เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ลูกหมาที่ผมรู้สึกผูกพันธ์กับมันมากได้จากผมไปเพราะถูกรถจากถนน ทับน่าจะตรงหน้าอก
มันทำใจยากมากเลยครับ
คือเรื่องมันเริ่มตอนประมาณ 5-7 โมงเช้า ลูกหมาตัวนี้ก็จะมาแทะ กัดผมทุกเช้า แล้วผมก็จะตื่น โดยปกติ พอผมทำอะไรเสร็จประมาณ 7-8โมง ผมก็ไปเล่นกับมัน ด้วยความที่ว่าบ้านผมไม่ได้อยู่ในตัวเมืองแบบเมืองจ๊าเลยอะครับ ก็จะเลี้ยงหมาไว้นอกบ้าน ซึ่งลูกหมาตัวนี้มันซนมาก ชอบวิ่งไปแถวถนนบ่อยๆ มันเลยทำให้คนในบ้านกลัวว่าน้องจะถูกรถคาบไปกิน เลยต้องเอามันเข้ามาในบ้าน ตอนที่ไม่มีใครดูแลมัน ซึงวันนั้นก็เป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่ผมได้ไปนอนเล่นโทรศัพท์จนลืมดูมัน เพราะผมเห็นพ่อผมเรียกมันให้ตามไปด้วย เลยไม่ได้ดูมัน แต่พอผมเล่นโทรศัพท์ได้แปปเดียว แปปเดียวจริงๆ ไม่ถึง5นาที ผมก็ได้ยินเสียงคนข้างบ้านตะโกนเสียงดังว่า หมา หมา ตอนนั้นผมใจคอไม่ดีเลย หวังว่าจะไม่ใช่แบบที่ผมคิด ซึ่งพอผมออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เห็นคือ ลูกหมาของผม กำลังนอนอยู่ใต้ท้องรถ ไม่เชิงว่าท้องรถ คือมันอยู่ระหว่างกลางของล้อหน้า และหลัง ไม่รู้จะอธิบายยังไง พอผมเห็นผมตกใจมาก รีบวิ่งไปดูมัน เพราะตอนนั้นในบ้านมีแค่ผม และพี่สาวที่กำลังอาบนํ้าอยู่ พอผมวิ่งไปดู ผมแทบจะร้อง ภาพตรงหน้าคือลูกหมาที่ผมรัก กำลังนอนเลือดค่อยๆไหลออกจากปาก มีเลือนที่หูด้วย พอคนขับเห็นผมวิ่งไปอุ้มลูกหมาที่อยู่ใต้ท้องรถ เข้าพูดกับผมว่า "พี่ขอโทษนะน้อง" แล้วเขาก็ขับรถออกไปเลย ไม่มีการลงมาจากรถ หรืออะไรที่ดูเป็นห่วงหมาเลย ด้วยความตกใจ ผมเลยไม่ได้สังเกตุหน้า หรือป้ายทะเบียนรถ จำได้แค่เป็นรถกระบะ จำไม่ได้ว่ากี่ประตู แต่เป็นสีดำ พอเขาจากไป ผมก็รีบเอาหมาเข้ามาในบ้าน คือผมมั่นใจมากว่าน้องถูกทับตรงหน้าอก เพราะตอนอุ้มมานอนตะแคงไว้ในบ้าน หน้าออกน้องดูแบนกว่าปกติ จากนั้นผมก็เรียกพี่ที่กำลังอาบนํ้าอยู่ และพ่อที่อยู่ในสวนด้วยความตกใจ ผมทำได้แค่กดหน้าอกหมาขึ้นลงเหมือนปั้มหัวใจ ด้วยความหวังว่าน้องจะยังมีโอกาสรอด แต่แน่นอนว่านี่โลกความจริง ไม่ใช่การ์ตูน น้องค่อยๆจากไปต่อหน้าผม โดยที่ผมทำได้แค่เขย่าตัวน้อง และเรียกน้อง
