ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
เราเลี้ยงแมวเพศผู้ สีส้ม อายุ 1 ขวบ 4 วัน พันธุ์ไทยแท้ เลี้ยงมาตั้งแต่ตอนที่แม่เขาตั้งท้องและคลอดออกมา เฝ้าดูแลตลอดไม่ห่าง มีเหตุการณ์หนึ่งที่เขาเกือบจะตายเพราะเป็นหัดแมว แต้เรายื้อชีวิตเขาได้โดยการพาไปหาหมอจนหาย และฉีดวัคซีนรวม และถัดมาเขาโดนรถยนต์เฉี่ยวจนเลือดออกในช่องปอดแต่ยังรอดมาได้จนเราใจหายนึกว่าเขาจะไม่อยู่กับเราแล้ว ขอย้ำนิดนึงนะคะว่าเราเลี้ยงแบบระบบเปิดบวกกับบ้านติดถนนที่มีรถผ่านไปมาพอสมควร ก่อนที่ยังไม่โดนรถยนต์เฉี่ยวเขามักจะชอบข้ามถนนไปเล่นอีกฝั่งเสมอ แต่พอมีเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองตกใจ เขาก็ไม่ค่อยกล้าข้ามไปอีกฝั่งเลยเพราะกลัวรถ และหลังจากผ่านเรื่องพวกนั้นไปนานหลายเดือน เขาก็กลับมาข้ามถนนอีกแล้ว ส่วนเราก็มีหน้าที่คอยระวังและไปอุ้มเขากลับมาและบอกเสมอว่าอย่าข้าม รถมันเยอะ อันตราย เราบอกเขาด้วยความเป็นห่วงเสมอ อาจจะมีตีบ้างเล็กน้อย
จนช่วงเย็นที่ผ่านมาของวันนี้เรานั่งอยู่หน้าบ้านและเขาวิ่งข้ามถนนไปเพราะเสียงของนกที่บินมาเกาะหลังคาบ้านของอีกฝั่ง เรารู้ว่าเขาข้ามไปอีกฝั่งแล้วในขณะที่ถนนโล่ง ยอมรับว่าเรามองเขาตอนข้ามไปแล้วและก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อเพื่อที่จะสั่งของ มีจังหวะหนึ่งที่ละสายตาไปมองเขาที่กำลังรอข้ามมา และเราตะโกนบอกให้เขารอ จะเดินไปอุ้มกลับมา ระหว่างนั้นมันมีรถมอเตอร์ไซค์ขี่ผ่านแบบไม่เร็วมากนัก และเขาก็วิ่งตัดหน้ารถจนตัวเองถูกเหยียบเต็มๆ วินาทีนั้นเราตกใจเมื่อเห็นเขาวิ่งหนีเข้าซอกข้างบ้านด้วยความตื่นตัวและไปดิ้นด้วยความเจ็บ เมื่อลองจับตัวดูร่างกายเย็นเหมือนคนตกใจกลัว ชีพจรต่ำลง เหงือกซีด ฉี่ไหล+อุจจาระราด เลือดออกปาก ตาค้างและแหงนหน้าอ้าปากแต่ไม่มีเสียงร้องใดๆ เราจะพาเขาไปหาหมอแต่มันไม่ทันแล้วค่ะ แม้เราจะบอกให้เขาอดทนสู้ ที่ผ่านมาก็สู้ตลอด เขาจากไปแบบที่เราไม่ทันตั้งตัว เราเห็นตั้งแต่ตอนที่เขาโดนเหยียบและทรมานจนกระทั่งหมดลมหายใจ มันเจ็บปวดจริงๆ ค่ะ
และเราไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ตัวเองสงบลง มันเอาแต่คิดมากเรื่องเขา
เราดูไม่ได้ใส่ใจเขาให้มากกว่านี้ เพราะมัวแต่เล่นโทรศัพท์ แทนที่จะวิ่งไปอุ้มเขากลับมาในตอนนั้น มาสนก็ตอนที่เขาใกล้จะไปแล้ว
ถ้าเกิดเราช่วยเขาได้ทันเขาก็คงไม่ต้องมาเจ็บปวดอะไรแบบนี้ และเขาก็จะยังอยู่กับเราต่อ เรารักเขามากๆ นอนกับเขาทุกคืน หอมเขาทุกวัน อุ้มทุกวัน และเวลาไปซื้อของข้างบ้านเขาก็จะเดินไปส่งเราตลอด เขาเป็นส่วนหนึ่งในความสุขของเรา พอเขาไปกะทันหันเรารู้สึกได้เลยว่าความสุขที่ผ่านมาของเรามันแหลกไปหมดเลย
ปล.แม้ครอบครัวของเราจะบอกตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าบ้านติดถนนแต่เลี้ยงสัตว์ต้องทำใจหน่อย เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เราเองก็รับรู้ถึงข้อนั้นแล้ว พอเอาเข้าจริงๆ มันทำใจไม่ได้เลยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ เราแค่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว y-y
