สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอาศัยอยู่กับเเม่2คน(บ้านที่นอน) เรารู้สึกไม่อยากอยู่ที่บ้านเลยอยู่ไปก็ไม่มีความสุขเลยเป็นมาสักพักเเล้ว อยากไปเช่าหออยู่คนเดียว เเต่ติดปัญหาตรงที่เราต้องอยู่กับเเม่ เพราะเเม่อยู่บ้านคนเดียว พ่อเสียไปประมาน2ปีใกล้ตอนที่เราเรียนจบ เเรกๆที่พ่อเสียไปแม่บอกว่านอนคนเดียวไม่ได้ชอบเห็นภาพพ่อ พอเราเรียนจบมันทำให้เราต้องหางานทำในจังหวัดที่อยู่เท่านั้นเพื่ออยู่บ้าน  ซึ่งสายที่เราเรียนจบมาค่อนข้างหายากมาก เเต่เราก็ไม่มีสิทธิ์เลือกเลยเราอยากทำตรงสายมากนะถ้าเลือกตรงสายต้องไปทำต่างจังหวัด สถานการณ์บังคับมาเเล้วต้องเเค่จังหวัดนี้เเละขับรถไปกลับทุกวัน(ไปกลับประมาน60โล)รถเป็นเกียร์กระปุก เราใช้จ่ายค่าน้ำมัน4000ต่อเดือน  เราเป็นแบบนี้ทำมาปีนึงเเล้ว เรารู้สึกเหนื่อยมากเลยทำงานเสร็จต้องรีบขับกลับตลอดบางทีมีเทศกาลเรากลับมาเเล้วต้องช่วยทำขนมที่บ้านต่อทุกวันทั้งๆที่เราเหนื่อยใจจะขาดเเล้ว  ชีวิตเราเหมือนมีเเค่ทำงานเเล้วกลับบ้านได้เเค่นั้นห้ามไปไหนเลยทั้งที่เราเป็นวัยรุ่นนะ อยู่หอก็ไม่ได้ นานๆทีไปกินหมูทะกับเพื่อนที่ทำงานกลับช้าหน่อยก็โดนด่า ประชดสารพัด เช่นไปนอนบ้านเพื่อนเลยไม่ต้องกลับ เค้านอนคนเดียวได้   ไปไหนทีในวันที่หยุดงานก็ลำบากมาก เเฟนนี่หาเวลาไปเจอเค้าเเทบไม่ได้เลยซ้ำเเต่เราถือว่าเราโชคดีมากที่เค้าเข้าใจเรามากๆตรงนี้เลยนานๆเจอกันทีได้ เรามีพี่น้องนะเเต่ไม่มีใครสักคนที่อยากมาอยู่บ้านเลยเพราะทุกคนรู้ว่าจะเจอในสิ่งที่เราเจอ เราอดทนจนเราจะอดทนไม่ไหวเเล้วค่ะเป็นความรู้สึกที่ทรมานมากตอนนี้ พี่น้องทุกคนก็เห็นเเก่ตัวกันมาก  หาว่าเราเป็นตัวสร้างปัญหาคือเรารู้สึกว่าเรายังเป็นวัยรุ่นอยู่เลยยังอยากไปเที่ยวนู้นนี่ไปนั่งทะเลโง่ๆ ไปกินหมูทะหลังเลิกงาน ไปในที่ที่อยากไป ใจคืออยากหนีไปทำงานไกลๆเลยจะได้อิสระเเต่ก็ทำไม่ได้เพราะเป็นห่วงเเม่ เเต่เรากับเเม่ทะเลาะกันเเทบตลอดเหมือนความคิดไม่ตรงกันอาจจะเป็นเพราะคนละเจนเนอเรชั่นเวลาทะเลาะแม่จะพูดกูกับทั้งที่ปกติจะไม่พูด เราไม่ไหวจริงๆค่ะบั่นทอนสุดๆจิตตก ทะเลาะกันเเล้วไม่เคยเคลียร์นะให้เรื่องมันเงียบเองตลอด มันเป็นความรู้สึกที่เเย่จริงๆค่ะจนเหมือนเราจะเป็นซึมเศร้าด้วยซ้ำ พี่ๆมีวิธีการรับมือหรือเเก้ปัญหายังไงกันบ้างคะ