จะนอนแต่ก็นอนไม่หลับ ภาพน้องที่กำลังจากผมไปอย่างช้าๆ มันทำให้ผมหลับไม่ลง วันนี้ตื่นเช้ามาก็ไม่มีหมาคอยมางับหัวตอนเช้า ไม่มีหมาคอยวิ่งไล่งับขาคนในบ้านตอนเดินไปเดินมา ไม่มีหมาคอยนอนเป็นเพื่อน ไม่มีหมาคอยกินขนมของผม ไม่มีหมาคอยกวนตอนกำลังนอน ไม่มีหมาคอยกวนตอนกำลังนั่งแกว่งขา ไม่มีหมาคอยรับ-ส่งก่อนไปโรงเรียน ไม่มีหมาที่จะคอยอยู่กับผมจนจบเทอม2 และเป็นการจบม.3
ปีนี้ผมเสียหมาไป3ตัว 1.ถูกวางยา 2.จากไปตามธรรมชาติ และนี่คือตัวที่3 ผมก็รู้ว่ามันเป็นอาการปกติ ที่หมาพึ่งตายไป แล้วจะทำตัวปกติได้ยาก แต่ผมแค่อยากได้วิธีลืมเรื่องนั้นให้เร็วที่สุด เพราะพอผมนึกถึงตอนนั้น มันยิ่งทำให้ผมไม่อยากทำอะไรเลย นึกถึงมันก็จะร้องให้ มีแค่ผมคนเดียวในบ้าน ที่เห็นตอนมันยังอยู่และค่อยๆจากไป มันเลยกลายเป็นภาพฝังใจ ตอนนอน ผมคิดแต่ว่า ตอนโดนโดนท่าไหน น้องเจ็บไหม ทรมานมากไหม ถ้าน้องยังอยู่จะเป็นยังไง ถ้าผมดูน้องไว้คงไม่เป็นแบบนี้ เรื่องพวกนี้มันวนอยู่ในหัวผมตลอดเวลาเลย เอาง่ายๆเลย ผมแค่อยากได้วิธีลบความคิดเรื่องนั้นทั้งหมดเลย อยากจะจำไว้แค่หน้าของน้อง
ลูกหมาถูกรถทับ เสียชีวิต แล้วยังไม่สามารถลืมเขาได้
มันทำใจยากมากเลยครับ
คือเรื่องมันเริ่มตอนประมาณ 5-7 โมงเช้า ลูกหมาตัวนี้ก็จะมาแทะ กัดผมทุกเช้า แล้วผมก็จะตื่น โดยปกติ พอผมทำอะไรเสร็จประมาณ 7-8โมง ผมก็ไปเล่นกับมัน ด้วยความที่ว่าบ้านผมไม่ได้อยู่ในตัวเมืองแบบเมืองจ๊าเลยอะครับ ก็จะเลี้ยงหมาไว้นอกบ้าน ซึ่งลูกหมาตัวนี้มันซนมาก ชอบวิ่งไปแถวถนนบ่อยๆ มันเลยทำให้คนในบ้านกลัวว่าน้องจะถูกรถคาบไปกิน เลยต้องเอามันเข้ามาในบ้าน ตอนที่ไม่มีใครดูแลมัน ซึงวันนั้นก็เป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่ผมได้ไปนอนเล่นโทรศัพท์จนลืมดูมัน เพราะผมเห็นพ่อผมเรียกมันให้ตามไปด้วย เลยไม่ได้ดูมัน แต่พอผมเล่นโทรศัพท์ได้แปปเดียว แปปเดียวจริงๆ ไม่ถึง5นาที ผมก็ได้ยินเสียงคนข้างบ้านตะโกนเสียงดังว่า หมา หมา ตอนนั้นผมใจคอไม่ดีเลย หวังว่าจะไม่ใช่แบบที่ผมคิด ซึ่งพอผมออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เห็นคือ ลูกหมาของผม กำลังนอนอยู่ใต้ท้องรถ ไม่เชิงว่าท้องรถ คือมันอยู่ระหว่างกลางของล้อหน้า และหลัง ไม่รู้จะอธิบายยังไง พอผมเห็นผมตกใจมาก รีบวิ่งไปดูมัน เพราะตอนนั้นในบ้านมีแค่ผม และพี่สาวที่กำลังอาบนํ้าอยู่ พอผมวิ่งไปดู ผมแทบจะร้อง ภาพตรงหน้าคือลูกหมาที่ผมรัก กำลังนอนเลือดค่อยๆไหลออกจากปาก มีเลือนที่หูด้วย พอคนขับเห็นผมวิ่งไปอุ้มลูกหมาที่อยู่ใต้ท้องรถ เข้าพูดกับผมว่า "พี่ขอโทษนะน้อง" แล้วเขาก็ขับรถออกไปเลย ไม่มีการลงมาจากรถ หรืออะไรที่ดูเป็นห่วงหมาเลย ด้วยความตกใจ ผมเลยไม่ได้สังเกตุหน้า หรือป้ายทะเบียนรถ จำได้แค่เป็นรถกระบะ จำไม่ได้ว่ากี่ประตู แต่เป็นสีดำ พอเขาจากไป ผมก็รีบเอาหมาเข้ามาในบ้าน คือผมมั่นใจมากว่าน้องถูกทับตรงหน้าอก เพราะตอนอุ้มมานอนตะแคงไว้ในบ้าน หน้าออกน้องดูแบนกว่าปกติ จากนั้นผมก็เรียกพี่ที่กำลังอาบนํ้าอยู่ และพ่อที่อยู่ในสวนด้วยความตกใจ ผมทำได้แค่กดหน้าอกหมาขึ้นลงเหมือนปั้มหัวใจ ด้วยความหวังว่าน้องจะยังมีโอกาสรอด แต่แน่นอนว่านี่โลกความจริง ไม่ใช่การ์ตูน น้องค่อยๆจากไปต่อหน้าผม โดยที่ผมทำได้แค่เขย่าตัวน้อง และเรียกน้อง
จะนอนแต่ก็นอนไม่หลับ ภาพน้องที่กำลังจากผมไปอย่างช้าๆ มันทำให้ผมหลับไม่ลง วันนี้ตื่นเช้ามาก็ไม่มีหมาคอยมางับหัวตอนเช้า ไม่มีหมาคอยวิ่งไล่งับขาคนในบ้านตอนเดินไปเดินมา ไม่มีหมาคอยนอนเป็นเพื่อน ไม่มีหมาคอยกินขนมของผม ไม่มีหมาคอยกวนตอนกำลังนอน ไม่มีหมาคอยกวนตอนกำลังนั่งแกว่งขา ไม่มีหมาคอยรับ-ส่งก่อนไปโรงเรียน ไม่มีหมาที่จะคอยอยู่กับผมจนจบเทอม2 และเป็นการจบม.3
ปีนี้ผมเสียหมาไป3ตัว 1.ถูกวางยา 2.จากไปตามธรรมชาติ และนี่คือตัวที่3 ผมก็รู้ว่ามันเป็นอาการปกติ ที่หมาพึ่งตายไป แล้วจะทำตัวปกติได้ยาก แต่ผมแค่อยากได้วิธีลืมเรื่องนั้นให้เร็วที่สุด เพราะพอผมนึกถึงตอนนั้น มันยิ่งทำให้ผมไม่อยากทำอะไรเลย นึกถึงมันก็จะร้องให้ มีแค่ผมคนเดียวในบ้าน ที่เห็นตอนมันยังอยู่และค่อยๆจากไป มันเลยกลายเป็นภาพฝังใจ ตอนนอน ผมคิดแต่ว่า ตอนโดนโดนท่าไหน น้องเจ็บไหม ทรมานมากไหม ถ้าน้องยังอยู่จะเป็นยังไง ถ้าผมดูน้องไว้คงไม่เป็นแบบนี้ เรื่องพวกนี้มันวนอยู่ในหัวผมตลอดเวลาเลย เอาง่ายๆเลย ผมแค่อยากได้วิธีลบความคิดเรื่องนั้นทั้งหมดเลย อยากจะจำไว้แค่หน้าของน้อง