จะจัดการกับความรู้สึกยังไงเมื่อสัตว์ที่เลี้ยงเสียกะทันหัน
เราเลี้ยงแมวเพศผู้ สีส้ม อายุ 1 ขวบ 4 วัน พันธุ์ไทยแท้ เลี้ยงมาตั้งแต่ตอนที่แม่เขาตั้งท้องและคลอดออกมา เฝ้าดูแลตลอดไม่ห่าง มีเหตุการณ์หนึ่งที่เขาเกือบจะตายเพราะเป็นหัดแมว แต้เรายื้อชีวิตเขาได้โดยการพาไปหาหมอจนหาย และฉีดวัคซีนรวม และถัดมาเขาโดนรถยนต์เฉี่ยวจนเลือดออกในช่องปอดแต่ยังรอดมาได้จนเราใจหายนึกว่าเขาจะไม่อยู่กับเราแล้ว ขอย้ำนิดนึงนะคะว่าเราเลี้ยงแบบระบบเปิดบวกกับบ้านติดถนนที่มีรถผ่านไปมาพอสมควร ก่อนที่ยังไม่โดนรถยนต์เฉี่ยวเขามักจะชอบข้ามถนนไปเล่นอีกฝั่งเสมอ แต่พอมีเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองตกใจ เขาก็ไม่ค่อยกล้าข้ามไปอีกฝั่งเลยเพราะกลัวรถ และหลังจากผ่านเรื่องพวกนั้นไปนานหลายเดือน เขาก็กลับมาข้ามถนนอีกแล้ว ส่วนเราก็มีหน้าที่คอยระวังและไปอุ้มเขากลับมาและบอกเสมอว่าอย่าข้าม รถมันเยอะ อันตราย เราบอกเขาด้วยความเป็นห่วงเสมอ อาจจะมีตีบ้างเล็กน้อย
จนช่วงเย็นที่ผ่านมาของวันนี้เรานั่งอยู่หน้าบ้านและเขาวิ่งข้ามถนนไปเพราะเสียงของนกที่บินมาเกาะหลังคาบ้านของอีกฝั่ง เรารู้ว่าเขาข้ามไปอีกฝั่งแล้วในขณะที่ถนนโล่ง ยอมรับว่าเรามองเขาตอนข้ามไปแล้วและก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อเพื่อที่จะสั่งของ มีจังหวะหนึ่งที่ละสายตาไปมองเขาที่กำลังรอข้ามมา และเราตะโกนบอกให้เขารอ จะเดินไปอุ้มกลับมา ระหว่างนั้นมันมีรถมอเตอร์ไซค์ขี่ผ่านแบบไม่เร็วมากนัก และเขาก็วิ่งตัดหน้ารถจนตัวเองถูกเหยียบเต็มๆ วินาทีนั้นเราตกใจเมื่อเห็นเขาวิ่งหนีเข้าซอกข้างบ้านด้วยความตื่นตัวและไปดิ้นด้วยความเจ็บ เมื่อลองจับตัวดูร่างกายเย็นเหมือนคนตกใจกลัว ชีพจรต่ำลง เหงือกซีด ฉี่ไหล+อุจจาระราด เลือดออกปาก ตาค้างและแหงนหน้าอ้าปากแต่ไม่มีเสียงร้องใดๆ เราจะพาเขาไปหาหมอแต่มันไม่ทันแล้วค่ะ แม้เราจะบอกให้เขาอดทนสู้ ที่ผ่านมาก็สู้ตลอด เขาจากไปแบบที่เราไม่ทันตั้งตัว เราเห็นตั้งแต่ตอนที่เขาโดนเหยียบและทรมานจนกระทั่งหมดลมหายใจ มันเจ็บปวดจริงๆ ค่ะ
และเราไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ตัวเองสงบลง มันเอาแต่คิดมากเรื่องเขา
เราดูไม่ได้ใส่ใจเขาให้มากกว่านี้ เพราะมัวแต่เล่นโทรศัพท์ แทนที่จะวิ่งไปอุ้มเขากลับมาในตอนนั้น มาสนก็ตอนที่เขาใกล้จะไปแล้ว
ถ้าเกิดเราช่วยเขาได้ทันเขาก็คงไม่ต้องมาเจ็บปวดอะไรแบบนี้ และเขาก็จะยังอยู่กับเราต่อ เรารักเขามากๆ นอนกับเขาทุกคืน หอมเขาทุกวัน อุ้มทุกวัน และเวลาไปซื้อของข้างบ้านเขาก็จะเดินไปส่งเราตลอด เขาเป็นส่วนหนึ่งในความสุขของเรา พอเขาไปกะทันหันเรารู้สึกได้เลยว่าความสุขที่ผ่านมาของเรามันแหลกไปหมดเลย
ปล.แม้ครอบครัวของเราจะบอกตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าบ้านติดถนนแต่เลี้ยงสัตว์ต้องทำใจหน่อย เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เราเองก็รับรู้ถึงข้อนั้นแล้ว พอเอาเข้าจริงๆ มันทำใจไม่ได้เลยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ เราแค่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว y-y