าก็จะชอบตะโกนเสียงดัง ซึ่งเราก็ไม่ชอบอีกเเล้ว เค้าทำเหมือนคลอดเราออกมาเเล้ว เเล้วเราเหมือนผิดที่ดันเกิดมา บางทีก็คิดว่าเค้าพร้อมเลี้ยงเราจริงๆไหม เราทะเลาะกับพ่อบ่อยขึ้น เราเป็นคนขี้กลัวมากๆไม่กล้าทำอะไร ชอบให้มีคนอยู่ช่วยตลอดเรากลัวมาก เราชอบคิดเเต่ไม่เคยที่จะพูดซึ่งที่คิดออกมาได้เลย เราเก็บอะไรไว้ที่ตัวเองมา2-3ปี เราเคยผูกคต. มา2-3ครั้ง เราเคยเเขวนไว้กับฝักบัว เเต่ฝักบัวมันหักออกมาก่อน เราเคยเล่าให้พี่ฟัง ตอนเราเล่าเราไปสะอื้นไปเราไม่รู้เรากล้าเราได้ไง เเต่ตั้งเเต่นั้นพี่เราเค้าก็รู้อะไรเกี่ยวกับเราเยอะขึ้น จริงๆเราก็ไม่ชอบพี่ พี่เราเเซะด่าเก่งกว่าพ่อ เเค่พี่เราจะมีเหตุผลกว่า เเต่ก็เเอบคล้ายพ่อนิดๆ ช่วงนี้เราร้องไห้บ่อยมาก เราร้องไห้บ้าคลั่งมาก เราเริ่มต่อยกำเเพงเมื่อ2-3ปีก่อน เเล้วก็โน้ตคุยกับตัวเองไม่กล้าคุยกับใคร เราเคยจะคุยกับคนอื่นเรื่องนี้อยากปรึกษา เเต่เเค่เราเล่าไปนิดเดียวก็รู้เลยว่า เล่าไปก็จะมีเเต่คนสงสารไม่ก็ไม่เข้าใจเราเเล้วเค้าก็ดูไม่อินกับที่เราเล่า เราเลยเริ่มเขียนระบายไว้ในโน้ตทำเเบบนี้มานาน เรารู้สึกอยู่ตัวคนเดียว รู้สึกโดนทิ้งท่ามกลางปัญหา เรารู้ว่าคนรอบตัวเราเยอะมาก เเต่ก็ยังรัสึกว่าเราไม่มีใครเลย ไม่มีใครช่วยเราได้ กลัวเล่าไปเเล้วทุกคนคงคิดว่าเเบบเรื่องเเค่นี้เอง เราก็เข้าใจว่าปัญหาเค้าหนัก เเต่เเค่เราอ่อนเเอกว่า เราอยากเข็มเเข็งมาก เเต่ทำไม่ได้ เราได้เเต่ทำร้ายตัวเอง เราชอบต่อยกำเเพง กีดเเขน เราทำไปเพราะอะไรก็ไม่เเน่ใจ เเต่ทุกครั้งที่ทำเราทั้งโกรธ ทั้งเศร้า บางทีก็โทษตัวเอง บางทีเราก็อยากให้เค้าเห็นเเผลเรา ว่าถึงเราจะอายุเเค่นี้เเต่เราก็มีความทุกข์ไม่เเพ้เค้า เค้าชอบบอกว่าเราไม่รู้อะไรเลยเเต่ก็ไม่มีใครเห็นเเผล เห็นอะไรสนใจ นอกจากด่าเราที่เราเเอบไปเก็บตัว เราชอบขึ้นดาดฟ้าเกือบทุกวัน ไปนั่งร้องไห้จนกว่าตัวเองจะหายเศร้า เอาจริงๆเรามองไม่เห็นอนาคตตัวเองเลย เราคิดหลายครั้งมากว่าหรือเราควรหยุดเเค่นี้ เราคงมีความสุขเเบบจริงๆไม่ได้หรอก
เราอิจฉาเพื่อนคนอื่น จริงๆเราไม่รู้หรอกพ่อเเม่เพื่อนๆเวลาอยู่บ้านเป็นไง เเต่ตอนที่เราเจอ พ่อเเม่เพื่อนเราเค้าคุยกับเพื่อนเราดูตลกยิ้มเเย้มเล่นมุข เราก็มองตัวเองที่พึ่งทะเลาะกับพ่อมา เราอยากจะร้องไห้อีกจริงๆ พ่อเเม่เพื่อนเค้าสนับสนุนลูกๆเค้าให้ทำตามสิ่งที่ชอบ เเต่เรากลับโดนด่าว่าติดเพื่อน หาว่ามีเเฟน เค้าเอาเเต่จับผิด เราแค่ไฮเปอร์ ชอบหาอะไรทำตลอดเรารู้สึกการที่เราอยากอยู่ต่อต้องหาเเพชั่นในชีวิตไปเรื่อยๆ เเต่พอพ่อเรามาหยุดสิ่งที่อยากทำ เราไม่รู้เลยว่าเราจะทำยังไงต่อตันไปหมด เราชอบเเอบได้ยินพ่อคุยกับพี่บ้างญาติบ้าง เป็นฟิลด่าเรา เพราะเค้าคิดว่าเราไม่ได้อยู่เเถวนั้น ที่ผ่านมาส่วนใหญ่เราได้ยินตลอด เราก็เเอบยืนฟังร้องไห้ตลอดเมื่อกี้เราได้ยินพ่อโทรหาญาติ บอกอยากใ้ห้เราเข้ารร.