เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆเลย คือบ้านเราไปเอาลูกเเมวจรที่คุณเเม่น้องป่วยตายกับพี่ของน้องที่โดนหมากัดมาเลี้ยงค่ะโดยมีน้องเหลืออยู่ตัวเดียวเป็นลูกเเมวตัวสีส้มหน้าตาน่ารักมาก ขนนุ่มอีกตั้งหาก เเถมยังตัวเล็กนิดเดียว น้องเป็นตัวเมียค่ะเเต่ไม่ได้ตั้งชื่อเอาไว้เลยเรียกไอเหมียวๆ ตลอด น้องดิ้อเเละก็ซนมากๆเลยค่ะ เวลาวิ่งชอบยกหางขึ้นเเบบตรงดิ่งเลย เเถมยังกัดเจ็บมาก เรามีรูปน้องด้วยค่ะ

อันนี้ถ่ายไว้กะจะให้เพื่อนดูเเต่ก็ไม่มีโอกาสให้ดูซักทีเลยค่ะ  เราจำได้วันเเรกที่รับน้องมาเราเดินกลับไปที่หน้าหมู่บ้านเพื่อจะไปซื้อนมเเพะมาให้น้อง เเละก็ทุกๆวันเราจะเห็นน้องออกมาร้องหาเเละมากัดขาเราทุกวันตอนเรากลับมาเเละก็ตอนตื่นนอน เเละก็น้องชอบมานอนตรงที่ๆมีคนค่ะเราคิดว่าน้องคงต้องการความอบอุ่นล่ะมั้ง เเละชอบมาปลุกยายเราทุกๆตอนตี5เลย มิหน้ำซ้ำน้องยังเคยทำปูนที่ประตูเเตกยับเป็นเเนวยาวเลย เวลาเอามือเข้าไปใกล้น้องเเง๊บทันทีเลย ดุจริงๆเลยนะ ไอเหมี้ยว สองสามอาทิตย์มานี้ตัวมันโตขึ้นเยอะมากๆ จากที่ตัวเล็กจนมองไม่เห็นถ้าไม่มองดีๆเหยียบน้องได้เลย ตอนนี้ก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดีเเต่ว่าก็สังเกตได้มากกว่าเดิมเเล้ว

เเต่ว่าเมื่อวาน..... ตอนเย็นเรากำลังนั้งกินข้าวอยู่เราจำได้ว่ายายพามันออกมาวิ่งเล่นข้างนอกเเต่ว่าเราจำได้ว่ายายเองก็กำลังหามันอยู่เหมือนยายจะคิดว่ามันเข้าไปเเล้ว สรุปพี่สาวเหมือนได้ยินมันร้องเลยออกไปดูสรุปน้องโดนกัดมาเเผลใหญ่มากเราเองก็ตกใจมากเลยเเต่ตอนที่เรารู้หัวค่ำเเล้วนะ น้องซึมมากเลยจากที่น้องมักจะวิ่งเล่นตอนนี้น้องเอาเเต่นอน พอเราดูน้องก็มีเเผลที่ท้องใหญ่มากจริงๆ เราเลยอยากจะพาน้องไปหาหมอเเต่เราไม่มีคนที่จะพาน้องไปได้เลยมีเเต่ต้องรอพ่อซึ่งก็ปาไปสองทุ่มเกือบสามทุ่มไปเเล้วกลัวร้านหมอจะปิดหมดเเต่เราเองก็อยากจะพาน้องไปหาหมอนะ เเต่ยายบอกจะพาไปก็ตั้งวันอาทิตย์นู่น ตั้งสามวัน มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะเราก็เถียงยายเราไป ยายก็บอกมันไม่ตายหรอก เเต่เราก็เถียงจะน้องไปหาหมอไม่มีทางจะให้น้องไปถึงวันอาทิตย์หรอก พอพ่อกลับมายายก็ยังยืนยันไม่ไปไม่มีคนไป เราก็ทะเลาะกับยายอยู่สักพักสุดท้ายก็จบที่พาน้องไปพรุ่งนี้เพราะวันนี้ยายบอกมันดึกเเล้ว ถ้าเราไปตั้งเเต่ตอนนั้นถ้าเราดื้ออีกสักหน่อยเเละยืนยันจะพาน้องไปน้องอาจจะยังอยู่อ่ะ เเต่ไม่มีใครเชื่อเราเลยทั้งที่เราคิดว่าตอนนั้นมันต้องมีร้านที่เปิดอยู่ เเต่สุดท้ายก็ต้องทำใจเเละคิดว่ามันก็ดีกว่าวันอาทิตย์ ในคืนนั้นเราจำได้ว่าพ่อบอกว่ามันออกมาจากตะกร้าเพื่อออกมาเดินเราเลยลงไปข้างล่างตอนนั้นจำได้ว่าจะเที่ยงคืนเเล้วเราไปกล่อมน้องนอนเราจำได้ว่าตอนลงไปน้องนั่งมองเราตาเเป๋วเลย(น้องไม่ชอบอยู่ในตะกร้าค่ะ)เราก็เปิดตะกร้าเเละลูบหัวให้นอนเเละปลอบใจน้องว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะพาไปหาหมอเเล้วสุดท้ายตอนเรากลับมาจากไปโรงเรียนเเล้วพอมายายบอกจะพาน้องไปหาหมอ (จริงคือต้องรอพ่อกลับมา) ตอนเราดูน้องปากซีดมากไม่มีเลือดเลย เหมือนเราจำได้ยายบอกว่าน้องไม่ได้กินอะไรเลยยายเอาอาหารเปียกให้ยายก็บอกว่ามันไม่ยอมอ้าปาก น้องหายใจโรยรินสุดท้ายพอไปถึงร้านหมอน้องกลับดาวเเมวค่ะ😭😭

ถึงตอนนี้เรายังมานั่งร้องไห้อยู่เลย ทำไมเราไม่ดื้อให้มากกว่านี้ ทำไมเราไม่ห้ามยายตอนที่ยายอุ้มน้องออกไปข้างนอกทั้งที่ตอนนั้นมันก็อยู่กับเรา ทำไมไม่มีใครเชื่อคำเตือนของเราเลยทำไมต้องเป็นเเบบนี้ตลอด ถ้าเรายังยืนยันเเละยืนกรานตั้งเเต่เมื่อคืนไม่เชื่อคำพูดของยายน้องคงยังอยู่เเละไม่ต้องมาทรมานก่อนตายเเบบนี้ RIPเจ้าเหมียว ขอให้เเกได้กลับไปอยู่กับครอบครัวของเเกอีกครั้งพร้อมหน้าพร้อมตาเเบบที่มันควรจะเป็นเถอะนะ ไม่ต้องทรมานอีกเเล้วล่ะ ขอโทษนะที่ไม่ได้พยายามจะช่วยเเกให้มากกว่านี้😭😭😭😭