คือตั้งแต่เด็กเราอยู่กับตายาย จนตอนอายุประมาน 17 พึ่งจะมาอยู่กับแม่เพราะมาทำงาน  คือเราติดในใจเสมอว่าสรุปแม่เราเขามีความจริงใจกับเราบ้างมั้ย

เมื่อก่อนเราป่วยหรืออะไรเขาไม่เคยสนใจ พอมาช่วงที่เรามาอยู่กับเขา เหมือนแม่เราจะโดนป้าเราว่าบ่อยๆว่าทำไมไม่สนใจลูกเลย มันผ่าตัดมาหรือนอนโรงบาลมันมีตังซื้อข้าวกินมั้ย หรือเจ็บปวดตรงไหนรึป่าว
จนเขาเริ่มดีกับเรามากขึ้น 

ก็มีซื้อของมาให้เราบ้างเวลาเราเข้าโรงบาล ( เราเป็นคนร่างกายไม่แข็งแรง ) อยู่บ้านก็พูดจากับเราดีขึ้น และยิ่งช่วงที่เขาได้แฟนใหม่มีตัง เขาก็ทำดีกับเรามากขึ้น เราเริ่มพึ่งพาเขาได้ เรื่องเงิน ถ้าเกิน 2-3 พันนะ พอเราทำงานได้ปกติเขาก็ไม่ขอเราบ่อยเหมือนเดิมเพราะแฟนเขามีเงินให้แล้ว

จนช่วงนี้ ปัจจุบัน เขากับแฟนย้ายที่ทำงานที่อยู่เงินเดือนเขาก็เปลี่ยนไป สถานะการ์ณก็เริ่มกลับมาเหมือนเดิม

เอาแบบตรงๆไม่อ้อมเลย ในความรู้สึกที่เราคิดกับแม่คือ ถ้าไม่มีคนรอบข้างคอยบอกว่าให้สนใจลูก หรือทำกับข้าวให้ลูกกินหน่อย เขาก็จะไม่ทำเลย และช่วงไหนที่เราป่วยจนต้องเข้าโรงบาลนานๆ เขาจะพูดใส่เราตลอดว่าค่าห้องก็ยังไม่ได้จ่าย ซวยหรืออะไรแบบนี้ เรารู้สึกว่ากำลังใจในการมีชีวิตอยู่ของเราก็คือเขาแต่ทำไมเขาคิดกับเราแบบนี้ เพราะเราไม่ได้เจอพ่อตั้งแต่เด็กแล้ว อยากได้ไรก็ต้องซื้อเอา คนที่พอมอบความรักให้เราได้ก็มีแค่ ยาย กับป้า แต่ยายเราไม่อยู่แล้ว เวลาเขามีความสุขเขาถึงจะดีกับเรา พอเขาทุกข์ สายตา คำพูด  เหยียดเราบ้าง ด่าเราบ้าง ไม่มีเงินประสบผลสำเร็จเหมือนลูกคนอื่นก็เอามาพูด การทำงานส่งตัวเองเรียนเหนื่อยขนาดไหนใครจะรู้ บางครั้งก็พูดต่อหน้าคนเยอะๆว่าตอนท้องกินยาคุมไม่เป็นเลยมีลูก ทั้งๆที่แม่คนอื่นนั่งเล่าเรื่องลูกตอนเด็กๆด้วยความเอ็นดู พอโดนคนอื่นตำหนิก็เปลี่ยนมาชมเรา  เราเหนื่อยนะเว้ยคำพูดคำเหยียดของแม่คือสิ่งที่ทำร้ายจิตใจเราที่สุดแล้ว แต่เราหนีมันไม่ได้