ถ้าคุณ เลือกที่จะ “ไม่ทน” ได้จริงๆ แล้วเดินออกมา  เรามองว่าไม่ใช่เรื่องผิด แต่เป็นเรื่อง “สิ้นเวร สิ้นกรรม” ต่อกันค่ะ

คิดดูสิคะ

ผู้ชายคนนี้ เคยนอกใจ เอาเงินไปเปย์สาวอื่นเป็นแสน ___ คุณก็ให้อภัย

ผู้ชายคนนี้ มิได้กระตือรือร้น อยากแต่งงานกับคุณ ___ คุณก็แค่น้อยใจ น้ำตาไหล

ผู้ชายคนนี้ ไม่มีความสุขเมื่ออยู่กับคุณ อยากกลับไปอยู่ไปดูแลครอบครัวเขา ___ คุณก็รั้งไว้

สี่ปีที่ผ่านมา เหมือนมหากาพย์แห่งความทรมานใจ คุณเสียน้ำตาไปแล้วเท่าไหร่ ?
ถ้าครั้งนี้ เรื่องนี้ เป็นเหตุให้คุณทนไม่ไหวจริงๆ  ก็ถือว่าเป็นโชคของคุณแล้วล่ะค่ะ

แต่ถ้าคุณแค่บ่นไปงั้น … เห็นหน้าเขาแล้วก็ใจอ่อน เดี๋ยวก็ควักเงินให้เขาอยู่ดี
ทางแก้ ที่จะไม่ทุกข์เกินไปนัก  คือ ยามเขาเงินเดือนออก หรือได้โบนัสมา
ให้คุณเก็บเงินจำนวนนั้นไว้เองค่ะ  บอกเขาว่า มีค่าใช้จ่ายที่จำเป็นใดบ้าง ที่ต้องจ่าย
ถ้าเขายอมให้คุณแต่โดยดี เพราะรู้ตัวว่า เงินจะอยู่กับตัวเองไม่นาน แบบนี้ ปัญหาก็จบ

แต่ถ้าเขาไม่ยอมรับรู้ความลำบากใดๆ ต้องการจะเสพสุข แบบป๋า
ต้องการให้คนนอกบ้านสรรเสริญถึงความใจกว้าง
(เพราะมั่นใจอยู่แล้วว่า เมื่อเงินหมด กลับบ้านมา ยังไงก็ไม่อด)

คุณ ต้องเลือกแล้วล่ะค่ะ
ว่าจะเก็บเงินไว้เพื่ออนาคตของลูก และของตัวเอง  แบบสบายๆ
หรือจะลำบากเพิ่ม จ่ายเงินเป็นค่าดูแลสามีคนนี้ต่อไป

เมื่อเลือกทางแล้ว
ให้ยืดอกรับ “ผลของสิ่งที่ตัวเองเลือก” คุณจะอยากบ่นน้อยลง  จะทำใจยอมรับทุกข์ได้ง่ายขึ้นค่ะ