คือเรื่องมีอยู่ว่า ตอนเด็กหนูโดนลวนลามบ่อยมากเกือบๆ10ครั้งได้เลย(ไม่เคยโดนข่มขืน)แต่ตอนนั้นอายุแค่3-4ขวบ คนที่ทำอนาจารหนูเค้าเป็นญาติห่างๆฝั่งพ่ออายุประมาณ20กว่าๆมั้งคะ หนูโดนแบบนี้เรื่อยๆ(ขออนุญาตไม่เล่าว่าเค้าทำอะไร)จนญาติคนนี้มีแฟนแล้วก็แต่งงานกันหนูถึงหลุดพ้นมาได้ ต่อมาประมาณปี2020หนูก็โดนอนาจารอีกครั้งจากคนที่ไว้ใจมากๆและหนูรักเค้ามากๆเค้าคือลูกพี่ลูกน้องหนู หนูรักเค้าเหมือนพี่ชายแท้ๆในตอนนั้นหนูอายุ8-9ขวบเค้าอายุ15-16(จำไม่ค่อยได้แล้วค่ะ)เรื่องมันเริ่มจากคือนึงมีฟ้าร้องฝนตกหนัก ด้วยความที่อยู่ชนบทอะค่ะย่าชอบบอกว่าอย่าเล่นทรศ.ตอนฟ้าร้อง แต่ตอนนั้นหนูนอนแยกห้องกับย่าค่ะก็เลยแอบเล่นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ล็อคประตูห้องนะคะ สักพักหนูได้ยินเสียงเปิดกระตูหนูรีบแกล้งหลับเพราะนึกว่าย่าเข้ามาดู เค้าถ่ายรูปแบล็คเมลหนูได้ยินเสียงกล้องชัดเจนมาก เลยลืมตามาดูสรุปคือคนที่เข้ามาไม่ย่าแต่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พอเห็นหนูลืมตาเค้าก็บอกว่าจะมายืมของแล้วเค้าก็รีบออกไปเลย ความรักความไว้ใจที่มีให้ก็หายไปหมด ความทรงจำดีๆไม่เคยหลงเหลือในสมองหนูเลยจริงๆ  แล้วไม่รู้เลยด้วยว่าเค้าทำแบบนี้กับเราไปกี่ครั้งแล้ว หลังจากนั้นเวลาหนูนอนหนูก็ล็อคประตูปิดหน้าตาแบบแน่นหนามากๆไม่เคยมีใครเข้าห้องหนูได้เลยถ้าไม่ได้รับอนุญาติหนูเป็นสึมเศร้าเก็บตัวตั้งแต่นั้นมา ไม่เคยออกจากห้องเลยถ้าไม่หิวข้าวหรืออยากเข้าห้องน้ำ ถึงแม้จะหิวแค่ไหนถ้ามีคนอยู่หนูก็จะไม่ออกไป มันฝังใจมากๆทั้งๆที่หนูลืมเรื่องเมื่อตอน4ขวบไปแล้วแต่เค้ากลับมาทำให้หนูจำมันได้ หนูเอาเรื่องพวกนี้ออกจากหัวไม่ได้ หนูจะฆตต.หลายรอบแล้วแต่ไม่สำเร็จเพราะจะผูกคอก้ไม่ได้เดี่ยวมีคนมาเห็นอีก จะกรี้ดแขนก็กลัวเจ็บแถมเคยลองทำแล้วครั้งนึงแต่ไม่ตายกรี้ดไม่โดนเส้นเลือด คิดสั้นมาตลอดแต่ไม่กล้าทำสักอย่าง(และด้วยความที่อนูอยู่ชนบทอะคะมันไม่มีแม่น้ำลึกๆให้หนูโดดหรอก)ก็ใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆแบบนั้นมาเรื่อยๆอะคะถึงจะโดนด่าโดนบ่นจากคนรอบข้างหนูก็ไม่เคยสนใจ เพราะหนูรู้สึกไม่ปลอดภัย 2ปีต่อมาหนูทนไม่ไหวแล้วจริงๆหนูจุกอกไปหมดกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไหนจะเรื่องที่รร.ปัญหาครอบความรุนแรงในครอบครัว ปัญหาเยอะแยะไปหมดแต่หนูก็ไม่เคยบอกพ่อแม่เลย(พ่อแม่ทำงานที่กทม.)ครั้งนี้ตัดสินใจเล่าเรื่องลูกพี่ลูกน้องให้แม่ฟัง แม่ก็พยายามปลอบซื้อขนมของเล่นของที่อยากได้ส่งมาให้ตลอดทั้งๆที่ที่บ้านก็ไม่ได้รวย หนูรู้สึกดีขึ้นมานิดนึง แต่ก็ยังนอนร้องไห้ทุกคืน หนูลองรักษาด้วยตัวเองลองทำอะไรใหม่ๆ ออกไปเล่นกับเพื่อนนอกบ้าน เล่นเกมดูหนังฟังเพลง ก็ไม่มีอะไรทำให้หนูดีขึ้น หนูพยายามที่สุดแล้ว จนปัจจุบันหนูยังคิดสั้นตลอดเวลา แต่หนูก็ยังไม่อยากตายหรอกหนูอายุแค่13คิดสะว่าอนาคตข้างหน้ายังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ หนูเหนื่อยมากจริงๆหนูระบายกับใครไม่ได้ ไม่รู้ต้องทำยังไงให้ตัวเองหลุดจากความทรงจำตรงนั้น แล้วยิ่งได้ยินข่าวของp.diddyแล้วยิ่งจิตตก แน่นอกไปหมด เหนื่อยกับความรู้สึกนี้มากๆอยากหนีไปให้พ้น ทำไม่เรื่องนี้ต้องมาเกิดกับเด้กแบบเราด้วย เราไม่อยากตายเลยแต่ไม่อยากติดกับความรู้สึกแบบนี้ไปตลอด หลายครั้งที่หนูลืมมันไปแล้วแต่มันก็มีบางอย่างทำให้หนูจำมันไก้อีก หนูเหนื่อยมากจริงๆ หนูหาทางออกไม่ได้ หนูแค่ต้องการกอดใครสักคน ใครสักคนที่กอดหนูด้วยความเข้าใจ ไม่มีใครเชื่อหนูเลยว่าหนูเป็นผู้ถูกกระทำ ทุกคนคิดว่าหนูเป็นเด็กคิดว่าหนูไส้ร้าย ไม่มีใครเข้าใจหนู