ทุกคนคะคือเราเป็นอะไรไม่รู้คือเรากลัวเเมลงทุกชนิดเลยนอกจาก,มด,ยุง,เเมลงวัน,เเมลงวี้
-ล่าสุดเเบตเราหมดเเต่เราเห็นตั๊กเเตนมันเกาะอยู่ตรงปั๊กไฟที่ชาตเเบตพอดีเเต่พอเราเห็นคือเรากลัวมากกังวลไปหมดร้องให่ด้วย
-ตอนนั้นเราเจอผึ้งเเต่ตอนเเรกก็พยามปล่อมมันไปคิดว่าใจเเข็งไว้เเละเราก็รีบล้างต่อเเต่ผึ้งอะมันตามเราเพราะนํ้าไปโดนมัน เรากรี๊ดเลยอะตอนนั้นเราลืมตัวไปหมดเเละตอนนั้นเราก็อุ่มน้องอยู่ด้วยอะ 
คือเรากลัวจนปล่อยน้องลงพื้น ปล่อยเเบบให้น้องกระเเทกลงไปเลย คือตอนนั้นอะเราไม่ได้ตั้งใจนะเเต่เรากลัวจนเสียสติไปเลย พอ3วิต่อมาเราสตั้นไปเลย5วิเเล้วเราก็ร้อง คือเราไม่รู้จะทำไงต่อน้องเราผึ่ง5-6เดือนเอง เเต่โชคดีนะที่น้องเราซํ่าเฉยๆไม่หัวเเตกถ้างั้นเรารู้สึกผิดไปยังวันตายเลย เเละนี้คือเหตุผลที่เราไม่กล้าอุ่มเด็กนาน
-คือพ่อเราเลี้ยงปลาเเต่ว่าเรากลัวปลาเราไม่ได้กลัวเเค่เเลงเเต่เรากลัว ปลา,ปู,เต่า,หอยทาก คือตอนนั้นปลาทองเราจะตายเพราะขาดออกซิเจนพ่อเราเลี้ยงใส่บ่อไว้เเต่ออกซิเจนดับเพราะตอนนั้นไฟดับเเล้วเราไม่อยู่บ้านด้วย พอพ่อรู้ดรื่องพ่อเลยรีบไปจับปลาทองมาละเอาหัวมันไปใส่ตรงที่มีอากาศคือตอนนั้นเรายืนดูอยู่ เเละพ่อบอกให้ไปช่วย เราก็ไม่กล้าเพราะเรากลัวไม่อยสกจะจับมันจนร้องไห่ จนปลาทองเป็น6-7ตัวต้องตาย
-ครอบครัวเราไม่มีใครรับได้เลย เราก็เช่นกัน เรางงมากทำไมเราถึงนิสัยเป็นเเบบนี้บางทีเราก็โกรธตัวเองนะขนาดเเมลงที่ตาบเเล้วยังไม่กล้วจับเลยเราท้อกับชีวิตมาก ถ้าชีวิตเรากลัวเเบบนี้ต่อไปคงลำบากมาก เเต่เราพยามจะเลิกกลัวเเลเวเเต่มันก็ยังเลิกหลัวไม่ได้😭