นี้เพราะเค้าเข้มงวดดี เค้าบอกญาติว่าเราติดเพื่อน เรามีเเพลนอยู่เเล้ว ว่าอยากเขาห้องกิฟรร.นึง เราไม่ได้เป็นคนเรียนเเย่ขนาดนั้น เเต่เค้าจะบังคับให้เราเรียนรร.นั้น เพราะค่าเทอมถูก เพราะกลัวเราใจเเตก ทำไม่ก่อนเข้าจะพูดไม่เคยคิดถึงความรู้สึกเราเลย ทุกครั้งที่เราพยายามฮิลตัวเอง เค้าก็ทำลายสิ่งที่เราฮิลมาตลอด เราจะทำยังไงกับสิ่งที่เราเจอ เราจะทนต่อไปได้ขนาดนั้นนะ เราไม่รู้จะตุยกับใครเลย ไม่รู้จะมีใครเข้าใจเราไหม //เราอาจจะพิมยาว เราเป็นคนที่ได้เเต่คิด ถ่ายทอดอะไรให้คนอินตามไม่ค่อยได้ เเต่ได้โปรดอย่าบอกว่าปัญหาที่เราเจอมันเล็กน้อยเลย สำหรับเราทั้งได้เจอคำนี้ก็หนักมาก เเถมเราเป็นคนไม่ได้เข็มเเข็งเลย พยายามจะเเข็งเเรงตลอด
เครียดหลายๆเรื่องจนทำร้ายตัวเองทำยังไงดี
กลับบ้านมา เราก็จะเก็บตัวขึ้นห้องมาอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอหน้าพ่อเเม่พี่น้อง เราเป็นเเบบนี้มา2-3ปี เเต่ช่วงหลังๆเราจะหนักหน่อย ชอบออกนอกบ้านไปทำกิจกรรมเช่น เเข่งเต้น ลงเเข่งกีฬา เเต่คนที่บ้านเราก็ไม่ค่อยสนับสนุนเเถมด่าบอกเราติดเพื่อน ใจเเตกเเอบมีเเฟน ทั้งที่เราก็ไม่เคยมีเเฟน พ่อชอบให้เราไปทำงาน จนเราไม่มีเวลาชีวิต จันทร์-ศุกร์เราเรียน เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำงาน จนเรื่องการบ้าน เรื่องการสอบเข้าที่อื่นของเราที่เราวางไว้ เราไม่มีเวลาได้อ่านได้ทำเลย เรากลายเป็นคนเกลียดกลัวพ่อตัวเอง เค้าชอบทำเสียง เห้อๆๆตลอด เราได้ยินเเล้วเราอยากจะกรี้ดออกมา บางคนได้ยินคงไม่รู้สึกอะไรเเต่เราที่ต้องทนฟังเสียงเเบบนี้มานาน มันไม่เฉยๆเลยอะไรไม่ถูกใจเค้า เค้าก็จะชอบตะโกนเสียงดัง ซึ่งเราก็ไม่ชอบอีกเเล้ว เค้าทำเหมือนคลอดเราออกมาเเล้ว เเล้วเราเหมือนผิดที่ดันเกิดมา บางทีก็คิดว่าเค้าพร้อมเลี้ยงเราจริงๆไหม เราทะเลาะกับพ่อบ่อยขึ้น เราเป็นคนขี้กลัวมากๆไม่กล้าทำอะไร ชอบให้มีคนอยู่ช่วยตลอดเรากลัวมาก เราชอบคิดเเต่ไม่เคยที่จะพูดซึ่งที่คิดออกมาได้เลย เราเก็บอะไรไว้ที่ตัวเองมา2-3ปี เราเคยผูกคต. มา2-3ครั้ง เราเคยเเขวนไว้กับฝักบัว เเต่ฝักบัวมันหักออกมาก่อน เราเคยเล่าให้พี่ฟัง ตอนเราเล่าเราไปสะอื้นไปเราไม่รู้เรากล้าเราได้ไง เเต่ตั้งเเต่นั้นพี่เราเค้าก็รู้อะไรเกี่ยวกับเราเยอะขึ้น จริงๆเราก็ไม่ชอบพี่ พี่เราเเซะด่าเก่งกว่าพ่อ เเค่พี่เราจะมีเหตุผลกว่า เเต่ก็เเอบคล้ายพ่อนิดๆ ช่วงนี้เราร้องไห้บ่อยมาก เราร้องไห้บ้าคลั่งมาก เราเริ่มต่อยกำเเพงเมื่อ2-3ปีก่อน เเล้วก็โน้ตคุยกับตัวเองไม่กล้าคุยกับใคร