สวัสดีครับขอเเนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ เกอร์ครับ อายุ 16 เรียนอยู่ ม 4 เทอม 2  ( ปัจจุบันไม่ได้เรียนเเล้ว ) เข้าเรื่องเลยละกัน
 
    ย้อนกลับไปตอน ม ต้น ผมใช้ชีวิตเเบบ คนอื่นทั่วๆไป ผมมีเพื่อนเยอะมาก โดยปกติเเล้วผมจะเป็นคนที่ทำให้ห้องเรียนมีสีสันตลอด เพื่อนๆมักจะบอกผมว่า เวลาผมพูดอะไร ก็จะฮาตลอดเเค่เพื่อนมองมาที่หน้าผมมันก็ขำกันเเล้ว   ผมเป็นคนไม่ค่อยเรียนเรียนไม่เก่ง เป็นคนติดเที่ยวเเละ ติดเพื่อนมากๆ  เพื่อนชวนไปไหนไปหมดทุกที่  เเละผมก็มีเพื่อนผู้หญิงคนนึงเขาเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง เขาชื่อ ออม ผมไว้ใจเขามากๆ เขาก็ไว้ใจผมเช่นกันครับ เราเปิดใจคุยกันทุกเรื่องเลย ไม่มีอะไรที่ปิดบังกัน คนอื่นมักจะเเซวว่าผมเป็นเเฟนกับเขา เเต่จริงๆเป็นเพื่อนกัน อาจจะเป็นเพราะว่า ผมไปเที่ยวกับเขาบ่อยมาก ช่วงเเรกๆก็นั่งรถเเท๊กซี่ไปเที่ยวด้วยกัน พอหลังๆมาก เเม่ผมออกมอไซมาคันนึง มันก็เข้าทางผมเลย  พอผมมีมอไซผมออกไปเที่ยวกับเขาทุกวัน ขับมอไซไปนั่งเล่นริมเเม่น้ำเจ้าพระยากัน 2 คน   ไปหาไรกินกันตอน 2 ทุ่ม 
ไปให้อาหารปลา ไปนั่งสุบบุหรี่คุยเล่นกันหลังร้านกาเเฟ  มันเป็นช่วงเวลาที่ผมรู้สึกดีมากๆ   เเละใช่ครับ ผมเเอบชอบเขา ชอบขนาดที่ว่า โตไปนะอยากจะเเต่งงานด้วยเลย555 ตอนผมเเย่ก็เป็นเขาคนเเรกนี้เเหละครับที่มาอยู่ข้างๆผมเสมอ  ตอนเขามีปัญหาอะไรผมก็ support ตลอดเลย  ตอนผมป่วย ออมกับเพื่อนๆก็มาเยี่มมผมที่บ้าน เเต่ถึงผมจะคิดเกินเพื่อนขนาดไหน เเต่ตอนนี้เราเป็นเเค่เพื่อนกัน  ผมก็ทำหน้าที่เพื่อนให้ดีที่สุด ผมไม่เคยมีการกระทำไหนที่เกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อนเลยครับ จนมีอยู่วันนึง ผมไปบอกเพื่อน ผช ที่สนิทว่า ผมชอบออม  มันก็คิดอีท่าไหนไม่รู้ ไปบอกกับออมว่า ผมชอบมัน   พอผมรู้ว่ามันเอาไปบอก ออม ผมก็เลือกที่จะเข้าไปคุยกับออมตรงๆ ผมยังจำได้ดี ตอนนั้นเป็นคาบสุดท้าย คาบ ภาษาจีน เเต่คุณครูติดโควิดเลยต้อง สอนออนไลน์ ( ในห้องเรียน )  เขานั่งอยู่หลังห้อง ผมเข้าไปนั่งข้างๆ เเล้วผมก็ถามว่า  " รู้เเล้วใช่มั้ยว่ากูชอบอ่ะ " ออมก็บอกว่า " ชอบกูนานเเค่ไหนเเล้ว "  ผมตอบไปว่า "ตั่งเเต่เจอกันครั่งเเรก " ออมก็บอกว่า " ตอนนี้กูให้ได้เเค่เพื่อนนะ ถ้าบอกกูตอนเจอกันครั่งเเรกกูอาจจะเก็บไปคิดดูก่อนก็ได้ "  ผมก็บอกว่า " โอเครขอโทษนะที่พึ่งมากบอกอ่ะ " ออมก็พูดว่า " กูคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ ที่เพื่อนจะเเอบชอบเพื่อนกันเอง ไม่ต้องคิดมากนะ " ผมก็บอกว่า " เเล้วต่อไปนี้เรายังจะสนิทกันเหมือนเดิมมั้ย " ออมก็ตอบว่า " กูอ่ะปกติไม่ได้คิดอะไรเลย มันอยู่ที่ว่าจะคิดยังไงกับเรื่องนี้ " ผมก็บอกว่า " อืม กูยังทำใจไม่ค่อยได้เลยอ่ะ กูขอเวลาห่างจากกลับไปเปลี่ยนความรูสึกตัวเองสักพักได้มั้ย " ออมก็บอกว่า " โอเครเลย ต้องกลับมาเป็นเพื่อนกับกูอีกนะไม่ว่าจะยังไงก็ตาม คือคนที่กูไว้ใจที่สุดเเล้ว "  เเล้วเราสองคนก็เริ่มร้องไห้ ต่างคนต่างระบายพูดคุยความในใจกันออกมา เเละถัดมาหลังจากวันนั้น ผมก็โดนไล่ออกจาก โรงเรียน เพราะผมไปเเอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำชั่น 4  หลายครั้ง หลายรอบ  ผมใช่เวลา 1 เดือนในการปรับเปลี่ยนความรู้สึกตัวเอง เเละผมก็ move on มาได้ ตลอดระยะเวลา 1 เดือนนั้น ผมเอาเเต่หมกตัวอยู่ในห้องมืดๆ ผมจมอยู่กับ ออม