ไม่ว่ายังไง ผมจะยอมรับทุกความเห็น ยังไงก็ขอให้คอมเมนท์อย่างสุภาพและให้เกียรติย์กันด้วยนะครับ

ผมอายุ 3x ปัจจุบันรับราชการ ผมเพิ่งเลิกกับแฟน..อีกแล้ว เพราะผมไม่สามารถทำอะไรให้ใครจากความรู้สึกจริงๆได้
พี่สาวผม อายุมากกว่าผม 3 ปี เธอเป็นลูกสาวของป้า ซึ่งเป็นพี่สาวของพ่อ เราทั้งคู่โตมาด้วยกัน ตอนเด็กมันจะขี้กลัวมากและมีพี่สาวคอยไปไหนมาไหน และเมื่อพี่สาวพูดอะไรผมก็เชื่อฟังมาตลอด ตั้งแต่เด็กผมก็รู้สึกรักพี่สาวผมในแบบที่จินตนาการว่าถ้าเป็นแฟนกันคงมีความสุขมาก แต่เมื่อเติบโต ผมก็ต้องเข้าใจว่านั่นอาจเป็นแค่ความเข้าใจผิดของเด็กๆ และเราก็ห่างหายกันไปนาน นานๆครั้งก็ติดต่อกันบ้าง ซึ่งช่วงเวลานั้น มันวิเศษสุดๆ ทุกครั้งที่ได้ติดต่อกัน และจะใส่ใจพูดคุยและจดจำมันอย่างดีทุกครั้ง และจุดเปลี่ยนบางอย่างก็มาถึง เมื่อพี่สาวได้แต่งงานและมีครอบครัว ทุกคนต่างไปร่วมแสดงความคิด ทั้งเพื่อนและญาติ แต่ผมกลับทำเป็นไม่รับรู้ข่าว และไม่ไป แต่ผมก็พอเข้าใจว่า สุดท้ายแล้วมันก็งี่เง่ามากที่ทำแบบนั้น ผ่านไปสองปีให้หลัง ผมจึงกล้าที่จะไปเยี่ยมพี่สาวและครอบครัวทางนั้นบ้าง

ในท้ายที่สุด ครอบครัวจบลงที่การหย่าร้าง ผมไม่กล้ามองตัวเองดีๆได้อีกเลย เพราะแว่บแรก ผมก็รู้สึกว่าคนพรรค์นั้น ไปซะก็ดี เพราะสิ่งเดียวที่ผมมองก็มีแค่ความสุขของพี่สาว แต่ถึงยังงั้น ผมก็ยังต้องกลับมามองว่า ผมต้องรักทุกๆอย่างที่พี่สาวผมรักด้วย ผมทำอะไรไม่ได้มาก แค่อยู่ข้างๆและพยายามทำได้แค่พูดเรื่องเก่าๆ สมัยเด็ก แต่มันทรมานจริงๆจากความรู้สึกที่ว่า นี่คือความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้ เป็นไปไม่ได้มากซะยิ่งกว่า การแย่งคนรักมาจากใครซะอีก เพราะนี่คือความรักที่ต้องหักหลังครอบครัวตัวเองคนอื่นๆ

ล่าสุดผมได้มีโอกาสที่จะได้ไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง ในความเป็นพี่น้องกันผมคงสามารถมองแบบธรรมดาได้ ที่พี่สาวจะเป็นห่วงน้องชาย แต่คงเพราะความคิดผมมันมากไปกว่านั้น และจากบรรดาผู้หญิงที่มันใช้เวลามาด้วยทั้งนั้น ผู้หญิงคนนี้ใส่ใจผม คอยถามว่าหนักมั้ยเมื่อผมถือของ ขอให้ช่วยถือ และไม่ว่าทำจะทำตัวเป็นเด็กยังไง พี่สาวคนนี้ก็ยอมรอ ยอมไปด้วยเสมอ ปัจจุบัน เราทั้งคู่อยู่ในสถานะโสด ในวันนั้นเป็นคืน Full Moon ที่ท้องฟ้าสวยสุดๆ เราเที่ยวงานเทศกาลกันสองคน และแทบไม่ห่างกันเลยเป็นคืนที่สวยงาม และได้ดูคอนเสิร์ตกับคนที่รักจริงๆสุดหัวใจ รักแบบที่ไม่ต้องรักผมกลับมาก็ได้ แต่ก็มีบางครั้งที่ผมไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ยิงมุขจีบสาวใส่พี่สาวบ้าง ซึ่งผมก็คิดว่า นั่นคงแย่ละ แต่ผมลัพพ์กลับกลายเป็นว่าพี่สาวยอมตบมุขเล่นด้วยซะยังงั้น เรื่องราวของเราดำเนินไป คืนนี้ผมเป็นฝ่ายออกเงินเที่ยวทั้งหมด และบอกกับพี่สาวว่า ผมอยากใช้เวลาดูแลพี่สาวบ้าง อยากใช้โอกาสนี้ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ซึ่งพี่สาวก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร จบงานเรานั่งรถกลับบ้านด้วยกัน ผมแทบไม่อยากให้เวลานี้มันจบลง แม้พี่สาวจะบอกว่าลงกลางทางก็ได้เพราะจะได้ใกล้ทางกลับบ้านผม แต่ผมขอดื้อว่าอยากไปส่ง บอกออกไปตรงๆว่า ยังอยากใช้เวลาด้วย ถึงตอนเป็นเด็กจะไม่เคยอ้อนขออะไรเลย ตอนนี้ขออ้อนหน่อยนะ พี่สาวก็ยอมให้ไปส่ง เมื่อถึงบ้านพี่สาวคงถึงเวลาจากกันแล้วเพราะผมต้องเดินทางต่อ ฟ้าสว่างจนถนนแทบไม่ต้องพึ่งไฟ ผมบอกฝันดีและจะมาหาใหม่แน่นอน ที่ผ่านมาคิดถึงมาก จากนั้นก็ยกมือขึ้นโบกมือลา พี่สาวก็โบกมือลาเช่นกัน แต่ผมเผลอค้างมือไว้ เพราะคิดฟุ้งขึ้นในใจว่า อยากจับมือนั้นจังเลยนะ แต่พี่สาวยื่นมือเข้ามาแปะมือผม และผมก็เผลอกุมมือพี่สาวไว้เบาๆ ผมมองตาให้และยิ้มเขินๆ ด้วยท่าทางคล้ายๆกันกับพี่สาว

ผมมองไม่ออกเลยว่าสุดท้ายแล้วพี่สาวผมจะรู้มั้ยว่าผมรู้สึกยังไง และถ้ารู้มันจะเป็นยังไงต่อไป และต่อให้เราเป็นไปได้ด้วยดี แล้วสังคมรอบด้านจะเกิดอะไรขึ้น 

ถึงยังไง นี่คงเป็นรักแรก และรักสุดท้าย ตั้งแต่จำความได้ จนถึง ณ ปัจจุบันนี้
นี่เป็นกระทู้แรกของผม ขออภัยและอโหสิด้วยนะครับ