เราอายุ11เราโตเหมือนเด็กปกติคนที่เลี้ยงเราคือย่าแท้ๆเราโตมาก็จะโตมาในคำพูดไม่ดีคำหยาบคายในทุกวัน10ปีที่เราอยู่กับย่าเคยเกรียดย่าเพราะย่าชอยพูดแรงและหยายกับเราบ่อยๆเราก็โตแล้วพอจะทำอะไรเขาก็จะพูดทั้งวันไม่หยุดด่าเราทั้งที่เราอยู่เฉยๆเราช่วยเขาทำงานเรารีบทำเพรระอยู่ในเกมพอเราวิ่งเขาก็จะด่าเราว่าเล่นแต่เกมไม่สนใจทำงานพอเราบอกว่าก็ทำอยู่ทุกวันนี้ไม่เห็นหรอเขาด่าเรากลับนี่เถียงทุกท่อยคำหนักสุดเคยเอาก้านไม้กวาดมาตีหัวเราตอนอายุ10ขวบเราเคืองแต่ก็ต้องอดทนทำอะไรก็มีแต่ค่อยจุกจิงชีวิตเราน้าบอกให้เรารักย่าที่เขาทำเพราะรักรักแบบทารุนด่าทำให้เราน้อยใจพอร้องไห้ก็บอกสำออย เราผิดมั้ยคะเราเขาก็จะเราอยู่กับเขาเพราะพ่อแม่เป็นหนี้สินจนไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมเราก็ต้องยอมเพราะอยากใช้แบบไม่กังวลมีชุดของน้าสวยๆใส่แต่ก็โดนย่าด่าทุกวันต่างจากพี่ๆเราเคยโดนย่าด่าไม่เคยโดนตีย่าพูดดีด้วยทุกครั้งคำพูดไม่คำหยาบสักคำเราก็เสียใจนะที่ไม่เหมือนเขาไม่โตมาอะไรแบบนี้เลยเราควรรักหรือเกรียดดีคะ
เราผิดมั้ยเราไม่ชอบครอบครัว ญาติของตัวเอง