สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้อยากมาเล่าเรื่องราวที่ประสบมากับตัวเอง ย้อนๆไปเมื่อสมัยเป็นนักศึกษาฝึกงานที่กำลังใกล้จบปัจจุบันอายุ28คร่า^_^  ตลอดเวลาที่ทำงานที่นั่นมีความสุขและแฮปปี้มากๆทั้งกับพี่ที่สอนงานและบรรยากาศสิ่งแวดล้อม ลืมบอกเราฝึกที่(สำนักงานAOTดอนเมือง) ไม่คิดเลยว่าเด็กธรรมดาคนนึงจะได้มีโอกาสมาเรียนรู้ทำงาน
การฝึกวางตัวกับผู้หลักผู้ใหญ่ รวมถึงการประสานงาน(ฯลฯภายในองค์กร ที่สำคัญค่ะ นศษ.ฝึกงานอีกหน้าที่คือช่วยจัดเรียงเอกสารและด้วยความอยากรู้เอกสารที่ถ่ายอยู่ทุกวันนั้นเราก็ชอบนั่งอ่านไปด้วยเพลินๆ5555 ซึ่งนั่นเป็นตัวเปิดทางและมีความเกี่ยวเนื่องกับตัวเราถึงทุกวันนี้เพราะเนื้อหานั้น เกี่ยวกับ ความรู้ความปลอดภัยของท่าอากาศยานไทยที่นำมาใช้อบรมบุคลากร จนเรารู้กฎเกณฑ์ต่างๆเบื้องต้นวิสัยทัศน์องค์กรAOT โดยปริยาย 
    จนเมื่อใกล้จบการฝึกงานก็เกิดความรู้สึกเคว้งคว้างไม่รุ้จะไปทำงานไหนต่อ อ้อ ตอนฝึกงานที่นั่นเราให้แม่กะพ่อมาขายขนมไทยที่โรงอาหารให้พนักงานทั้งช่วงเช้า-บ่ายขายดีมากค่ะ พี่ๆมาอุดหนุนปลื้มมากจากที่ขายตามตลาดร้อนๆได้เปลี่ยนบรรยากาศพ่อแม่เราดีใจมากค่ะช่วงนั้น
      จุดสำคัญค่ะ เราชอบใส่บาตรตอนเช้าๆทุกวันที่มีโอกาส
วันที่ฝึกงานวันสุดท้ายเราไปไหว้ สักการะรูปปั้นท่านจอมพล กรมหลวงพิษณุโลกประชานาถ ใครไปดอนเมืองจะเห็นอยู่บริเวณหน้าAOT ฝั่งสำนักงานนะคะ ตอนก้มกราบเราเห็นโมเดลเครื่องบินวางเรียงเต็มไปหมด ก็ไม่ได้คิดไร ใจนิ่งๆ ค่ะตอนนั้น จบการฝึกเป็นที่เรียบร้อย มีข่าวสายการบินไทยเปิดรับ พนักงานต้อนรับภาคพื้นดินเราก้ลองไปสอบสัมภาษณ์สอบข้อเขียนเป็นอันว่า ได้ทำงานที่สายการบินไทยเป็นที่แรก บวกความรู้ที่ได้จากเนื้อหาที่อยู่ในเอกสารที่ถ่ายตอนฝึกงานทำให้นำมาใช้แบบ100%ค่ะ
ขออณุญาติแนบรูปท่านกรมหลวงค่ะ

มีต่อ...ค่า