ไม่ใช่ว่าใช้ชีวิตสุขสบายนะ ลำบากมากมากด้วย 

ห่วงทั้งลูก ทั้งคนที่บ้าน ยอมมาทำงานต่างที่ยอมห่างจากอกลูกมันก็ทรมานสุดสุดแล้วในฐานะคนเป็นแม่ 


ทุกวันนี้มันเหมือนโดนสาป ทำไรก็พังไปหมด ไม่รู้เป็นไร กรรมซัด กรรมซ้อน เหนื่อยแบบบอกไม่ถูก 

ลูกก็เข้าโรงบาล คนที่บ้านพากันป่วยเข้าโรงบาล 

ตัวเราเองก็ป่วยไม่หายสักที หนักเอาเรื่องเลยเหมือนกัน ตอนลูกป่วยก็ต้องไปหายืมคนมา ยืมใครไม่ได้ต้องไปยืมรายวัน ตอนที่บ้านมีปัญหาเราก็ต้องไปยืมรายวัน ตอนเราไม่มีจะกิน เราก็ไปยืมรายวัน จนดอกเพิ่มขึ้นทุกวัน วันละ 500 ต้นมัน 5500 รวมทุกเจ้า 

บางเจ้า 2000 ดอกวันละ 200 บางเจ้าต้น 2000 ดอกวันละ 120 บางเจ้าต้น 1500 ดอกวันละ 150 

เงินเดือนออกไม่เหลือใช้ แบ่งจ่ายค่านั้นค่านี้ไม่รวมส่งดอก ไม่รวมที่อยากจะตัดต้น รวมรวมแล้ว เกือบวันละ 500 บาท ตอนนี้คือตัน แบบบอกไม่ถูกจริงจริง ถ้าได้เงินก้อนสัก 10000 คงดี อยากเอามาตัดรายวัน แล้วมาส่งเป็นเดือนแทน  เหนื่อยแบบบอกไม่ถูกไม่รู้จะพึ่งทางไหน ไม่รู้จะไปพึ่งทางใคร พึ่งตัสเองมันก็ใช่ แต่เราแบกรับมันไม่ไหวแล้วจริงจริง 

โคตรเหนื่อยนะเอาตรงตรง เราโคตรอยากจะหลุดพ้นตรงนี้เลย อยากใช้ชีวิตแบบทำงานปกติ ต้องมานั่งเครียดทุกวัน หาตังจากไหนกิน หาตังจากไหนใช้หนี้รายวัน หาตังจากไหนส่งให้ลูก คือตอนนี้สภาพที่บ้านคือ ป่วยทั้งบ้าน ลำบากทั้งบ้าน แล้วเราคนเดียวคือความหวังของเขา แต่ตัวเราก็แทบจะทรงตัวไม่ได้ ขนาดตัวเองป่วย ยังต้องอดทน ทำไรไม่ได้ ไปหาหมอกะไปไม่ได้ต้องเก็บตังไว้กิน ประหยัดยังไงก็ต้องจ่ายอยู่ดี ผลสุดท้ายคือ ไม่มีสักบาทเลย

เครดิตมี งานมีทำ เงินมีจ่าย แต่ไม่เคยพอ หมดกับรายวัน เอาตรงตรงคือตอนนี้ไม่รู้จะปรึกษาใคร 

ปรึกษาทางบ้านตัวเองคงไม่ได้ ปรึกษาคุยตัวเองก็ตันไปหมด จะหาคนช่วยก็ไม่มี หมดหนทางแล้วจริงจริง