มันเป็นความสัมพันธ์ที่เจ็บที่สุดเท่าที่เจอมา ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้คบกับมันเลย วันๆผมไม่ทำอะไรเลยนอกจากนอน เเละกิน เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ พอผมปรับความรู้สึกตัวเองได้เเล้ว ผมก็เริ่มทักไปคุยกับมันเเบบ ปกติ เราก็คุยกันเหมือนที่ผมคุยเเบบเมื่อก่อน เเต่คราวนี้ มันมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป บางอย่างที่มันไม่เหมือนเดิม  ออม เขารู้สึกรำคาญผม เเละเริ่มพูดกับผมด้วยถ้อยคำเเรงๆ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเเบบนี้ เเต่ผมไม่ได้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจเลย  เเละวันต่อมาผมได้ข่าวมาว่าออมลืมสายชาจเเบตไว้ที่คอนโด รุ่นพี่ ผู้หญิงคนนึง ผมไม่คิดอะไรทั้งนั้น ผมรีบหยิบเงินทั่งหมดที่ผมมีนั่งเเทกซี่ไปที่คอนโด เเละไปเอาสายชาจ เเละก็นั่งรถไปที่บ้านออม ทั้งๆที่ออม ไม่รู้เลยว่าผมจะมา  ผมจำได้ว่า วันนั้นหมดค่ารถ ไป 400 
เเละผมก็นั่งรถมาถึงหน้าบ้านออม เเละผมก็เดินเข้าไปในบ้าน ผมเจอเเม่ออมเป็นคนเเรก  ผมเลยพูดว่า " ออมมันลืมสายชาจไว้ที่คอนโดเพื่อนครับ ผมเลยนั่งรถไปเอามาให้ "  เเม่ออมตอบ " อ๋อ ขอบใจมากนะ ออมยังไม่ตื่นเลย เข้าไปปลุกออมที่ห้องให้เเม่หน่อยเเละกันนะ " ผมก็ตอบว่า "โอเครครับ " เเละผมก็เดินไปชั้นสอง ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องออม  ออมกำลังนอนเล่น โทรศัพท์อยู่ พอออมเห็นผม ออมก็ยิ้ม เเละเอาผ้าห่มปิดหน้า เเละก็บอกว่า " เอ้ามาทำไมเนี้ย ใครให้ขึ้นมา " ผมก็บอกว่า " ก็กูจะเอาสายชาจมาให้ เเละเเม่ก็ให้กูขึ้นมาปลุกด้วย " เเละหลังจากนั้นเราก็คุยกันเเบบปกติ คุยไปยิ้มกันไป วินาทีนั่นเป็นวินาที่ที่ผมโล่งใจมากๆ เเละผมก็ขอตัวกลับก่อน พอผมกลับมาถึงบ้าน ผมก็ทักไปหา ออม ตามปกติ ผมคุยเเบบที่ผมคุยเมื่อก่อน ผมคุยเเบบที่ภาษาเพื่อนเขาคุยกัน คุยกันไปได้สักพักนึง มันก็เริ่มมีบางอย่างที่ ผมรู้สึกว่ามันเเปลกๆอีกเเล้ว ผมก็เลยตัดสินใจทักไปถามเพื่อน ของ ออม ที่เป็น ผญว่า 
จริงๆเเล้วตอนนี้ออมคิดยังไงกับผม    เพื่อนของออมก็บอกว่า " มันรำคาญ ตอนนี้มันรู้สึกว่ากำลังจีบมันอยู่ " ทั้งๆที่ผมก็คุยเหมือเมื่อก่อนที่ผมคุยกับมัน เเละผมก็ไม่ได้คิดจะจีบเลย ผมเลยตัดสินใจว่า ผมไม่ไม่ทักไปหาออมอีกนับต่อจากนี้      มันเป็นการตัดสินใจที่ฝืนใจเเละทรมาณที่สุด ผมได้เเต่ถามกับตัวเองว่า " นี่กูจะเสียเพื่อนคนนี้ไปจริงๆหรอเนี้ย เพื่อนที่เคยเป็นทุกอย่างให้เรา " เเละหลังจากนั้นชีวิตผมก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังตีน  วันๆผมไม่ทำอะไรเลยนอกจากเล่นเกมเเละ ซ้อมกีต้า ( กีต้าตัวนี้ผมกับออมช่วยกันเก็บเงินซื้อ ) อยู่ในห้องคนเดียว ตอนนี้ผมโดดเดี่ยวอย่างเเท้จริง ไม่มีใครถามหา ตื่นมา ไม่มีข้อความ ทักหา สักข้อความเดียว มันก็ทำให้ผมรู้ว่า ตอนนี้มันไม่มีใครต้องการผม นอกจากเเม่ผมคนเดียว  ผมอยู่เเบบนี้มาถึงปัจจุบัน วันๆได้เเต่ดูสตอรี่ Ig ของออม ผมเห็น ออมเเละเพื่อนๆดูมีความสุขมาก ต่างจากผม ได้เเต่จม ไม่มีอะไรเหลือเลย    ผมจมอยู่กับความคิดถึงมา 4 - 5 เดือน  ไม่รู้จะทำยังต่อเเล้ว จะได้เรียนต่อมั้ยยังไม่รู้เลย
 
    ทั้งหมดนี้ ผมไม่เคยโทษใคร มันผิดที่ตัวผมเองทั้งนั้น เเค่นี้เเหละครับ ที่ผมอยากจะเล่าให้ฟัง อายุเเค่ 16 เองมันเร็วไปที่จะมาเจออะไรเเบบนี้ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านครับ