เราเคยจะคุยกับคนอื่นเรื่องนี้อยากปรึกษา เเต่เเค่เราเล่าไปนิดเดียวก็รู้เลยว่า เล่าไปก็จะมีเเต่คนสงสารไม่ก็ไม่เข้าใจเราเเล้วเค้าก็ดูไม่อินกับที่เราเล่า เราเลยเริ่มเขียนระบายไว้ในโน้ตทำเเบบนี้มานาน เรารู้สึกอยู่ตัวคนเดียว รู้สึกโดนทิ้งท่ามกลางปัญหา เรารู้ว่าคนรอบตัวเราเยอะมาก เเต่ก็ยังรัสึกว่าเราไม่มีใครเลย ไม่มีใครช่วยเราได้ กลัวเล่าไปเเล้วทุกคนคงคิดว่าเเบบเรื่องเเค่นี้เอง เราก็เข้าใจว่าปัญหาเค้าหนัก เเต่เเค่เราอ่อนเเอกว่า เราอยากเข็มเเข็งมาก เเต่ทำไม่ได้ เราได้เเต่ทำร้ายตัวเอง เราชอบต่อยกำเเพง กีดเเขน เราทำไปเพราะอะไรก็ไม่เเน่ใจ เเต่ทุกครั้งที่ทำเราทั้งโกรธ ทั้งเศร้า บางทีก็โทษตัวเอง บางทีเราก็อยากให้เค้าเห็นเเผลเรา ว่าถึงเราจะอายุเเค่นี้เเต่เราก็มีความทุกข์ไม่เเพ้เค้า เค้าชอบบอกว่าเราไม่รู้อะไรเลยเเต่ก็ไม่มีใครเห็นเเผล เห็นอะไรสนใจ นอกจากด่าเราที่เราเเอบไปเก็บตัว เราชอบขึ้นดาดฟ้าเกือบทุกวัน ไปนั่งร้องไห้จนกว่าตัวเองจะหายเศร้า เอาจริงๆเรามองไม่เห็นอนาคตตัวเองเลย เราคิดหลายครั้งมากว่าหรือเราควรหยุดเเค่นี้ เราคงมีความสุขเเบบจริงๆไม่ได้หรอก
เราอิจฉาเพื่อนคนอื่น จริงๆเราไม่รู้หรอกพ่อเเม่เพื่อนๆเวลาอยู่บ้านเป็นไง เเต่ตอนที่เราเจอ พ่อเเม่เพื่อนเราเค้าคุยกับเพื่อนเราดูตลกยิ้มเเย้มเล่นมุข เราก็มองตัวเองที่พึ่งทะเลาะกับพ่อมา เราอยากจะร้องไห้อีกจริงๆ พ่อเเม่เพื่อนเค้าสนับสนุนลูกๆเค้าให้ทำตามสิ่งที่ชอบ เเต่เรากลับโดนด่าว่าติดเพื่อน หาว่ามีเเฟน เค้าเอาเเต่จับผิด เราแค่ไฮเปอร์ ชอบหาอะไรทำตลอดเรารู้สึกการที่เราอยากอยู่ต่อต้องหาเเพชั่นในชีวิตไปเรื่อยๆ เเต่พอพ่อเรามาหยุดสิ่งที่อยากทำ เราไม่รู้เลยว่าเราจะทำยังไงต่อตันไปหมด เราชอบเเอบได้ยินพ่อคุยกับพี่บ้างญาติบ้าง เป็นฟิลด่าเรา เพราะเค้าคิดว่าเราไม่ได้อยู่เเถวนั้น ที่ผ่านมาส่วนใหญ่เราได้ยินตลอด เราก็เเอบยืนฟังร้องไห้ตลอดเมื่อกี้เราได้ยินพ่อโทรหาญาติ บอกอยากใ้ห้เราเข้ารร.นี้เพราะเค้าเข้มงวดดี เค้าบอกญาติว่าเราติดเพื่อน เรามีเเพลนอยู่เเล้ว ว่าอยากเขาห้องกิฟรร.นึง เราไม่ได้เป็นคนเรียนเเย่ขนาดนั้น เเต่เค้าจะบังคับให้เราเรียนรร.นั้น เพราะค่าเทอมถูก เพราะกลัวเราใจเเตก ทำไม่ก่อนเข้าจะพูดไม่เคยคิดถึงความรู้สึกเราเลย ทุกครั้งที่เราพยายามฮิลตัวเอง เค้าก็ทำลายสิ่งที่เราฮิลมาตลอด เราจะทำยังไงกับสิ่งที่เราเจอ เราจะทนต่อไปได้ขนาดนั้นนะ เราไม่รู้จะตุยกับใครเลย ไม่รู้จะมีใครเข้าใจเราไหม //เราอาจจะพิมยาว เราเป็นคนที่ได้เเต่คิด ถ่ายทอดอะไรให้คนอินตามไม่ค่อยได้ เเต่ได้โปรดอย่าบอกว่าปัญหาที่เราเจอมันเล็กน้อยเลย สำหรับเราทั้งได้เจอคำนี้ก็หนักมาก เเถมเราเป็นคนไม่ได้เข็มเเข็งเลย พยายามจะเเข็งเเรงตลอด